eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 5 januari 2007, 19:14:


Ach, ja vergeten. Jij hebt zoiets natuurlijk helemaal nog nooit voor gehad.

Ans Jondral schreef op vrijdag 5 januari 2007, 19:16:


Jawel .

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 5 januari 2007, 17:48:


A. hoeft helemaal niet langer te duren (met een goede instrukteur)

B. Jou paard wil helemaal niet weten waar hij mee bezich is, Hij wil vooral weten waar jij mee bezich bent

If you take the time it takes, it takes les time
(Parelli ?)


Nils en Olly

Waarom nou bla bla? Want bij al die mensen die jij nu noemt wordt er eerst van je verwacht dat je er hoefijzers onder ramt (oke, daar kan je ze nog vanaf praten) en dat je er een bit in hangt. Misschien wil ik het wel zonder bit?
Ik heb vier maanden in Oirschot gezeten en vier maanden bij Walter Feldmann. Uitgeleerd? Nee, maar hoe het mét bit mogelijk is weet ik wel en hoe zonder niet. Ja, op een heel ervaren oudje, wat ik tussendoor toch nog met bit reed omdat het me anders ook niet lukte.
Wat Pien in haar mail als basis beschrijft, ik denk dat ik falikant voor schut sta. Ik kan daar niets van. Ik kan best leuk rijden, blijf goed zitten als er iets gebeurd, kan ook best leuk gangen rijden. Maar voelen welk achterbeen? Kan ik niet. Stom toch. En dat leert Maaike me niet hoor, die kijkt alleen maar naar hoe je paard loopt. Ze is wel leuk om les van te krijgen, maar die basis, dat is juist wat ik over heb geslagen.

Groetjes Karin

Muguet schreef op vrijdag 5 januari 2007, 10:03:


Toch wel, dit was het paard geleert. Zodra je met een halster of zadel naar het paard toe kwam liet hij naar de muur en leunde met gekruiste benen er tegen.

Nils en Olly

Ans Jondral schreef :

Mag ik ook antwoorden?

In de eerste plaats geef ik geen been bij het voorwaarts gaan, ook niet bij het achterwaarts gaan, maar ik vraag vanuit mijn bekken, mijn zit en mijn stem.
Reageert mijn paard niet op mijn vraag, pas dán dan is er lichte (kuit)druk van het been, geen aansporen, maar een constante druk die niet verder opgevoerd wordt. Ik ga er natuurlijk daarbij wel vanuit dat het paard weet wat voorwaarts vragen is. Bij een jong paard laat je er iemand naast lopen die het paard meevoert op hetzelfde moment als de rijder op zijn rug vraag zodat de combinatie van de hulpen duidelijk wordt.

Zo heeft het paard 'de keuze' te reageren in de fase die hij zelf verkiest want je bent consequent in je hulpen, geeft steeds 3 seconden bedenktijd.
Uiteindelijk zal hij toch moeten gaan, maar ik blijf rustig wachten en bij de minste voorwaartse neiging beloon ik en laat ik alle druk wegvallen. Zo krijg je een paard dat heel snel snapt wat je bedoelt.
En je hoeft nooit verder te gaan dan beendruk. Kwestie van geduld en de langste adem.

Gooit je paard zijn hoofd omhoog en gaat hij achterwaarts dan rustig stopzetten (teugels lang), uitademen (net als bij dat konijnenhol van Eva) en opnieuw voorwaarts vragen.
Maarree, waarom zou dat paard zijn hoofd omhoog gooien? Dan heeft ie niet zo'n goede ervaringen in het verleden.

Pien

Spirithorses schreef op vrijdag 5 januari 2007, 19:36:


Kijk, ik kan hem ook voorwaarts schoppen of een tik met de zweep geven omdat ie moet leren niet achterwaarts te gaan. Al eens gekeken wat de staart van dat paard dan doet? Die gaat helemaal onder hem in.
Zo wil ik niet rijden.