Michiel schreef op vrijdag 22 december 2006, 13:02:
> e m kraak schreef op vrijdag 22 december 2006, 11:10:
>
>> Spirithorses schreef op vrijdag 22 december 2006, 10:59:
> elkaar inspelen is, dan word de nee ook steeds lichter
> geaccepteerd. Dat is de weg van geleidelijkheid.
> Waarbij ik niet zeg dat dit beter of slechter is. Het is maar
> waar je voorkeur ligt.
Waarbij je niet mag vergeten dat mogelijkheden verschillen, én dat je niet alle mogelijkheden tijdig ziet of kent.
Jouw zachte voorbeelden gaan uit van de veronderstelling dat er interesse (=vorm van motivatie) om te luisteren is; naarmate de stumulusmagnitude verkleint zal er beter geluisterd worden, dat is helemaal juist! Precies hetzelfde zie je in de paardenwereld waar, hoe grondiger een paard beleerd is volgens een bepaald dressuursysteem de "hulpen" steeds kleiner worden als het goed is.
Dat heeft alles te maken met stimuleren van gewenst gedrag, maar niet met voorkomen van ongewenst gedrag dat voorkomen móet worden (omdat je anders bijv. in botsing komt met verkeer dat sterker is
). Je kunt ORS (is ook weer "gewenst gedrag") aanleren, wat nmm slechts een "target knie" is die buitengewoon goed bevestigd zou moeten zijn met onwerelds hoge drempelwaarde (waardoor dus de motivatie magnitude "target knie" te negeren in praktijk niet voor kan komen... lijkt me technisch niet haalbaar). Je kunt ook een concept NEE proberen aan te leren... Dat concept is verbonden met een relatief onwerelds hoge drempelwaarde aan p+. Dat is op zich technisch zonder meer haalbaar. Het probleem zit 'em daarbij meer in de buitengewone moeilijkheden van het hanteren van p (o.a. paradox v. Skinner)
Gewenst gedrag veroorzaken is altijd slimmer dan ongewenst gedrag voorkomen maar dat is al gezegd! Realiteit is toch dat ten allen tijd eventueel ongewenst gedrag voorkomen moet kunnen worden als enigzins mogelijk.
De vraag is dan: hoe voorkom je ongewenst gedrag dat ondersteund wordt door megaveel motivatie?
Blabla! , Egon
Warboel
