Geertje schreef op donderdag 25 januari 2007, 8:12:
> Ik ben het in grote lijnen denk ik wel met je eens, voor zover
> ik dat kan zijn want ik heb (nog) geen kinderen. Maar
> uiteindelijk in je latere werkleven, als jouw baas zegt je
> moet, dan moet je. Hoe je het ook draait of keert, jammer dan
> je moet.
Ook dit is een misvatting, je moet NOOIT. We maken allemaal een eigen egoistische keuze, en kiezen in dit voorbeeld tusen ontslag of die taak doen.
Onze vrijheid gaat veel dieper dan men doorgaans denkt.
> En ik vind wel dat kinderen dat ook moeten leren. Of
> ze nou willen of niet, of ze nou vinden dat dat moet of niet,
> ze hebben geen keus want ze moeten. En ik geloof dat dat totaal
> niet bij natuurlijk ouderschap hoort he :).
Ha ha wat dacht je. Vanaf geboorte wordt de baby rond gedragen, de baby laat zich dragen, dobberend op golvende armen, waarheen de wind ook waait. Eenmaal kruipend wordt het kindje ook opgepakt en ergens anders neergezet waar het veilig is, telkens weer zonder boosheid. Het accepteerd dit even moeiteloos, zolang het zijn vrijheid behoud om weer verder te kruipen (niet opgesloten dus in zijn stalletje). Die planten waar het in wil graaien blijken plotseling niet meer te bestaan (weg gezet omdat dit makkelijker is voor ouders). Hoeveel moeten is er bij paarden? En hoe lossen we dit op? Ik dacht altijd : "Verhinderen zonder te verwijten" en dat is precies het principe waarop kinderen het ook zo goed doen. Ze MOETEN het doen, is al te vaak het zweep principe en dat werkt voor kinderen al net zo pijnlijk. Soms is de pijn al zo weg gekapselt dat je het niet meer ziet. Verhinderen is nog lang geen actief iets moeten doen. Je kunt je vraag heel duidelijk maken en dan houd het op met iets actiefs van ze te willen. Of je moet houden van strijd in de relatie. Met paarden weten we dit al beter dan met kinderen, das een achterstand in ontwikkeling.
> En wanneer komt het punt dat je kindje wel in zijn of haar
> eigen bedje moet liggen, gaat dat dan vanzelf? In dat programma
> namelijk niet geloof ik...
Samen slapen is iets fantastisch, we hadden 2 tweepersoons matrassen op de grond en daar sliepen we samen. Jammer dat die periode voorbij gaat en kinderen op een eigen kamer willen slapen. Eerst hebben Tessel en Kariem samen een tijdje een bed gedeeld en toen ieders hun eigen kamer. Hun eigen stal is geen probleem als ze de deur maar zelf open mogen doen. Een kleine baby kan nog niet naar de ouders kruipen wanneer het wil, die hoort zowiezo in het familiebed. Zelfs volwassen ouders willen graag samen in een bed, en zo'n klein mensekind moet het maar alleen redden. Wat een onwetendheid en wat een nare gevolgen ontstaat daardoor.
Groetjes, Michiel