Nathalie Lagasse schreef op donderdag 5 april 2007, 12:57:


Nee, denk dat Frans gelijk heeft. Zo denkt een paard niet. Hoogstens, bij een merrie die al vaker veulens heeft gehad, zou je beelden van een foetus in de baarmoeder kunnen bedenken en die aan het dier doorseinen.... Ik denk wel dat een ervaren merrie weet wat er aan de hand is....

Frans Veldman schreef op woensdag 4 april 2007, 22:46:


Potverdrie, zonde dat ik hier nooit meer post. Maar af en toe spiek ik nog wel eens zoals nu en kom ik erachter dat ik weer een schitterend onderwerp ben misgelopen. Ook weer zoals nu.
Het mooie is dat er voor vormen van wat we zo mooi een zesde zintuig noemen hele gewone wetenschappelijke verklaringen zijn te vinden. Maar ja, zodra ze uit het mistige, wazige wereldje van de waarzeggerij worden getrokken zijn ze ineens niet meer interesant.

Groetjes,
Sandra

Moniek schreef op donderdag 5 april 2007, 12:57:


OK. Da's duidelijk. Het is dus de eerste paar seconden dat je naar een foto kijkt. Het beeld wordt beinvloed door de ruiter, da's jammer.
Mijn gevoel bij de foto's: (eh, Eddy, dit is absoluut niet als hatelijk of afkraken bedoeld!)

Ik zou het witte paard niet willen hebben. Waarom niet? Mijn gevoel zegt dit: hij lijkt me geen gemakkelijk karakter hebben, letterlijk een stijfkop. Z'n ogen staan te 'wijd' te verschrikt, of te opgewonden, z'n neusgaten té wijd. Ik noem dat opgefokte neusgaten.
Natuurlijk kijkt ie naar de persoon die de foto aan het maken is.
Dit lijkt mij een paard wat niet makkelijk is en lekker kan exploderen. Niet voorzichtig met zichzelf dus ook niet met een ruiter.

De bonte is nog moeilijker beoordelen, ik kan geen oogoplag zien.
Ik voel weinig bij de bonte behalve dat ik het idee krijg dat het niet zo'n sterk/krachtig paard is. Ook een sensibel paard...

Wil.

Wil schreef op donderdag 5 april 2007, 15:32:


Het gaat om mezelf