Malenka schreef op zondag 7 januari 2007, 21:26:
> Ik schaam me rot. Ik voel me vreselijk en heb zo veel spijt van
> wat ik vanmiddag heb gedaan.
>
> is zo'n lief dier (al denkt menig persoon daar anders over).
> Maar ik heb gewoon niet meer het vertrouwen dat het allemaal
> wel goed komt zo met zijn 2en. Ik denk niet dat ik dit probleem
> alleen met mijn paard kan op lossen.
Hoi Malenka,
Wat je ook kunt doen, je vriend vragen om mee te rijden (een stukje) en dat hij dan naar huis gaat en jij nog even verder en vervolgens omkeren en dan elke keer een klein stukje verder pas omkeren. Van hek tot hek ofzo.
Wat ik nog wel mis is het afstappen en er naast gaan lopen, kop naar beneden vragen en even verder weer opstappen? Ik heb soms ook zo'n zenuw die wel relaxt mee wil lopen als je er naast gaat lopen. Dat geeft toch niks? Het komt vanzelf wel.
Die van mij heeft het eens gepresteerd om achter een wandelaar aan te blijven lopen, die kerel keek af en toe een beetje angstig achterom maar ik kon hem er van overtuigen dat hij een zeer goed leidpaard was haha. Ging hij harder, ging mijn paard ook harder lopen.
Mij mij is het toch vaak onzekerheid van m'n paard, die wil graag ergens achteraan lopen. Vooral op stukken waar ik zelden of nooit kom. Als ik met mijn buuf ga rijden, dan loopt ze in het begin achter haar paard, halverwege loopt ze er naast en op de terugweg wordt ze overmoedig en moet ze voorop.
Rustig aan en geef het wat tijd.
Veel succes en groeten van Edith
Warboel
