lotje schreef op woensdag 14 februari 2007, 0:52:


Jawel ik... Ik vind het stom dat er de laatste tijd al een paar keer een topic is geopend met commentaar op de reacties van de forummers. Dat is nou wel duidelijk, dat hoeft niet 100 keer gezegd te worden. Dat is iets over ijzers of stallen 100000 keer gezegd wordt, is anders want daar gaat dit forum over.
Take it, or leave it. Hou op met het commentaar. Ze veranderen er niet door hoor... Lees wat je wilt lezen, zeg wat je wilt zeggen en that's it.

Anna van Rheeden schreef op woensdag 14 februari 2007, 5:11:

Ik had stiekem gehoopt om deze morgen het veulen te vinden. Was wel leuk geweest zo voor Valentijn, maar jammer genoeg was dat niet het geval.
Ik heb wel enkele foto's genomen van haar buikje en de uier (zie blog)
Ze is wel nog altijd heel vrolijk hoor, eet goed en het ziet er niet naar uit dat het voor vandaag is, maar ja, dat kan je nooit echt zelf zeggen hé.
Wat de naam betreft, denken we er wel over na, maar is het inderdaad zoals er hier ook al gezegd hebben dat je dat maar pas weet als je het diertje ziet hé. Dat is ook altijd al zo geweest met de honden en de kat. Op het moment dat je die ziet weet je gewoon hoe ze moeten noemen.
http://borderdan.skynetblogs.be

Piet schreef op zondag 11 februari 2007, 16:39:

Vorig jaar rond deze tyd ging t heel slecht met t shetje van een kennis van mij.
Zo slecht zelfs dat hij in zn inloopstalletje ging liggen en niet meer overeind kon komen van de pijn in zn voetjes.
Op de dag dat ze hem in wilden laten slapen ging ik nog afscheid van hem nemen.
Ik ging bij hem zitten en wonder boven wonder stond hij moeizaam op en hinnekte een keer heel hard.
De rillingen gingen over mn rug en ik besloot op dat moment om de verzorging op mij te nemen.
Ik belde de kennis en vroeg toestemming.
Ze had al de hele ochtend de da (die dus al einde verhaal had bevestigd"""niets meer aan te doen"")gebeld maar ze had hem niet te pakken kunnen krijgen.
Nou ja ""toeval??
Zn voetjes waren allevier helemaal rood ontstoken(de zooltjes) en t dier had veel pijn.
Ik heb hem bekapt terwijl hij in zn stalletje lag ,daarna overeind geholpen,meerdere keren per dag, veel aandacht gegeven(daar ontbrak t ook veel aan en ja na een paar dagen voorzichtig kleine stukjes opbouwend met hem gelopen.
En na een paar dagen ging t al stukken beter.
binnen een paar weken fietste ik al hele stukken met hem en hij was weer helemaal goed.
T jammere van t verhaal is dat toen ik hem wilde adopteren ze dat niet wilden want ze wilden hem weer gebruiken om er kinderen op les te geven.
Heb hem erg gemist .
Ik hoop dat ze hem beter verzorgen nu.
trudy

Trudy schreef op woensdag 14 februari 2007, 8:20:


Heel mooi gedaan Trudy,
ik hoop dat de schrijfster,die in paniek was over haar paard dit ook weer leest.

Piet

Feyona schreef op dinsdag 13 februari 2007, 16:00:


Maandagmorgen heb ik besloten de fjorden niet meer op het land te laten. Het is zo ontzettend nat dat ze tot over de koten de bagger ingaan. Het is gewoon niet gezond meer. Vertrappen van land deert ons niet, daar we daar meer dan genoeg van hebben.
Ze staan nu bij de stal. Schat dat het stuk zo'n 200 m2 groot is, waarvan 50 m2 verhard. I.p.v. de twee x daags een strook gras erbij, krijgen ze nu een keertje extra hooi.
Ze lijken er vrede mee te hebben. Ze staan het grootste deel van de dag in de stal of op het verharde ervoor.
Hoop dat het gauw zomer wordt!

Els.

Esther schreef op dinsdag 13 februari 2007, 23:26:


Hij is leuk Arno!
Ik heb trouwens een kat eens drie maanden in een kooi moeten houden. Hij was aangereden, waarbij een bovenarm in drie stukken was gebroken. Er werd een pen in gezet, waarna hij twaalf weken niet mocht springen.
Het dier werd knettergek in die kooi. Begon op een gegeven moment zelfs met zijn eigen keutels te spelen. (En hij kreeg echt zoveel mogelijk aandacht en speelgoed, hoor. 's Avonds haalde ik hem er aldoor uit en mocht hij een tijd op schoot en aan een lijntje door het huis lopen.)
Weet niet wat ik ga besluiten als ik zoiets nog eens heb. Misschien is in laten slapen dan toch beter...

Els.

Pia schreef :



Naar mijn mening moet die uier nog véél dikker, die wordt werkelijk kei- en keihard en er staat dan zo veel spanning op dat de biest eruit druppelt. De spanning waar ik het over heb kun je vergelijken met een héél hard opgeblazen luchtbed. Aanvankelijk begint het met kleine geelachtige harsachtige druppels die op de spenen zitten, maar die gaan meestal over in wittere biest. De spenen verstrijken dan ook bijna helemaal (worden plat) en dat is hier nog niet te zien, de uier ziet er nog wat 'losjes' uit. De flanken van je paard zijn ook nog niet echt ingezakt en ik denk dat als je de staart vastpakt en omhoog tilt, die nog heel 'stijf' aanvoelt en weerstand geeft.
Bij een merrie die begint aan haar laatste drachtige uren/dagen wordt het hele gebied aan weerszijden van de staart puddingachtig kwabbelig zacht en is er weinig weerstand bij het optillen van de staart. Dat kwabbelige, als je het indrukt is het alsof je een zacht opgeblazen luchtbed indrukt, als dat een paar dagen is, in combinatie met een lekkende uier (druppels op de grond) dán kun je zeggen dat de bevalling wel eens aansdtaande kan zijn. En dan nog heb ik geleerd een slag om de arm te houden.

Heel eerlijk: Als mijn paard er nog zó bij zou staan zou ik nog héél rustig gaan slapen. Túúrlijk zijn er uitzonderingen en kan het ineens heel snel gaan, maar als er nog geen enkel van bovengenoemde tekenen aanwezig is, is de kans klein dat het gaat gebeuren.

Succes, maak morgen maar weer een foto of als er iets verandert!

Pien

Moniek schreef op dinsdag 13 februari 2007, 23:12:

leuk om te horen

Eva Saegerman schreef op woensdag 14 februari 2007, 10:19:


Ja, ik lees het ook heel graag Eva. Blijf vooral schrijven, je doet het zó leuk!

Na veel zoeken heb ik, al een aantal jaren geleden, iemand gevonden die mij westernles wilde geven op de manier zoals ik dat graag wilde. Haar paarden werden gehouden zoals dat gebruikelijk was.
Achteraf besef ik hoe weinig ik toen wist van hoe je paardvriendelijk met een paard om moet gaan..
Ik had er misschien iets meer over nagedacht dan de mensen om me heen, maar dat was het dan ook wel.
(Op beslaan na, mijn eerste eigen paard heeft maar 2 weken ijzers gehad.)

Ik schrijf dit omdat ik een mailtje kreeg van de eigenaresse van de westernstal, degene die me toen les gaf.

Ze schrijft dat er inmiddels nog maar 1 paard op ijzers staat, (moet nog even vragen waarom dat er iemand, die natuurlijk bekapt, de voeten van haar Quarters bij houdt en dat het bij allemaal probleemloos gaat.
Het aardige was dat ze zich daar vroeger zich niet eens voor interesseerde, de smid kwam en die had als taak de voeten te onderhouden en er voor wedstrijden slidingijzers onder te slaan.
Ik denk dat ik toen toch op de een of andere manier een positieve indruk gemaakt heb, want ik was degene die ze later belde om Don, (haar persoonlijke paard van veulen af) van haar over te nemen.
Don met zijn opgegeven hko voeten....... Ze zal toen wel gedacht hebben, jij met je grote bek, kijken hoe lang het duurt....
Onlangs stuurde ik haar de foto van Don, die ik hier ook gezet heb. Haar enthousiaste reactie was, dat hij er beregoed uitziet, dat ze niet verwacht had dat hij ooit weer pijnloos zou lopen zonder medicijnen en dat dit zeker geen 2,5 jaar zou duren.
Ze zal me bij het lessen vast en zeker een eigenwijze kl*** gevonden hebben, maar ach, ik betaalde priveles en slecht was het niet voor haar lespaard.
Maar toch: of ik nog eens langs kwam om wat bij te babbelen.
Dat doe ik zeker, al was het maar om nu over bitten te beginnen.
Want dat doen we ook, Don en ik, over straat... bitloos rijden

Piet

Pia schreef op woensdag 14 februari 2007, 8:04:

Spannend zeg! Ik lees mee en ben in blijde verwachting de eerste foto's te zien van je spruit!

Eva Saegerman schreef op woensdag 14 februari 2007, 10:28:


Het enige veulen dat 14 jaar geleden bij ons geboren is (dit voorjaar komt het tweede) heeft een jaar en drie dagen in haar moeder doorgebracht. Destijds heb ik meer dan een maand buiten geslapen bij de merrie omdat ik de geboorte niet missen wilde. En ik was er inderdaad bij, maar niet omdat ik op het juiste moment aanwezig was, maar omdat de merrie even gewacht heeft totdat ik er was.
Ik denk dat met een vroeg veulen de kans groter is dat de dracht langer duurt.

Moniek

Arno8 schreef op dinsdag 13 februari 2007, 23:14:



ohhh, je bent wel hard zeg....ik heb er erg om gelachen, vooral die theedoek, mijn katten zijn ook van die sufferts die dat goedvinden, mijn paard is ook al , al krijgt ze nooit een tafellaken om.....maar met die sneeuw ben ik toch gezwicht voor een regendeken die de haren niet platdrukt
jaja, ik beken..........
durfde je het verhaal van Bas niet helemaal op dit forum te zetten? Dan wordt je wel meteen afgeschoten hier.....

groetjes en hou de humor erin!!

Esther schreef op dinsdag 13 februari 2007, 22:04:


Nou Esther, ik vind het helemaal geen onzinnig onderwerp! En ik vind ook niet dat je doorslaat. Of ik doe dat ook, en die kans is tamelijk groot . Wij hebben ook zo'n vreselijke vrolijke en grapjes uithalende kleuter van ruim 4 rondlopen namelijk en iedereen vraagt "Wanneer ga je nou eens iets met hem doen, istie nu al zadelmak?" En ik denk maar steeds: weet ik veel, laat dat beest nog maar ff lekker onbezorgd lol trappen!

Ik herkende je berichtje dan ook gelijk en moest er om lachen. Maar verder lezend voelde ik de serieuze ondertoon.
Je denkt dat Bret er wel klaar voor is. Waarom probeer je gewoon af en toe niet iets met haar? Heb je het gevoel dat ze inderdaad zoals je schrijft nog een extra jaartje spelen nodig heeft, dan kun je haar dat altijd nog geven.

Ik ben geen grote deskundige, maar ik weet een ding wel, dat paarden erg graag nuttig zijn, dat ze graag voor mensen willen werken. En in jouw geval helemaal, weet ik zeker. Niet alleen is het erg nuttig, maar bovendien ben jij ook nog eens bereid volledig rekening met ze te houden. Je berichtje is daar het onweerlegbare bewijs van.

Misschien moest je het Bret maar gewoon vragen. En lekker zelf beginnen, kleine stapjes, dan merk je vanzelf wel hoe ze erover denkt.

Succes met dit mooie - en ik begrijp best lastige - proces!
Marjolijn

p.s.... misschien is er wel ergens een trainer die stiekem meeleest en bereid is je te helpen. Ook zonder dat je de loterij wint. Je weet maar nooit!