Christel Provaas schreef op donderdag 5 april 2007, 12:13:


Indy is een groot deel van haar leven kreupel of ziek geweest. Aangezien niemand erin slaagde de oorzaak te vinden en ik al twee keer voor de beslissing gestaan heb om haar te laten inslapen, heb ik ook eens contact gehad met een dierentolk. Het was een Duitse mevrouw, die mij wist te melden dat taal niets uitmaakt en dat dieren met haar communiceerden met beelden en gevoelens. Ze was ontzettend aardig en kwam erg professioneel over. Ik was echter heel erg sceptisch, ik vertelde haar dat ik graag van Indy wilde weten waar de pijn vandaan kwam. Ik moest alleen een foto opsturen met naam, ras, geslacht en geboortedatum en van te voren even 50 Mark overmaken dan zou zij met Indy gaan communiceren.
Ik vertelde haar dat ik dat wel veel geld vond en haar graag van te voren een vraag zou willen laten stellen aan mijn paard, waarvan alleen wij het antwoord kenden. Had ze die vraag goed beantwoord, dan zou ik graag met haar in zee gaan. De lieve mevrouw veranderde in een krijsende heks, ik twijfelde aan haar kunnen! Mij wilde ze niet als klant. Ik vond dat een heel normale vraag. Als je werkelijk zoiets kunt, dan heb je daar toch geen problemen mee? Zo kijk ik er tenminste tegenaan. Ik heb het dan ook niet laten doen. Ik denk wel dat er meer tussen hemel en aarde is, maar er zijn helaas zoveel bedriegers.
Als je een goede band met een mens of dier hebt, denk ik wel dat je ook over afstand, gewoon met gevoel en gedachten met elkaar kunt communiceren. Ik heb dat af en toe met mijn moeder. Kan ik mijn moeder niet bereiken en heb ik iets dringends, dan stel ik mij voor dat ik haar "opbel" en haar vertel wat ik haar wil vragen. Gek genoeg heb ik elke keer later van haar gehoord dat ze ineens de drang had datgene te doen waar ik haar dus om "gevraagd" had. Andersom heb ik dat ook. Bij mijn vader of iemand anders heb ik dat nooit gehad, hoogstens bij Indy, dan voelde ik wel eens aan dat ze weer wat had (hoefzweer) terwijl ik op mijn werk zat. Buurman gebeld, en het klopte, ze was kreupel, het was een hoefzweer.
Monique

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 5 april 2007, 10:56:


Tsja. Mijn indruk is dat dieren niet weten wat zwangerschap is, en de relatie met sex ook al niet leggen. Voor onze paarden was de bevalling duidelijk een verrassing, Harisha was in eerste instantie zelfs bang voor het veulen dat daar ineens in het gras lag te spartelen en ging op veilige afstand snuivend staan kijken.
Wat ik me dus voor moet stellen als je op telepatische wijze aan een paard gaat vragen "hoe gaat het met je zwangerschap?" weet ik dus niet, maar het lijkt me niet dat je een zinnig antwoord kan verwachten.

Ik zou dus antwoorden: "Zwangerschap? Wat is dat?"

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op donderdag 5 april 2007, 12:48:


OK, das een mooie. Heel geloofwaardig ook. Kan zeker kloppen
Nog iemand?

Wil schreef op donderdag 5 april 2007, 12:24:


De gedachte is het resultaat van een snelle opeenvolging en snelle combinering van allerlei cues in mijn geest (met uitsluiting van een innerlijke discussie die ook gebeurt); zo snel dat ik het niet kan na vertellen (of ik moet er diep over nadenken en de film bewust vertragen); waarbij de mogelijkheid blijft bestaan dat ik deze cues op een verkeerde manier gecombineerd heb.