Edith Hartog schreef op maandag 15 januari 2007, 18:53:

Dank je.
Onder staken versta ik inderdaad het stoppen en dan om (proberen te) draaien om klaar te staan om weer terug te kunnen rennen naar huis.

***Dan heeft ze deze linkerteugel dus nog niet aangenomen, omdat ze zeer ws dus nog niet correct recht is. Misschien te weinig stelling of stelling met teveel druk op de teugel/ trekken? Of je gewicht nog niet correct boven het paard gezet. ****


***Lijkt me zeer waarschijnlijk. Ze plakt tegen de muur, omdat ze haar gewicht nog op haar linkervoorbeen heeft en de linkerteugel daarmee dus niet ontspannen kan aannemen. Dus wederom nog niet correct recht.

Het lijkt me, dat Ilke dit toch wel moet kunnen zien.

Groet Angèle

Elzaliene Proost schreef op maandag 15 januari 2007, 16:09:


Wees daar maar niet zeker van, Olly is ook 10 en 1.53m schoft hoogte en die moest toch wachten met eten uit de bak tot het ruintje van 4 (1,30 m)en een ruin van 8 (1.28m) klaar waren. Ook een Friesse merrie van 2 1/2 moet wachten tot de ruinen klaar zijn met eten


Nils en Olly

Malenka schreef op maandag 15 januari 2007, 20:12:


Sorry dat ik alleen over mezelf kan praten, maar misschien heb je er wat aan.

Ikzelf noem staken het (in mijn ogen) zinloos stilstaan, dus zonder duidelijk aanwijsbare angstsignalen of oorzaken. Meer een soort van "hee, ik zie wat, zou dat eng kunnen zijn?". Omdraaien is, denk ik, alweer een stap verder dan staken, dat is echt van "gat, ik vertrouw het niet, ik ga er vantussen".

Dat is in mijn geval (bij beide paarden) een kwestie van onvoldoende vertrouwen in mij (als leider). Ze willen gerust wel, maar toch is daar die knagende onzekerheid die af en toe toeslaat. Sla je zelf op de frustytoer dan is het hek van de dam en ben je een uur aan het vechten met een onwillig paard.

Afgelopen vrijdag had ik het zomaar nog weer, ik had een dikke week niet gereden en na een uur vechten en drammen op de heenweg, terugvliegen op de terugweg met de neus in de lucht waardoor je bijna van de rug afstuitert.

Toch gaat het met dat paard al lange tijd vrij aardig maar af en toe gaat het mis, ik denk wanneer ik zelf na een drukke week ook vrij ik-weet-niet-precies-wat-maar-kennelijk-toch-anders-dan-anders ben.

Ik kwam half jankend van frustratie (en kou) thuis en was het helemaal zat, elke dag twee kruiwagens mest wegkarren, vier keer per dag voeren en aaaalles voor de ponies en dit is zeker m'n dank. Ik wilde het hele zooitje wel verkopen. (Lekker gefundeerd dit, maar wel tekenend voor frustraties).

Gelukkig ging mijn rijles zaterdag heel erg goed en mijn buitenrit op een paar kleine stakingen perfect (jawel... een wapperend plastic zakje en een berg vuilnis in de wal wat er al zeker een half jaar ligt en nog iets wat ik met de beste wil van de wereld niet kon ontdekken of het moet een veld vol bloemkool zijn) en zonder frustraties van beide kanten. Echt heerlijk gereden. Vandaar dat ik daarna zo'n eindeloos geduld had met m'n andere paard.

Ik heb hier zolang mee lopen modderen maar als ik nu terugkijk is het 70% verbeterd ten opzichte van drie jaar geleden. En mij is ook geadviseerd om maar een zweep en sporen te gebruiken want ik had een flegmatiek (?) paard en die moet je zo aanpakken. Nou ja, daar hebben we het genoeg over gehad.

Het klinkt zo cliche maar het is wel de weg, geduld, geduld, geduld eindeloos geduld. Maar de voldoening als je je doel hebt bereikt zonder frustraties en boosheid, ook al is het maar 20 meter en je kunt je paard met een tevreden gevoel terugzetten en hebt nu al zin in de volgende keer...
Maar ja, het is makkelijk tiepen, jij moet het doen.

Groetjes Edith