linda lou schreef op zondag 18 maart 2007, 15:36:


Sorry, het is erg onaardig, maar ik moet steeds zo om je lachen...

Spirithorses schreef op zondag 18 maart 2007, 12:14:


Ben het met jou eens Pien, soms krijg je echt geen waarschuwing hoor!
Helaas heb ik daar ook ervaring mee. En ik vind dat zulke paarden levensgevaarlijk zijn. Juist omdat ze die signalen niet uitzenden, vaak zijn ze daardoor onberekenbaar.
Bij een ervaren iemand misschien geen probleem, maar het waardeloze is dat je ze altijd superstrak in de gaten zult moeten houden.
En zie, wat er ondanks jullie voorzorgen en oplettenheid... toch gebeurd.
Trouwens wel ontzettend goeie en snelle reactie van Jack!! Gelukkig maar!

En ja..... zo'n leuk paard om te zien (meen ik!)... en dan zo'n verkniptheid.
Zo triest!

Wil.

Aangenaam PN'ers!

al regelmatig heb ik deze site bezocht doch niet eerder het forum bekeken.
(ik ging eigenlijk uit van mijn stereotype gedachte: de forums die ik ken zijn helaas voor 50% gevuld van mensen die hard roepen maar niks weten. De overige 50% komt voor rekening van de 'ooooh' en 'wow!' mensen die schijnbaar hun genoegen halen uit het over en weer loven. Niks mis mee, een complimentje, maar teveel is teveel Mijn verbazing was dus groot toen ik las hoeveel kennis aanwezig is op dit forum. Chapeau!

Even voorstellen: Natascha, trotse 'eigenaresse' van drie paso peruano's, 2 merries en een hengst. Geweldige sensibele paarden die mij al heel wat vervelende gewoontes hebben afgeleerd
We wonen in België, net over de grens en hebben de paarden aan huis staan. Aan de weilanden (weilandJES) is nog heel wat werk, ook de stallen...
Achter het huis is het ver zoeken naar een grassprietje, en hun stal is nu niet meer dan een inloopstal in de vorm van drie zeecontainers...maar ach... Ze staan de hele dag en nacht lekker buiten, veel hooi, goed voer als verwennerij, in kuddeverband, zonder ijzertjes, lang de tijd om volwassen te worden (mijn vijfjarige merrie is nét het begin van ingereden, de vierjarige begin ik nu langzaam mee, en de 3-jarige hengst mag nog nog minstens een jaartje vakantie vieren)... dus we hebben het super samen!

Wil ik meteen mijn eerste vraag hier stellen:
zijn er mensen die ervaring hebben met het bitloos rijden van een hengst? Uiteraard is het standaardadvies "niet doen!" .
Ik heb vroeger bijna altijd bitloos gereden, ging perfect..maar waren merries of ruinen.

Groeten, Tasch

Tasch schreef op zondag 18 maart 2007, 16:27:

Christel Provaas schreef op zondag 18 maart 2007, 16:10:


Haha, ja 31 berichten gepost en niks geschreven! Wat gebeurt er toch Linda Lou?

Marie schreef op zondag 18 maart 2007, 11:17:

Ach Marie. Dat iets wat er op lijkt wel goed is gegaan wil nog helemaal niet zeggen dat het bij jouw paard ook zo zou zijn.

Schuldgevoelens lijken wel onvermijdelijk. Het is ook nogal een beslissing die je moet nemen. En tegelijk ook vaak zo fijn dat je het kúnt doen. Dat je kúnt voorkomen dat een dier onnodig veel lijdt. Dat een lijdensweg langer duurt dan gewenst.

Misschien troost het je te weten dat ik de hele zomer rondgelopen heb met schuldgevoelens andersom. Ik ben ver gegaan voor een van mijn poezen, omdat ik ook zeker dacht te weten dat ze te redden zou zijn. Uiteindelijk was ze dat niet, is ze toch gestorven en oh wat heb ik een spijt gehad van de prikken, de pilletjes die ze niet wilde slikken, van de dierenartsbezoeken waar ze zo bang was. Vreselijke spijt. Enkele maanden daarna overleed haar zoon, pas 4 jaar oud aan een hartkwaal. Een vreselijk schuw dier en wat was ik - naast al het verdriet - oprecht blij dat ik hem dit niet heb aangedaan. Dat hij bij de eerste (heftige) verschijnselen, en na het zien van de röntgenfoto direct heb kunnen besluiten dat het niet hoefde. Dat hij in mocht slapen.

Omdat die beslissing zo vreselijk moeilijk is en gepaard gaat aan het verdriet van het verlies is het niet meer dan logisch dat je gedachtes je hierover blijven lastigvallen.
Had ik... Had ik niet toch.... En als ik nou..... Maar als ik jouw verhaal teruglees, hoe moeilijk dat van een afstand ook echt in te zien is, heb ik toch echt het gevoel dat je de juiste (vreselijke moeilijke) beslissing genomen hebt.

Probeer er vrede mee te hebben. Ieder leven eindigt een keer. En het gaat maar zelden op een prettige manier. Sterkte!

Muguet schreef op vrijdag 16 maart 2007, 21:23:


mijn paard krijgt alleen nog 3/4 schep haver en de hele dag hooi, en dit lijkt de goede kant op te gaan.
wel iets wat ik je echt af raad: lucerne, als mijn paarden dat echt maar 1x krijgen staan ze allemaal al weet te jeuken.
wat je wel zou kunnen proberen is knoflook, hier heb ik vorig jaar mijn paard mee behandeld en het was echt al een stuk minder.
waar ik hem nu mee aan het behandelen ben is 'all septicum'(paarden drogist.nl) dit is ook een heel natuurlijk product.
wat ik ook gelezen heb maar nog niet heb uitgeprobeerd zijn; pendelen en cojosololie.
wat ook goed helpt is op de manen en staart wat zoete amandelolie te smeren.
en echt de GOUDE tip is: allergitum (www.paardendrogist.nl)
en: pro dier huidjeuk('')
beide zijn van VSM.

Tasch schreef op zondag 18 maart 2007, 16:27:


Ja hoor. Hvuiski is een 13 jarige hengst die nu pas klaar is met zijn vakantie en hij heeft nog nooit een bit ingehad zelfs! Wij rijden nu nog met een gewoon stalhalster omdat we nog niet zo subtiel zijn. Zie avatarfoto en website. Niks anders als met merries of ruinen, met hengsten wordt je alleen denk ik sneller op je eigen fouten gewezen, ik heb alleen ervaring met Hvuiski (qua hengst dan) maar hij is een enorme spiegel.

Saskia

Wil schreef :


Soms volgen waarschuwingen elkaar in een dusdanig snel tempo op dat je amper de tijd hebt om te reageren, Mazir is ook daar heel goed in.
Persoonlijk zou ik me nooit met de rug naar hem toegekeerd voorovergebukt hebben in zijn bijzijn, zoals de persoon die door hem aangevallen is, het ging ook te snel om haar daarvoor te waarschuwen en bovendien vindt zij van zichzelf dat zij haar angst voor hem moet zien te overwinnen. En juist in dat overwinnen van die angst schuilt het gevaar, want zij kán zijn waarschuwingen niet interpreteren, laat staat adequaat reageren, daarvoor mist ze de snelheid en de ervaring. Voor Mazir is dat iedere keer weer koren op zijn molen, want als hij merkt dat je je kwetsbaar opstelt kan hij zich sterker maken en hééft ie je.


We hadden al een absoluut paddockverbod, niemand alleen bij hem, nooit zonder een zwieptouw, nooit los met Mazir in één ruimte of weide, altijd een tweede persoon in de buurt. Wanneer Jack of ik er niet zijn mag er geen mest worden geruimd in zijn paddock, voeren/water geven uitsluitend door het hek, wíj halen Mazir op als we hem gaan poetsen/opzadelen/rijden etc; geen lessers aan hem laten zitten, pas opstappen op de straat en niet in de weide etc.

Hij had mij ook al de nodige keren proberen te pakken, één keer heeft hij mij ook klem weten te krijgen op de weide waarbij ik zijwaarts langs de bosrand richting de boomhut van mijn zoon kon schuifelen om een plank te pakken en me de plank voor mij uit kon ik de weide uitkomen. Jack is 1.93 lang en kan hem goed handelen, maar Mazir probeert je door te steigeren omver te krijgen om je kwetsbaar te maken.

We stonden die dag toevallig 20 meter verderop naar de kennismaking tussen onze nieuwe paarden te kijken, die maakten onderling een helehoop tumult en dat eiste onze aandacht. Tot er ineens dat stemmetje was dat zei dat S ingevaar was, we keken naar rechts en daar gebeurde het, vóór onze ogen. Zo verschrikkelijk razendsnel. Jack is er de hele avond ondersteboven van geweest; dat dingen zo snel kunnen gaan met een paard waarmee je zo intensief bezig bent, waarmee je toch ook een heleboel goede momenten beleeft. Op dat moment was alle hoop gevlogen en nu weten we dat hij in staat is om te doden.
Wat S het allerergste vindt is dat ze al plat op de grond lag, en nóg ging hij door met aanvallen.


Intriest ja.
Ik heb geen hoop meer voor Mazir.

Pien

de tips tegen dat gejeuk:

het gene wat ik zelf heb uitgeprobeerd en wat aardig goed helpt:

- allergitum! (www.paardendrogist.nl) van VSM heel natuurlijk product.
- prodier huidjeuk ('') van VSM homeopathisch geneesmiddel.
- culivetsem ('') van VSM homeipatisch geneesmiddel.
- knoflook.
- appel azijn ('') natuurlijk product.
- de 'jeukplekken' insmeren met zoete amandel olie.
- een 'goede relatie' met je paard/pony opbouwen en er voor zorgen dan die het echt naar zijn/haar zin heeft, want dan voelen ze zich en een stuk beter waardoor de vliegen enz. minder gaan irriteren.
- de plekken wassen met betadine shampoo!

dingen die misschien helpen(die ik zelf nog niet heb uitgeprobeerd):

- omega 369? (hoor er geen goede reacties over)
- pendelen
- cojosololie
- midge off, (www.paardnaturlijk.nl)
inwendig:
- D-Itch('')
- puur culico('')
- stop itch('')
- equi derma('')
- vachtkruiden paard('')
- puur allergie('')
- monoderma dry 1000('')
- omniderma 1000('')
- drainage composticum('')
uitwendig:
- zink zwavel pasta! (www.paardnatuurlijk.nl)
- D-itch lotion (goed in combinatie met de D-itch inwendig) '')
- silitch('')
- bio huidolie! helpt ook tegen verbrande neuzen enz. ('')
- silkcare creme gel(")

wat ik echt afraad is lucerne, mijn paarden hebben het 1 keer gekregen en ze stonden allemaal te jeuken.

hebben jullie nog goede dingen? meld het dan!

groet Romy

Romy winter schreef op zondag 18 maart 2007, 18:26:


Betekent dat dat jouw paarden nu voor eens en altijd verlost zijn van hun zomereczeem met bijbehorende jeuk?
Groet, Pien

Spirithorses schreef op zondag 18 maart 2007, 18:29:


ik heb mijn paard nog niet zo lang en heb hem maar 1 zomer meegemaakt,
zie zomer is het veel minder geworden, het is nu afwachten hoe die het deze zomer gaat doen.

Spirithorses schreef op zondag 18 maart 2007, 18:21:


Oh Pien, ik kan er ook wel om janken! Wat een vreselijk verhaal!
Je 'S' heeft inderdaad de meest onderdanige houding aangenomen wat maar mogelijk was. Klein, rug naar hem toegekeerd, dus kwetsbaar. Ergens in zijn verleden heeft hij geleerd dat hij op deze manier anderen kon pakken. En, zoals je al schrijft zit het kennelijk ook in de genen. Foute pappa. Gezien z'n verleden zal het elkaar ook nog versterken.

Pien, ik denk dat jullie echt alles geprobeerd hebben en ook een heel eind gekomen zijn.
Als het bij jullie niet lukt heb je een potentiële moordenaar rondlopen die afwacht en dit zal herhalen als ie de kans schoon ziet.

Nu is het nog redelijk afgelopen voor arme 'S'. Ik denk dat jullie op het punt gekomen zijn dat het einde verhaal voor Mazir is he?

pffff..... Gelukkig kunnen dieren niet zo vooruit denken en met problemen worstelen als mensen...

Ik wens jullie sterkte!

Wil.

Spirithorses schreef op zondag 18 maart 2007, 18:21:


Wat verdrietig is dit. De lieve foto op je website waar Mazir met z'n moeder op staat en dan uiteindelijk dit verhaal.
Sterkte

Spirithorses schreef op zondag 18 maart 2007, 18:21:


Wat doet zo'n persoon dan toch bij hem in de buurt?

Klinkt hard misschien maar: afmaken voordat er erger dingen gebeuren wellicht?

Ik heb het hier in de buurt meegemaakt met een moeilijke hond, keer op keer gevaarlijke-maar-gaat-net-goed-situaties.
De baas vond het verantwoord hem te houden en alleen onder zijn toezicht te hebben. Was een verschrikkelijk verantwoordelijk iemand, uiterst oplettend maar toch heeft het uiteindelijk het leven gekost van een tweejarig kind.