marianne laenen schreef op woensdag 15 november 2006, 19:17:
> eddy DRUPPEL schreef op woensdag 15 november 2006, 18:21:
>
>> Frans Veldman schreef op woensdag 15 november 2006, 14:32:

> te komen.
>
> Groeten,
> Marianne
Er zijn vele wegen die naar Rome leiden. Ik heb er een poosje over nagedacht hoe het komt dat je de indruk hebt dat je altijd maar zou moeten stoppen als je paard het wat minder leuk vindt.
Nu weet ik dat ik daar inderdaad schuldig aan ben en dat een en ander verwarrend voor je moet zijn.
Allereerst: er is niks mis mee om met negatieve bekrachtiging te werken.
Het wegnemen van druk zodra het paard doet wat je wil. Zoals Frans en ook Eddy schrijft, op dat moment beloon je je paard. Mijn overtuiging is dat dit gepaard laten gaan van een marker ( Y es en een beloning ) ervoor zorgt dat de zaken dubbel zo snel gaan omdat je paard echt op zoek gaat naar de marker. Dat is wat hij wil horen, want hij wil de beloning hebben.
Shiny is een ander verhaal, wat niemand opviel, omdat hij bij een demonstratie altijd perfect en met veel plezier deed wat ik hem vroeg.
Wat jullie toen gezien hebben is nog geen tiende van de oefeningen die hij daarvoor vlekkeloos en zonder ook maar een aarzeling uitvoerde. Er zijn heel wat getuigen daarvan.
De gekste oefeningen, maar waarbij niet van hem gevraagd werd zijn angst te overwinnen. Gewoon een kwestie van aanleren in kleine stapjes en doen. Alles waartoe een paard lichamelijk in staat is. Zelfs zaken die tegen zijn natuur ingaan.
Is dat soft?
Nee, het is een bepaalde manier van trainen. Een vorm van free -shaping,
exact zoals bv dolfijnen , tijgers, goudvissen enz getraind worden.
Dit ging zo geweldig goed, dat ik er zelfs overgedacht heb zijn oefeningen op muziek te zetten en het paard te laten "dansen" met als enige aanwijzing de klanken van de muziek, zonder dat ik direct in de buurt was.
Mijn bedoeling was om op deze manier een paard te krijgen wat slim, meedenkend en vrijwillig, met plezier zijn oefeningen doet en zover als mogelijk bij de dwang van de Engelse school of het western rijden verwijderd bleef.
Feit is dat ik niet of heel moeizaam verder kwam toen ik dingen van hem ging vragen waarbij zijn angst ging meespelen.
Dat het wel mogelijk is heb ik bewezen , met zijn ongelooflijke angst voor het schofttuig, zoals dat in het boek van Inge beschreven staat. Ik ben ver gekomen met een paard wat van een leidtouwtje op zijn rug al bijna op hol sloeg. Ik ben echter geen professionele dolfijntrainer die een hele dag zijn dieren kan trainen.
Dus ben ik op zoek gegaan naar de dichtstbijliggende methode en eigenlijk is dat gewoon clikkeren. In principe is clikkeren een methode die bovenop elke andere manier van werken toepasbaar is. Daarom zijn er ook mensen die dit gebruiken als een soort
Parelli - plus en een
Parelli demonstratie kunnen geven terwijl het met clikkeren is aangeleerd, zonder het bv. doen toenemen van druk in fases, van zacht vragen naar desnoods keihard.
Dat mijn band met Shiny door deze verandering in een dip terecht kwam had ik niet voorzien. Dat de in mensenogen, kleine aanpassing, geestelijk zo ingrijpend is, werd me pas echt goed duidelijk toen jullie erbij aanwezig waren.
Ik heb het moeten accepteren, evenals hij het zal moeten accepteren om ooit als gewoon rijpaard te kunnen gaan functioneren.
Jammer is het wel, maar ik denk dat wanneer ik ooit weer een ander jong paard zonder meegebrachte trauma's ga opleiden, ik inmiddels zoveel kennis heb dat ik dit in totale vrijheid zover krijg dat ik het kan berijden, want het is absoluut de mooiste manier.
Piet.