Jet van Gulik schreef op dinsdag 14 november 2006, 15:16:
> Els Kleverlaan schreef op dinsdag 14 november 2006, 14:26:
>
>> Telkens weer wordt ik geconfronteerd met mensen die vinden dat
> Ben benieuwd naar andere reacties op 'het dier als individu',
> want hier zit nu even weinig rationaliteit achter de laptop.
> dag,
> jet
Ik kan me goed vinden in je verhaal, Els, hoewel ik het ook begrijp als iemand er anders over denkt. Er is tegenwoordig een groot aanbod aan paarden, dus een ruil is snel gemaakt, bovendien is het maatschappelijk geaccepteerder dan een hond wegdoen bijvoorbeeld. Wat ik overigens wel een legitieme reden tot scheiden vind, is wanneer je bang wordt van je paard, omdat beide partijen er alleen maar slechter van worden.
Ik heb met 11jarige Cadiz -hij is hier nu 5 jaar- enorme problemen doorgemaakt. Wij begrepen elkaar helemaal niet, hij was alleen maar boos op alles en iedereen. Hij beet in mijn schoenen, sloeg met een voorbeen op de grond, liep alleen maar achteruit, beet naar me met poetsen, gilde zelfs naar me als ik erop zat... kortom, een regelrechte ramp. Ik zat er regelmatig jankend op, op mijn Andalusische sprookjesschimmel... Verkopen was niet eens een optie, want hij liet zich niet rijden, dus leuk voorrijden was onmogelijk. De ene na de andere instructeur passeerde zonder succes. Ik probeerde de zweep, de liefde, het geduld en het negeren... niets hielp!
Maar ik was ooit gevallen op dat arrogante ongenaakbare hoofd en ik geloofde in hem, ook al wendde hij zich continu af van mij. Komt bij dat hij in zijn woede-uitbarstingen nooit gevaarlijk werd, dus ik wist dat zijn woede zich niet zozeer tegen mij richtte, maar dat de beerput in hemzelf zat.
Dit paard heeft mij gedwongen te studeren. Gedwongen te leren rijden met een stille zit en stille hand. Gedwongen mij te verdiepen in zijn verleden, zijn psyche, het oord waar hij vandaan kwam. Gedwongen te minimaliseren, in ALLES. Gedwongen eens goed in mijzelf te kijken...! Welk dier krijgt dat voor elkaar?!
Inmiddels, ik schat een jaar nu, zijn we een stel. Hij geeft nog steeds heel duidelijk zijn grenzen aan, en ik ook de mijne. En dat werkt perfect. Hij floreert bij een duidelijk kader. En eerlijk gezegd, ik ook. We hebben elkaar gevonden en ik had de weg daarnaartoe voor geen goud willen missen.
Wie zei ook weer dat paarden een spiegel zijn?
Warboel
