jose schreef op dinsdag 20 maart 2007, 10:17:
>
> Dat is knap van jou dat je dat zou weten, maar ik denk dat je
> je daar nog wel eens op kan verkijken.
>
> Als je nooit gezien hebt en beleefd hebt hoeveel plezier een
> paard in leren, willen werken en meedenken kan hebben ten einde
> oefeningen uit te voeren, daar in te groeien, trots te worden
> en uiteindelijk met veel gemak, expressie en totaal plezier in
> passage te lopen, ja dan kan ik me voorstellen dat je zo denkt.
Vrije geest. Er is geen ja en geen nee, geen welles of nietes. Het hangt van zoveel faktoren af, dat het antwoord per uur en per paard zou kunnen verschillen. Ik ben er erg voor om af te laten hangen van wat er in de lucht hangt, wat er gaat volgen. Want één ding staat voorop: we moeten het allebei leuk vinden.
Soms zit je met dressuren zo mooi op één lijn, dan voel je de wederzijdse pret in het voor de hulp uitgaan, het anticiperen, het extra aan krachtsinspanning geven, het spel van vraag en antwoord en dan komt dat stukje passage vanzelf, geen dwang maar enthousiasme.
Soms merk je met samen spelen in de bak dat de taalbarrière verdwenen is en je kunt schateren om elkaar.
Soms voel je tijdens een simpele wandeling aan de hand een diepe verbondenheid in de wijze van volgen, de neus tegen je jas, het naar je toe gedraaide oor, de energie in de voetstappen, dat is óók lol met je knol.
Warboel
