jose schreef op woensdag 6 december 2006, 22:32:
> Frans Veldman schreef op woensdag 6 december 2006, 20:31:
>
>>>
>> gebrek aan conditie.
>
> Ja, Duh, en ik doel op het feit dat een paard ook genoeg
> energie moet kunnen hebben om deze conditie op te bouwen.
Mijn stelling was: Als het paard niet afvalt krijgt het voldoende energie. Of het ook een goede conditie heeft, dat is wat anders. Maar een betere conditie krijg je niet door meer energie te eten, je wordt daar alleen maar dikker door, en je conditie gaat nog verder achteruit. Blijf je daarentegen op gewicht, dan zit het met je energieopname goed.
Jouw stelling was: Als het paard geen goede conditie heeft (hij ploft na een kwartier in elkaar) is dat een teken dat hij meer energie moet eten. Het gewicht speelt daarbij geen rol.
De vraag is nu: welke stelling is het meest logisch? Het zou eigenlijk niet eens een vraag hoeven te zijn, want dit is iets wat toevallig bij mensen precies hetzelfde werkt als bij paarden.
En natuurlijk eet een topsporter meer energie. Maar dat doet hij zodanig dat hij op het gewenste gewicht blijft. En niet als poging om zijn conditie te verbeteren, want dat doe je door te oefenen. Wordt hij zwaarder dan zal hij gewoon dooroefenen, maar
minder gaan eten. Tot zijn energieinname weer in balans is met zijn verbruik, en dat ziet hij doordat zijn gewicht constant blijft.
>> Aan energie ja. Aan andere zaken nauwelijks of niet. Waar zou
>> die extra calcium volgens jou heen moeten? Wordt die "verbrand"
>> of zo?
>
> Onderbouw jij jou stellige stelling: aan andere zaken niet of
> nauwelijks, nou eens dan?
> Heb je een linkje voor mij? Een artikeltje.
Sorry hoor, maar dit is gewoon elementair kennis, zeker als je zo stellig beweert te weten wat een paard nodig heeft.
In het kort: Calcium is geen verbruiksstof. Het geeft het skelet stevigheid, en het is een signaalstof voor de prikkelgeleiding voor de zenuwen en spieren. Het wordt daarbij niet verbruikt. De Calcium ondergaat wel bewerkingen, maar wordt steeds weer opnieuw in de beginsituatie teruggebracht. Het calcium verslijt ook niet. Calcium is een element, en kan niet verder af worden gebroken (behalve dan bij kernsplijting).
Vergelijk het van mijn part met een auto: Je hebt benzine nodig als energiestof, en die wordt verbruikt, en je hebt koperdraad nodig om de stroom van je contactslot naar de starter te geleiden. Als je meer rijdt heb je wel meer benzine nodig, maar niet meer koperdraad.
Hetzelfde geldt voor andere mineralen. Ze worden niet "verbruikt" tijdens het leveren van prestaties. Wel kun je sommigen kwijtraken door transpireren, en dan moet je
dat aanvullen. Maar meer arbeid leveren hoeft niet te beteken dat er meer mineralen worden verbruikt: als hij niet zweet gaan er bij het sporten ook geen mineralen verloren.
Uiteindelijk verdwijnt er altijd wel wat via de urine. En dat moet worden aangevuld. Maar dat staat weer grotendeels los van de hoeveel arbeid die wordt verricht.
Voor de meeste andere stoffen geldt een soortgelijk verhaal. Het enige dat echt wordt verbruikt tijdens een prestatie is glucose. En die krijg je door koolhydraten te eten, vetten (hoewel die veel afval produceren) en lichaamsvet om te zetten in glucose. En nergens anders door. (Technisch is eiwitverbranding een mogelijkheid, maar dat is een laatste redmiddel bij zware ondervoeding of ernstige stofwisselingsproblemen, en dat is iets dat zo ernstig is dat het je niet kan ontgaan).
Wat me dan toch wel weer irriteert is het gemak waarbij je voortdurend over tekorten blijft praten, terwijl je kennelijk niet echt weet waar de diverse stoffen voor dienen en of en hoe ze al dan niet worden verbruikt. Soms heb je aan kennis meer dan aan 50 jaar ervaring...
Groeten,
Frans
Warboel
