Michiel schreef op donderdag 29 maart 2007, 23:49:


Ik herken dit zó! Sieta, 10 jaar lang van stal naar de bak en weer terug. Kun je je voorstellen water gebeurde toen ik dacht lekker met haar buiten wandelingen te kunnen maken en buiten te kunnen rijden? Komt ook nog eens bij dat ze mishandeld is geweest en daardoor heel apart op dingen reageerde (niet apart meer als je haar achtergrond wist natuurlijk) maar voor mij héél moeilijk om mee om te gaan, had slechts 5 jaar op de manege gereden en daar hield mijn kennis zo ongeveer op.
Buiten de complete paniek en een paard wat je haast met geen mogelijkheid met je meekreeg, wist ze zich inderdaad geen raad met alles wat ze tegenkwam. Zoals Eddy al aangaf, ze liep inderdaad zó achteruit de sloot in, de bagger in waar je wegzakte enz. Ook nog eens hartstikke gevaarlijk dus want ze lette totaal niet op, omdat ze het gevaar niet kende.
Toch had ze meteen al een aantal voorkeuren, zoals heuveltjes, daar moest je hard oprennen, dat was dan wel weer leuk. Maar eenmaal bovenop de heuvel, REM en geen kant meer op te krijgen.

Nu we 4 jaar verder zijn durft ze meer eigen initiatieven te nemen en ik moet zeggen dat het buitenrijden daardoor inderdaad steeds beter gaat. Alsof ze meer vertrouwen in zichzelf krijgt. Aantal voorbeelden die me erg aan het 'going with your horse' wat jij beschrijft doen denken:

's Zomers staat ze 24 uur op het weiland. Dit was ze echter nooit gewend. Ongeveer 3 keer per weideseizoen heeft ze een dag dat, wanneer ik haar terug naar het land wil brengen, ze niet naar het land wil. Ze staat dan stil en ik zie het gewoon aan haar. Ze mag van mij dan een nachtje op stal blijven, en de volgende dag is het ook weer helemaal over en loopt ze net zo enthousiast mee als altijd. Waarom ze dit doet.. geen idee. Misschien dat ze zichzelf in de wei weinig tijd geeft om te liggen? Ze is altijd de alfa merrie, in welke kudde dan ook.

Wanneer we naar buiten gaan moeten we eerst een stuk langs de weg. Dan komen we eerst een fietspad tussen de weilanden tegen, aan de rechterkant. Vanaf dit fietspad kun je de weilanden van onze pensionstal zien. Dat vindt ze fijn want daar kan ze haar vriendjes zien en ze roepen, en is ze vlakbij stal (= veilig voor haar). Ook gaan we daar vaak een stukje wandelen als we weinig tijd hebben, mag ze wat grazen en gaan we weer terug. Op weg naar het Twiske moeten we daar langs. Ze staat daar ALTIJD stil. Echt altijd. Ze geeft duidelijk haar voorkeur aan voor dat pad. Uiteraard ga ik er nóóit in als zij stil staat. Al 4 jaar niet. Je zou denken dat het dan wel uit zou doven. Toch blijft ze het doen. Ze staat stil, ik vraag haar om door te lopen en ze gaat gewoon weer mee. Maar ze zal er nooit in één keer langs lopen. Heb al vanalles geprobeerd. (Waarschijnlijk komt het deels ook omdat ik me bedenk 'ze zal wel weer stil gaan staan').
Ik onthou die voorkeur echter wel en ga er soms op de terugweg nog even heen, nadat we een paar uur in het twiske zijn geweest (we hebben heel lang gedaan wat ik wou, nu gaan we even dat pad in wat jij zo graag wil).

Tijdens het wandelen in het Twiske durft ze steeds vaker naast me te komen, en sindskort ook voor me te lopen. Dat mag ze van mij omdat ik merk dat ze door af en toe kleine stukjes te leiden, ze ook makkelijker te rijden is buiten (voorheen stonden we alleen maar stil en deden we zo'n 3 uur over een rondje van een uur, nu wordt ze steeds dapperder en durft ze veel vaker ergens langs te lopen of stukjes te draven en galloperen waar ze voorheen alleen maar wilde stappen).
Ik wil echter wanneer ze voor me loopt, geen druk op het touw voelen. Trekt ze eraan dan moet ze direct weer terug achter me. Ze weet dit dondersgoed en ze accepteert het meteen als ik haar weer terug achter me stuur.

Zelfde met grazen. Ik maak lange wandelingen en ze mag van mij grazen, maar niet om de 5 meter bijvoorbeeld. Ik wandel een lang stuk en als pauze gaan we even grazen. Wanneer zij het tijd voor pauze vindt wijst ze met haar hoofd naar het gras. Een 'nee' is genoeg om haar door te laten lopen. Loopt ze nog een poosje braaf mee dan stuur ik haar naar het gras en op 'ja' mag ze haar hoofd naar beneden doen.

Ik heb nog wel tientallen voorbeelden van dit soort dingen. Ik ben ervan overtuigd dat ze zo meewerkend is omdat ze weet dat ze zal worden beloont met iets wat zij graag wil. Misschien lezen sommige mensen dit en denken 'ik zou het niet tolereren als mijn paard zomaar stil zou gaan staan omdat hij/zij graag een pad in wil'. Ik ben er eerlijk gezegd heel blij mee, omdat ze voorheen nooit dingen aan durfde te geven, omdat dat er simpelweg uitgeslagen werd, zo ook met kreupelheid.

Deze manier van met haar omgaan heeft o.a. ook tot dingen geleid als meer eigen initiatief in de bak. Springen vindt ze bijvoorbeeld fantastisch. Ik hoef niets anders te doen dan op haar rug mee te liften. Zij wend af, doet haar hoofd scheef om de hindernis in te schatten, en bepaald vervolgens of ze hem in een galopje zal nemen of zal blijven draven.
Of tot een betere oplettendheid buiten, zoals het kunnen inschatten van een terrein, zelf letten op dingen die op het ruiterpad liggen en waar we omheen of overheen moeten.
Alles zolang ik maar te allen tijde ervaar dat ik haar met een subtiele aanwijzing terug kan laten doen wat ik wil, zoals haar initiatief tot een galopje terugbrengen naar de draf.

Sorry voor mijn lange bericht overigens

Groetjes Franca

Spirithorses schreef op vrijdag 30 maart 2007, 9:27:


Over dat functionele van apporteren... heeeel makkelijk
als je aan het rijden bent, de lentezon op je schijnt, je het te warm krijgt en je je trui uitdoet, maar zo onhandig bent dat je die laat vallen, ... dan is het heel functioneel (voor de mens ) om te vragen aan je paard 'pak het' en 'geef het' ... terwijl je blijft zitten OP je paard.
En behalve de functionaliteit voor de mens, een leuk spelletje tussendoor voor het paard.

Ik zit nu met queenie in het stadium dat ze, als ik naast haar sta, een touwtje opneemt voor me, maar nu ga ik trainen op duur en dan ook het aangeven aan mij. Leuke uitdaging om het dan vanop de rug te proberen

Spirithorses schreef op vrijdag 30 maart 2007, 9:27:


Waarom denk je dat je een ander uitgangspunt heb dan ik?
Waar je het over hebt zijn gewone omgangsvormen tussen paard en mens. Bij mij is alles gericht op een zo goed mogelijke band tussen mens en paard, als daar samen spelletjes bij spelen bij komt is het ook in die zin hartstikke functioneel.
Zelfs al zou dat apporteren zijn.
Ik zie zulke dingen alleen maar als een extra dimensie om met je paard bezig te zijn. Ook in de kudde worden er ontelbare spelletjes gespeeld. Het is omdat we vroeger de wegen om dat te trainen niet kenden dat er nog steeds vreemd tegenaan gekeken word.
Mijn eigen grens ligt bij bv.knielen en liggen zodat ik er bovenop zou kunnen gaan staan ofzo. Paardonwaardige zaken.
(wat weer heel iets anders is dan gaan liggen bij een liggend paard)
Maar voor de rest? Alles wat je samen kunt doen , of het nu "spelen" of "werken" is, zolang het niet de integriteit van een paard schaadt en hij het fysiek aankan is het functioneel. en ter leeringh ende gezamenlijk vermaeck

Piet

Idunn schreef op woensdag 28 maart 2007, 21:49:


Nog even een vraagje over de koniks. Wordt de hoefbevangenheid eigenlijk behandeld met medicijnen of op andere wijze? Of blijven ze in hun natuurgebied lopen en gaat het "vanzelf" weer over? Zijn er ook bij die er aan dood gaan?
Met wilde vleeseters in de buurt zal een paard hoefbevangenheid waarschijnlijk niet overleven. Maar hoe gaat dat met een paard dat niet opgegeten wordt? Kan dat uit zichzelf herstellen?

Els.

Esther schreef op woensdag 28 maart 2007, 22:56:


Haiii Esther en iedereen, ik bedoel het zeker niet zo en heb hier gisteren ook al eens op gereageerd .... maar weer is mijn bericht verwijderd !!!! Of in elk geval .... eerst stond mijn reaktie erop en daarna was hij weer verdwenen wat ik erg vervelend vind omdat ik dus dan niet kan reageren...

Muguet schreef op vrijdag 30 maart 2007, 12:56:


Hoi Muquet,

Klik eens op lijst en kijk eens naar de berichten die dan tevoorschijn komen. Kom echt wel heel veel Muquet tegen, hoor, denk dat ze er allemaal opstaan alleen in een andere lijn van het onderwerp.

Els.

Muguet schreef op vrijdag 30 maart 2007, 12:56:


Ik probeer het nu dus nog 1 x en dan stop ik ermee!

Op de eerste plaats >>> ZEKER leef ik mee met alle eigenaren van paarden van wie hun paard aan koliek is gestorven, zeer triest vind ik dat.

Waarom heb ik zo gereageerd.... nou omdat ik een man ken wiens paarden dag en nacht op stal staan ..........grrrrrrrrrrrrrrrrrrr en hij weet ook hoe ik hierover denk hoor maar ja ... hij voert 2 x per dag en dan krijgen de paarden dus een enorme berg met de duurste van de duurste sportbrokken en 1 paard van hem heeft dus al 3 x een flinke koliekaanval gehad ... en dan denk ik bij mezelf ....
dat vind ik dus helemaal niet gek want de paarden staan 23 uur per dag letterlijk stil in veel te kleine stallen... en 1 uur per dag moeten ze werken en dan komen ze uit hun stal.... dat is toch helemaal tegen-natuurlijk en ik denk als hij zijn paarden meer beweging zou geven het liefst natuurlijk altijd buiten laten lopen .... dat er dan minder kans was geweest op die 3 koliekaanvallen ... of hoe denken jullie hier dan over ?????

Groetjes van M uguet en de dierenbups....
'Knowledge speaks ..... but wisdom listens '....

eddy DRUPPEL schreef op zondag 18 maart 2007, 11:56:


Eddy hier ben ik het dus niet met jou eens .... want een paard dat is mishandeld en ten onrechte slaag heeft gehad .... in het verleden (zoals mijn Viento van de foto hiernaast !!!! ) als je die wil corrigeren door weer slaag te geven grrrrrrrrrrrrrrrrr helemaal fout dus .... en daar reageert hij niet eens op ... omdat hij al zoveel slaag heeft gehad in zijn leven en dan krijg je juist een gevaarlijke situatie hoor (ik kan het weten uit ervaring).
Toen ik met Viento nog ergens op een stal stond .... toen was er een jongen en die dacht hem te corrigeren door hem de hoek van de stal in te slaan ..... die jongen dacht toen ... ik heb het gewonnen van Viento .... maar nee dus ..... die jongen heeft Viento NOOIT meer kunnen meenemen aan een halster of nooit meer uit de wei kunnen halen..... dus wat los je op met slaan .... >>>>> helemaal niets in dit geval... en dan moet je niet zeggen in een ander forumstukje dat ik geen ervaring heb met aanvallende hengsten omdat ik dan van mening ben dat je dan ook nog niet moet slaan terwijl iedereen zegt van wel... ik blijf dus bij mijn standpunt !!!! Je moet hem terecht wijzen dan en wel direct a al minute... dus
Groetjes van M uguet en de paarden....
"Knowledge speaks ... but wisdom listens".

Eva Saegerman schreef op vrijdag 30 maart 2007, 11:43:



Elk contact tussen mens en paard heeft een functie.
Of jij nu bezig bent te zorgen dat je paard je niet omver loopt, of leert een bal terug te brengen...je bent bezig met je paard, je bent bezig met een verstandhouding op te bouwen (of af te breken , afhankelijk van wat je doet)
Voorheen zag ik niet noodzakelijke aangeleerde truukjes ook als onzin.
Maar defineer dan eens niet noodzakelijke truukjes.....want:

Eva schreef:



Behalve het contact, het werken aan de verstandhouding zoals ik net schreef....vergeet men blijkbaar dat in ogen van de mens de domste oefening voor een paard ook wel degelijk een doeleinde kan hebben.
Gymnastische bijvroobeeld ?
Je kan door voor ons misschien domme , maar voor het paard wel leuke zaken ook spieren trainen, je paard soepel maken enz. net als dat je in die saaie bak over je balkjes loopt en je daar je voor het paard misschien eindeloos saaie oefeningentjes doet om ditzelfde te bereiken.

Nick

Met geweld kan je een hoop bereiken, met geduld, liefde en belonen
veel meer !