Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 6 maart 2007, 20:37:
> Christel Provaas schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:27:
>> Wat ik zelf wel eens doe om dat focussen goed toe te passen (ik
>> kan moeilijk lang concentreren) is mij voorstellen dat daar
> z'n minst wordt ik er zelf ontspannen van.
>
> Groetjes,
> Nathalie
Wij zijn ook een ruiterstandbeeld
Je moet mensen eens zien kijken als ik een ritje aan het maken ben. Ik lul de oren van haar hoofd, maar tegen haar praten helpt wel. En het schept een band he, als ze weet wat ik die avond ga eten.
Overigens kan ik amper een buitenrit maken in mijn eentje, hoewel een echte rit al bijna 2 jaar geleden is. Deed het wel gewoon en het ging steeds beter. Maar overal staan we stil, alles moet onderzocht worden voordat we er langs kunnen. Op het fietspad tussen de mensen in durft ze wel, het ruiterpad vindt ze eng. Zó zitten we nog netjes in draf en zó staan we plotseling stil omdat er ergens iets is wat er vorige week nog niet was. Of omdat er een ander paard aan komt, dan moeten we daar met een grote boog omheen. Vroeger stapte ik nog af om haar er langs te leiden, nu doe ik dat niet meer, maar het kost haar soms veel tijd om zichzelf te overwinnen. En ja dat irriteert me wel eens. Maar dan bedenk ik me wat ik al met haar heb bereikt, en hoe ze al is veranderd. In mijn omgeving doet niemand het me na, zweeploos, spoorloos en
bitloos rijden! Als ik opstap op stal dan gaat ze in draf naar de bak, zo van, dat heb ik jarenlang gedaan, dat kan ik, dat is veilig. En dan doet ze vreselijk haar best. Soms word ik er wel eens triest van.
Ik vermoed dat het de eerstvolgende keer dat ik een ritje ga maken beter zal gaan omdat ze tijdens het wandelen al zoveel dapperder en rustiger is geworden. Maar inderdaad, ondanks dat ze vaak zo aan me kleeft ben ik niet de rots in de branding die ik graag zou willen zijn. Ik ben zo jaloers op die mensen met paarden die het fantastisch vinden buiten en er helemaal voor gaan op zo'n rit! Maar ooit komen we daar ook wel!
Warboel
