marjolijn schreef op zondag 18 maart 2007, 22:41:
> Pas veel later, na vele maanden hard werken om niet zoveel te
> hoeven voelen, kan ik genieten van de mooie herinneringen.
In de periode als het slechter gaat met mijn dier of mens, is hij of zij heel intens aanwezig, veel sterker dan normaal. Dag en nacht komen telkens de gedachtes erover. Na het sterven gaat dit door. Er kan geen missen zijn want het samen zijn in gedachten is er meer dan ooit. Waar komt dat toch vandaan, dat gevoel van missen? Dit wordt zelden begrepen denk ik. Het samen zijn in gedachten blijft nog lange tijd zo. Als je rijd met een ander paard dan komen de gedachtes aan je overleden paard nog veelvuldig bij je boven, overal waar je gaat, daar is ze weer! Nu kun je haar niet meer met je ogen zien, wel de beelden zien in je gedachten. "Ik kan haar niet meer aanraken" is zo'n gedachte en in gedachten raak je haar wel aan. We zijn veel meer samen met onze dierbaren dan we bewust zijn. En ik geloof niet in een leven na de dood voor de duidelijkheid, wat nu leeft in mijn gedachtes is tastbaarder.
Groetjes, Michiel
Warboel
