e m kraak schreef op dinsdag 6 februari 2007, 10:08:
> eddy DRUPPEL schreef op maandag 5 februari 2007, 15:32:
>
>> Ik heb totnutoe ofwel geluk gehad ofwel doe ik onbewust iets
> uitgevonden, dus veel langer dan het als "methode" bekend
> geraakt is. Verschil dat ik zie is vooral dat ik geen "model"
> nastreef en zo passief mogelijk werk. Als een dier nergens last
> van heeft moet je er nmm niet aan prutsen.
Eigenlijk heb ik geen tijd, maar kan het toch weer niet laten
Waarom volg je de witte lijn? Waarom bekap je niet overal een centimeter langer ?
Is dat misschien omdat het volgens jou de ideale lengte van de hoefwand is? Wat is er dan op tegen om die ideale lengte , volgens dat model, zo dan ook te houden?
> (dus: áls je dan zo nodig 40km wil racen... sja, dan is dat een
> vrij constante verplichting. Idd laat ik dat soort bezwarende
> zaken aan ons voorbijgaan want voel me absoluut niet sportief
> genoeg) e.d.
Ik begrijp niet waarom je dit schrijft.
Het ideaal van natuurlijk bekappen is helemaal niets hoeven doen.
De hoeven van de paarden van Eddy zijn blijkbaar in evenwicht.
Er is geen verschil tussen de hoeveelheid groei en de hoeveelheid slijtage,
Ideaal dus.Net als een wild paard wat over keiharde bodem loopt.
Ze lopen bovendien over alle ondergronden dus zullen dan ook gewend zijn aan alle ondergronden. Nogmaals ideaal dus.
Voor de 90% van de paardenhouders die daar niet aan toekomt, is er het nabootsen van de slijtage (en voor er weer mensen reageren met de mededeling dat dit minder goed is, schrijf ik, dat ik dat weet!) door natuurlijk te bekappen en toch zoveel mogelijk de voeten te wennen aan allerlei ondergronden, als ze daar gebruik van willen maken.
Doe je dat niet, dan overvraag je je paard in zijn natuurlijke mogelijkheden.
Dus ik begrijp eerlijk niet wat ik anders zeg dan jij, of zoals het in het boek wordt voorgesteld.
Piet
Warboel
