Nick Altena schreef op dinsdag 9 januari 2007, 17:40:
> epona schreef op dinsdag 9 januari 2007, 15:40:
>
>> alfa is misschien ook niet het juiste woord net zoals leider of
> iets aan te leren , tenzij je dus op die "toevallige"
> gebeurtenissen beloond .
>
> Nick
Weet je, het één en ander beoordelen wat je in huis hebt om een paard te lezen is gewoon heeel lastig om te delen op een forum, niet alleen lees je maar je kent elkaar ook nog eens niet, je weet niet vanuit welk kader iemand een mening/inzicht geeft.
Ik denk dat ook belonen op een toevallige gebeurtenis werkt, uiteindelijk is clickeren dat, en dat gaat vaak veel sneller als de trainer in de gaten heeft. zeker met eten.
Wat het wijzen met de vinger betreft: op het moment dat je paard heeft gereageerd op de prikkel, kun je dan stellen dat hij daar pijn van heeft gehad of wijkt hij voor de irritatie, voordat het pijn gaat doen.
Om toch even een vergelijk te trekken, trek jij van een druk opvoerende vinger in je zij terug omdat het zeer doet of om te voorkomen dat het zeer zou kunnen doen. En hoe weet je dat het zeer gaat doen, uit eerdere ervaring met prikkende vingers of omdat je hebt geleerd dat een bepaalde druk niet fijn meer is van bv een schuurbuurt tegen een weidepaal.
That's the question.
Wat ik wel meemaak is dat ik om dezelfde reaktie te krijgen steeds minder nodig ben om mijn wil kenbaar te maken, ik hoef steeds minder aan te wijzen. nu ben ik wat minder getraind op het moment maar ik heb het zo ver gehad dat ik met enkele spierbewegingen duidelijk maakte wat ik wou. Echter had ik mijn sporen niet om deed mijn paard ook maar wat, doet ze dan uit angst voor pijn wat ik wil, of gewoon omdat ik voor de leut ging en zij mij dus niet meer duidelijk kon lezen. Let wel Filly gaat letterlijk kwijnen als ze niet haar hersens mag gebruiken , ze verliest gewicht wordt dof in haar haar en uitstraling. (paar keer meegemaakt als ik in de lappenmand zit). Ik hoef alleen maar te aaien met de spoor, en weet zeker dat ik niet pijn doe. Als ik weer vaker train ben ik weer alleen maar een spier nodig en hoef ik ook niet meer te aaien.
Oja wat vooruitdenken betreft, ik denk niet dat ik dat bedoel, het is meer dat wanneer een paard weet wat jou grootse kracht is, of wat de grootste mate van pijn is die je kan geven, kortom hoeveel je nu eigenlijk in je mars hebt, hij ook weet of ie dat 'aan' kan cq kan hebben; vergelijk het maar met spelende veulens en vechtende hengsten/merries, het konstante testen daarin hoeveel de ander kan, wie is de sterkste, wie kan het winnen van de ander en ga ik tot het gaatje als paard.
Zo gauw een paard dat getaxeerd heeft en beslist dat jij als mens eigenlijk niks te vertellen hebt, heb je een gevaarlijk paard gecreeërd, die heel veel nodig is aan training en oefening om weer voor mensen veilig te zijn, het moet leren dat er misschien toch mensen zijn waar hij het niet tegen op kan nemen, en dat hoeft hij alleen maar te denken.
Het moet een mens treffen die dat gevecht nooit meer aan gaat, dan is er immers geen winnaar nodig, en kom je heel langzaam weer in onderhandeling of goed gedrag ook een reden kan zijn om je best te doen als paard. Kortom dat vereist een intelligentie die de meeste paardeeigenaren ontberen.
Het zijn zomaar wat overpeinzingen waar ik de laatste tijd vaak tegen aanloop, het is te weten wanneer te geven en wanneer te nemen, wanneer te accepteren en wanneer niet, wanneer ga je ertegenin en wanneer is dat juist het foutste wat je kan doen. dat is horsesense denk ik. Ik ga er altijd vanuit dat waneer paard niet doet wat ik verwachtte ik de vraag niet goed gesteld heb en ik dus beter of anderts moet vragen.
Ina
Warboel
