Gisterenavond wat nageslagen in de 'zitbijbel' van Schusdziarra en de nederlandse bewerking van het referentiewerk van Müsseler erbij gepakt omdat daarnaar verwezen wordt.
In de jaren '30 schrijft de toenmalige voorman van de nederlandse ruiterij daarin dat een gelijkmatig belang toegekend dient te worden aan terreinrijden, dressuur en springen en geen ruiter zelfs maar kan hópen anders een goed ruiter te worden. Viel me op....

Bij míj zit het manco bij springen en reken maar dat ik me ervan bewust ben. Weet ook wat ik er aan zou wíllen doen. Dat heet chiron-springen.
Helaas ligt het op het moment niet binnen mijn mogelijkheden daar les in te volgen. Ik heb wel contact met bijvoorbeeld Peter Speckmaier en als er een mogelijkheid is organiseer ik hier een workshop.
Helaas is de belangstelling van de buitenlanders hier ringdressuur en van de spanjaarden doma vaquera. De wijze woorden van Kolonel Leegstra zijn niet alleen 'vergeten' in de wereld van 'Het Dressuurpaard'. Het probleem van de eenzijdigheid en figuurlijke oogkleppen is niet typisch nederlands. De fixatie op klassieke ringdressuur wel.

HC

Huertecilla schreef op donderdag 22 maart 2007, 9:34:


Oké, ik begrijp je volkomen, sorry.
M uguet en de paarden en de herdershonden.

Eltina Pot-van den Broek schreef op donderdag 22 maart 2007, 9:40:

Mijn paard is nu niet te dik dankzij een ijzeren voerregime, maar hij wordt het van de lucht. Ik geef hem gedoseerd hooi verspreid over 6 voerbeurten, omdat hij zich anders klem en bevangen vreet. Ik heb (gelukkig zou ik haast zeggen) slechts een klein weitje tot mijn beschikking waar hij 's zomers maximaal 6 uur per dag in staat en in het voorjaar een half uur per dag. Toen ik hem net had, stond hij 2x per dag 2 uur in de wei en hij werd behalve welvarend voor het oog ook tegen bevangen aan van. Onbeperkt gras kan dus gewoon niet voor hem.
Paarden die zo ongelooflijk efficiënt omgaan met voedsel, zijn over het algemeen geen fanatieke bewegers, dus daar hoef je ook niet al teveel 'verwerking' van te verwachten.

Ik zou zelf het risico niet durven nemen en wachten/aankijken of je paard te dik wordt. Nog niet eens zozeer vanwege het dik worden, maar meer vanwege de daardoor verstoorde stofwisseling, met het gevaar van bevangenheid. En het gevoelig ervoor blijven nadien.