Nelly Boot schreef op zaterdag 7 april 2007, 22:17:


waarom? simpel, Goofy moest iedere 8 wkn naar Lienden, werd voor beslagen met zooltjes en silicone eronder. Iedere keer moest ie een verdoving hebben omdat ie niet te doen was. verder moest ie daarna 24 uur op stal blijven staan om de silicone uit te laten harden. Het was allemaal zo tegen mijn gevoel in. IJzers voor gevoelige hoeven, silicone en zooltjes om trillingen tegen te gaan, ik heb er een half jaar over getwijfeld en toen de knoop doorgehakt. Net op tijd, want toenertijd had ie ook nog een hoornzuil op de rechter(steile)voorhoef. De laatste week begon ie onder de zuil een scheurtje te ontwikkelen. Het is niet makkelijk geweest en het is een zeer dure leerweg geweest en ik hoop dat het nu goed blijft gaan. Ikzelf zal ook niemand ertoe bewegen om natuurlijk te gaan bekappen met probleemhoeven. Te veel voor meegemaakt nu, heb je een paard met normale hoeven, dan gaat het een stuk makkelijker. Voorwaarde is dat je je gaat verdiepen in de gehele (natuurlijke) verzorging van je paard.

Ilona Kooistra schreef op zondag 8 april 2007, 0:51:

Tjee. Wat jammer dit allemaal.
Hoewel een mooi praktijklesje psychologie.
Het geeft maar weer eens aan hoe mooi woorden kunnen zijn, maar ook hoeveel schade ze kunnen aanrichten. Zeker (te) veel woorden en al helemaal als ze zwart op wit komen te staan.

Voorzover je mensen die je alleen via het internet kent kunt beoordelen, acht ik beide partijen hoog. Vrij hoog. En eerlijk en integer. Maar ieder op hun eigen manier, op hun eigen gebied. Dus ik word alleen maar droevig van al die woorden.
Het beste zou dit alles snel in de vergetelhoek terecht moeten komen. Weg met die links en documenten.

Los van dit alles weet ik hoe vreselijk het is als een van die rotkatten 'm smeert en je in radeloze onzekerheid achterlaat. En ook hoe vreselijk blij je dan weer bent als ie ineens naast je staat, zich afvragend waar je je in vredesnaam zo druk over hebt lopen maken en waarom je in tranen uitbarst (nou, ik dan). "Was gewoon ff weg joh, niks aan de hand. Aardig lui daar".
Fijn dat ie weer terug is. Hoe dan ook .

marjolijn schreef op zondag 8 april 2007, 14:04:


Waarom denkt "iedereen" toch dat je kat um is gesmeert?
En als dit zo zou zijn, waarom zoek je de "fout" dan niet bij je zelf?
Er is geen 'fout', dus ook geen 'juist'.
Ik dacht dat 't onder dierenmensen algemeen bekent wat dat, katten gaan en staan waar ze zelf willen. Blijven ze, heb je geluk. Vertrekken ze, heb je pech.
Woon je in een landelijk gebied (maar ook in drukker bewoond gebied) en je katten lopen altijd buiten, loop je nu eenmaal het risico dat een kat wat 'overkomt'.
HIER kunnen dit jagers zijn en het verkeer. In geen van bijde gevallen kan ik ingrijpen en moet ik accepteren dat mijn kat weg is. Is hem/haar niets overkomen en staat na X tijd weer voor de deur, dan ben ik blij. In het geval van mijn poes zelf ziels gelukkig.
En we leefden nog lang en gelukkig


Nils en Olly

Piet schreef op zondag 8 april 2007, 13:28:


Aardig van je dat je nu de schuld op je neemt, maar die komt niet alleen jou toe.

Het is een klassiek verhaal: "Pssst, ik heb hier wat vertrouwelijke emailtjes, hier heb je ze, maar niet verder vertellen hoor!". Deze persoon kent ook weer mensen die hij vertrouwt: "Pssst, moet je nu eens kijken! Niet verder vertellen hoor!". Uiteindelijk loopt half internet er mee rond.

Moraal van dit verhaal: Beschouw persoonlijke mails als persoonlijk. Monique had onze emails nooit door mogen sturen aan Piet, of wie dan ook. Ze horen maar in EEN mailbox thuis, die van haar. Zeker als je "beroepsmatig" bezig bent en dagelijks nogal gevoelige mailtjes krijgt van mensen die om hulp komen vragen kun je dit gewoon niet maken. De enige reden om die mailtjes rond te sturen was om via deze weg haar gelijk te kunnen halen, en dat is een nogal dubieuze praktijk voor iemand die zich met paranormale zaken bezig houdt. Op deze manier is het niet verwonderlijk om veel "successen" te boeken. In ons geval had ze gewoon geen succes, maar ze probeerde via deze weg alsnog af te dwingen dat het een successtory zou worden. En dat kan niet, want alleen wij zijn in staat om te beoordelen of de omschrijvingen klopten.

Ik vind het niet goed te praten, en vind dat niet Piet, maar Monique degene is die een excuus hoort aan te bieden.

Wat er is gebeurd nadat Monique op de verzendknop drukte en de compilatie van emails de wereld in zond was voorspelbaar. Daar hoef je niet eens helderziende voor te zijn.

Groeten,
Frans

Nils Vellinga schreef op zondag 8 april 2007, 14:33:

Hahahahahahaha!
Ja joh. Je hebt helemaal gelijk.
En van de 10 is het er gelukkig ook maar eentje die 't ooit gedaan heeft.
Tis meer dat ik gewoon niet wil dat ie ergens anders vertoeft.
Omdat ik dan allerlei enge beelden voor ogen krijg.
Dus als tie 't de volgende keer dan ff wil zeggen van tevoren...

Maarre.... niet alle katten zijn hetzelfde hoor. Er zijn er ook die 't NOOIT van zijn levensdage doen. Als was het alleen maar omdat ze zo dolblij zijn dat ze eindelijk een huis hebben, met een immer gevuld bakje en mensen die aardig voor je zijn, dat ze eenvoudigweg het erf niet eens meer afgaan.

Frans Veldman schreef op zondag 8 april 2007, 14:44:


Als jij mij een brief stuurt, dan is die brief van mij en mag ik er mee doen wat ik wil, of blijft de brief toch van jou?


In dit geval krijg je echter gelijk, de brief wisseling zou moeten vallen onder "beroeps geheim"


Ik begrijp alleen niet (nog steeds niet) waarom iemand de "hulp" in roept van een "paranormaal begaafde", terwijl die iemand er echt niet in geloofd.
Dit ook aangeeft en zelfs zegt dat het ze niet om een "bewijs" gaat, maar serieus bedoeld.
Als de zoektocht dan beeindigd omdat de 'vermiste' terecht is, waarom wil men dan ineens WEL weten waar de vermiste is geweest?
Gaat het dan toch om het "bewijs"?
Maar vort, laten we ons nu maar weer eens met "aardse" zaken bezig houden aub.

Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op zondag 8 april 2007, 15:13:

Nou, het is niet zo dat we er per definitie niet in geloven. We willen het wel geloven, als het voor ons zelf duidelijk is dat het zo is...


Ja, iedereen weet dat f&ik niet direct alles voor zoete koek slikken, daarom dacht ik dat zij dacht dat ik het niet oprecht bedoelde. Snap je, het eeuwige voor anderen denken..


Ik snap wel dat je dat denkt hoor, maar mijn lieve Sneezy is na deze keer wéér weggegaan (dat weet Monique ook), daarom was het toch wel nuttig om zo goed mogelijk te weten hoe en wat. Waar hij precies uithing enzo. Ik heb het destijds niet nagevraagd als bewijs, maar omdat ik mijn kat wilde.

Hij is overigens na die laatste keer twee jaar geleden nooit meer weggelopen. Gelukkig. Want hij hoort toch echt thuis hoor lol!

ingrid van der post schreef op zondag 8 april 2007, 13:50:


???
'Verzorging' is al inherent ónnatuurlijk.

Het lastige is dat het houden en rijden onnatuurlijk is en dat er gecompenseerd moet worden voor dit niet natuurlijke.
Verschillende handelingen zullen juist tégennatuurlijk moeten zijn om de onnatuurlijke grondslag te compenseren of de schade die deze veroorzaakt te beperken.

HC

Als ik het verhaal zo lees heb je goed gehandeld. Bijten werkt niet en dat snapt hij nu, maar kennelijk is zijn vertrouwen in mensen nog niet dusdanig dat hij jouw 100% als leider durft te zien. Hij zal dus nog wel een paar keer testen wat de grenzen zijn en of hij inderdaad alle beslissingen aan jouw kan overlaten.

Doordat je hem "aan het werk" hebt gezet zonder zelf veel te hoeven doen bevestig je de grenzen die in de omgang met jouw gelden. Zolang je daarin maar consequent blijft, niet uit woede reageerd en stopt met corrigeren zodra hij met het ongewenste gedrag stopt en beloont als hij zich goed gedraagd komt het wel goed.

Sky schreef op zaterdag 7 april 2007, 19:53:


Ik ken iemand uit een drafrennen-familie, daar worden de paarden grotendeels buiten in groep gehouden (hengsten apart op een wei). Blootshoefs indien mogelijk, en de familie door voorbeeld proberen overtuigen dat zachte methodes en zachtere bitten voordeel bieden (bitloos is nog iets te ver gegrepen).
In de dressuurcompetitie zal je PN-gehouden paarden het minst tegenkomen vrees ik. De paarden die je op (basis niveau) jumping ziet wonen al vaker bij de eigenaars thuis op een weide.

Nathalie

van lennep schreef op zaterdag 7 april 2007, 19:28:



Ik heb deze:
http://www.hoefschoenen.be/Best%20Friend.htm

Ze kunnen er ook mee drinken. Normaal gezien gaat hooi eten niet, dat vind ik een nadeel, maar ik heb een vriendin met net dezelfde graaskorf en haar arabier kan er wel hooi mee eten.

Groetjes,
Nathalie