Sieta
Nederland
Jarig op 7-3
Beste iedereen,
Ik zou graag jullie mening/advies willen over mijn situatie met Sieta.
Ik denk dat de meesten hier wel gelezen hebben over haar manegeverleden, mishandeling en haar agressieve gedrag tegenover zowel paarden als mensen.
Toen ik haar van de manege vandaan haalde en meenam naar mijn huidige pensionstal, viel het me op dat ze redelijk verkeersmak was (met uitzondering van grote vrachtwagens en tractors e.d.), maar eenmaal in de natuur compleet kon flippen van een graspolletje wat een andere kleur had, een pad met bosjes ernaast, takken die op de grond lagen, water, enzovoort. Eigenlijk van alles wat je in de natuur tegen komt.
Ik ging altijd met een ander paard mee wat wel rustig en vrolijk was buiten, maar dat maakte haar weinig uit, ze wou de deur van de stal richting buiten al niet eens uit als die omhoog ging, steigerde, rende achteruit (de sloot in, de weg op) of stond stokstijf stil en was niet in beweging te krijgen (deed je een poging dan ging ze in verzet).
Door het gewoon vol te blijven houden (zo'n 1,5 jaar lang) kon ik eindelijk een buitenritje of een wandeling maken als er een ander paard voorop liep.
Omdat ze nu bijna twee jaar kreupel is geweest heb ik al die tijd mijn energie gestoken in het buiten wandelen. En er is vooruitgang, maar ze blijft heel erg nerveus. In het begin durfde ze alleen achter me te lopen, soms met haar neus aan mijn hielen. Ze zette geen stap zonder dat ik recht voor haar liep. Ik heb haar geprobeerd te stimuleren om meer naast me te komen en dingen zelf te doen, zelf te ontdekken, zodat ze wat meer vertrouwen in zichzelf zou krijgen. Dat is wel een beetje gelukt, sinds een half jaartje durft ze ook naast me te lopen en samen met mij te gaan kjken naar enge dingen die we onderweg tegenkomen, ze te gaan onderzoeken.
Onderweg is ze erg voorwaarts, maar blokkeert ze als ze iets engs ziet of hoort, of een bepaald pad niet vertrouwt omdat het door bosjes is omgeven. Ze schrikt tijdens zo'n wandeling heel veel en bibbert ook als ze iets echt heel eng vindt. Wat me opvalt is dat ze op zulke momenten gaat 'stressgrazen' (zo noem ik het maar even). Plotseling heel fanatiek grazen maar constant blijven schrikken en daarbij soms ook echt vooruit spurten, elke keer als ze haar hoofd dan omhoog doet schrikt ze weer. Wat is dit? Probeert ze zichzelf te kalmeren (hoofd laag) of het enge te negeren in de hoop dat het weggaat?
Wanneer ik op zo'n moment door wandel knijpt ze haar billen bij elkaar en wil ze het liefst hard wegrennen (wat ze niet doet omdat ze gelukkig goed bij me blijft en makkelijk te houden is, maar dan draaft ze wel naast me, op de plek). Daarom ga ik eigenlijk altijd met haar naar 'het enge' kijken, waarbij ze hard snuift en achter me heen en weer ijsbeert. Ze trekt overigens niet aan het touw maar is wel héél ongerust. Komen we in de buurt dan begint ze te stressgrazen, in een dappere bui steeds dichterbij maar dan vervolgens zich rotschrikken dat ze al zo dichtbij is. Sindskort laat ik dit grazen niet meer toe en daardoor dwing ik haar als het ware om ernaar te kijken terwijl we erop aflopen. Doe ik daar goed aan? De extreme schrikreactie blijft nu uit maar het kost haar wel veel moeite om het 'niet te kunnen negeren' zeg maar.
Het is overigens niet zo dat ze er van mij per se helemaal naartoe moet, dat kan ze vaak niet aan, maar ze moet van mij wel kalmeren voordat we er vandaan lopen. Ik ben bang dat wanneer ik met haar wegloop, ik bevestig dat er inderdaad wat aan de hand is.
Twee dagen geleden was er weer een situatie waarin ze erg bang werd, door een geluid wat een kind in de verte herhaaldelijk maakte. Ze stond recht achter me en rende vlak langs me en draaide vervolgens een rondje om me heen. Mijn vriend was toevallig mee en heeft er foto's van gemaakt, zal ze zo toevoegen bij de fotoalbums. Dit rennen en springen blijft ze doen, het is af en toe net een vliegertje aan mijn touw. Ze trekt me gelukkig niet mee maar ik schrik er zelf ook iedere keer van. Ik word er overigens niet bang van want ik weet dat ze oppast voor mij en dat ze zich niet los zal trekken. Overigens denk ik veel aan mijn eigen houding, nerveus ben ik niet, over het algemeen straal ik wel rust uit. Maar dingen als mijn armen laag houden, schouders ontspannen, daar probeer ik op te letten. Ik ga nog steeds met plezier en vertrouwen wandelen maar ik vind het vervelend dat zij zo bang blijft.
Wanneer we onderweg andere paarden tegenkomen wil ze graag met hen mee. Dan blijft ze stil staan, gaat hard met haar hoofd schudden, rent rondjes om me heen en wil ook nog wel eens plotseling gaan rollen, dan stampt ze met haar voorbeen en gaat liggen. Het ziet er allemaal erg gevaarlijk uit maar ze raakt mij nooit aan, duwt me niet opzij en trekt me ook niet mee. Er komt wel druk op het touw te staan want ik laat haar natuurlijk niet los en ik ga ook niet met haar mee rennen, maar zolang ik gewoon blijf staan rent ze rondjes om me heen. Als ik dat negeer kalmeert ze en wandelen we vervolgens gewoon weer verder. Ze accepteert het als de paarden uit het zicht zijn.
Hoe kan ik het beste omgaan met dat soort gedrag volgens jullie? Ik gebruik wel het woord 'nee' maar verhef mijn stem niet want dan wordt het gedrag erger. Vroeger probeerde ik haar te kalmeren door haar te aaien maar iemand zij me dat ik dan het gedrag beloon en dat lijkt me ook wel logisch. Bij enge dingen kruipt ze altijd achter me en dan kan ik er wel langs lopen met haar, zolang ik tussen haar en het enge in sta. Wanneer ik met haar langs de weg loop en ik zie iets waar ze bang voor is, of er komt een vrachtwagen aan, dan verander ik mijn positie zodat ik er weer tussenin loop. Geef ik op die manier aan haar aan dat er iets engs aan komt? Moet ik daar misschien mee stoppen? Wanneer ik er niet tussen loop reageert ze extreem en kan ik niet garanderen dat ze de weg niet oploopt.
Ik doe regelmatig vertrouwens spelletjes met haar, en wandel nu dus al 4 jaar met haar buiten! (Ik heb haar met 10 gekocht en ze wordt 15 mei 14)
Ik heb gedacht aan haar het hoofd laag aan te leren, als in 'kalmeer nu!', maar op de momenten dat het zo heftig is dat ik dat nodig heb is ze daar niet ontvankelijk voor. Soms bouwt ze duidelijk spanning op, en kan ik haar het hoofd laag al eerder vragen. Maar regelmatig flipt ze heel plotseling, dat zie ik dan niet aankomen. Als tip heb ik ook gekregen dat ik niet naar haar moet kijken wanneer ze zo bang is, dat dat ook bedreigend kan zijn of haar kan bevestigen in haar angst. Vind dat wel heel moeilijk want ik wil haar toch in de gaten houden!
Heb ook geprobeerd om juist níet naar 'het enge' te kijken, maar dan blijft ze onrustig. Het lijkt wel alsof ze dan gaat wijzen; ze kijkt naar mij, en naar het enge, en naar mij, en.... enzovoorts. Dan zou je toch denken dat wanneer ze ziet dat ik relaxed de andere kant op sta te turen, ze aanneemt dat het in orde is? In plaats daarvan heb ik eerder het idee dat ze denkt 'dat domme mens let helemaal niet op! Hé, joehoe, der is iets engs daar hoor!'
Snappen jullie mijn probleem? Ik heb het idee dat ik het wel aardig doe maar ze blijft zo angstig en dat vind ik zó jammer! Hebben jullie ook paarden die ondanks vooruitgang toch bang blijven? Maak ik me terecht zorgen of moet ik dit zien als een 10 jaren plan, gezien haar verleden?
Warboel
