marjolijn schreef op zondag 18 maart 2007, 22:42:
> marjolijn schreef op zondag 18 maart 2007, 22:41:
>
> Sorry typefout... Michiel.
Ik ervaar ook vooral het lijden en het gemis en dan ja..het feit dat ik erover beslist heb, dat weegt enorm
Misschien ook de nabijheid daar in de kliniek van die mensen die puur rationeel denken en de druk die je ervaart om niet overemotionele beslissingen te nemen. Terwijl ja, hoe kan je iets dat 15 jaar elke dag een deel van je leven is, een deel van je gezin. Hoe kan je daar op een half uur over beslissen wat het beste is voor haar. Je wil geen onnodig lijden, je wil ze niet opsluiten in een vreemde plaats, je wil niet dat ze bang is, je wil gewoon dat ze lekker paard kan zijn op de wei, af en toe een modderbad, niet te veel gefrunnik aan haar lijf. Want daar hield ze echt niet van. In het begin toen ik ze had , heeft ze een paar maanden op een manege gestaan om haar op te leren en ze was daar echt doodongelukkig en neurotisch. Ze draaide constant rondjes in haar stal, ze was graatmager, zuur, etc. Na een maand thuis op de weide was ze getransformeerd: rond en gezond en vooral relaxed.
Maar ja, heeft dat alles teveel meegespeeld, ik weet het niet , ik weet het echt niet...