Huertecilla schreef op zondag 5 november 2006, 15:55:


Zo is het overigens begonnen. De belasting was wat te zwaar voor het natuurlijke ontwerp geworden. Een stukje geschiedenis:
Met het in gebruik nemen van paarden als trekdier voor zware lasten en werkkracht in de landbouw (11de 12de eeuw) begint ook ijzeren beslag ingang te vinden (ook voor ossen overigens). Voor deze periode waren landbouwpaarden zo goed als onbestaande, de akkers werden bewerkt met mensen en ossen, en paarden waren hoofdzakelijk te vinden in militaire context, of als prestigebezit van rijke burgers (rijpaarden, jachtpaarden, renpaarden..). . Transport gebeurde hoofdzakelijk met ossen en muildieren.

Het beslag was er vooral om de inzetbaarheid van de werkpaarden te garanderen, een paard moest iedere dag voor de boer of koetsier aan het werk kunnen en soms erg zware lasten kunnen slepen, ongeacht de toestand van de wegen, het terrein of zijn hoeven. De makkelijkste oplossing is dan er een ijzer onder slaan. Voor meer grip kunnen hier ook kalkoenen in (en/of om de slijtage van het dure ijzer wat af te remmen). Ijzer was prijzig, en veel paarden liepen ongetwijfeld zonder, of alleen op werkmomenten met beslag.
Beslag kwam zeer uitzonderlijk voor als orthopedische ingreep, of (zoals dat nu nog bestaat) als statussymbool. Als je rijk genoeg was om je niet-werkpaard op metalen schoenen te laten lopen wou dat al wat zeggen. Pas in de laatste 150 jaar werden landbouwpaarden en koetspaarden systematisch allemaal beslagen.

Groet,
Elke

Spirithorses schreef op zondag 5 november 2006, 23:41:


Zeg me nou eens heeeel eerlijk Pien: waren andere de dames die zich voor het centered riding instructeursschap echt van deze klasse?
Of maak jij dat er graag van omdat het zo mooi het beeld bevestigd van dressuurdames?
(alle traditionele en dressuurrijders zijn van deze orde.....)

Heel eerlijk ? Ehm....bijna zonder uitzondering allemaal ja.

De meesten allemaal erg kort, bit, neusriemen, zweepje (werd in eerste instantie afgepakt), enkelen met sporen (moesten uit). Er waren typische dressuurmiepen, ook een paar vrijetijdsruiters maar over het algemeen vond ik het erg dressuurgericht en miste ik de begeleiding voor westernruiters.

Ik moest ook op een gegeven moment omlaag en aan de teugel, en dat leverde wel wat discussie op omdat ik de enige was die geheel met het lichaam, vanuit de zit, stuurde en amper op de teugel; vandaar dus later mijn demo. Da's niet omdat ik zo goed ben, maar da's omdat dat bij westernrijden veel meer ingebakken zit (hóórt te zitten).
Ik heb maar een paar heel mooie voorbeelden van samenwerking tussen rijder en paard gezien, want er werd al gauw gegrepen naar het 'inspirational device', zoals ze de zweep noemden.

Maar : Eerlijk is eerlijk, de meeste paarden gingen mooier lopen en een aantal combinaties kwamen tot een aardige onderlinge samenwerking, maar een van de eerste dingen die de mensen werd geleerd was......loslaten, en *géven*....!

Ik vond het waanzinnig interessant allemaal, ik heb nu mijn diploma en heb er veel technieken geleerd, maar mijn update en volgend level wil ik toch bij een instructor volgen die meer westerngericht is, want SL was erg van de dressuurderige.
Dat gaf ze later ook toe, overigens en dat vind ik wel jammer.
Begrijp me niet verkeerd, ik zie graag een mooi stukje dressuur, maar er zijn zo verdomd weinig mensen die Echt tot een mooie samenwerking komen, (da's bij western net zo overigens). De meesten blijven toch weer hangen in oude patroontjes , vasthouden, óp het paard zitten ipv 'erin', en: ik kan er niks aan doen : Ik zie het wanneer het alleen maar buitenkant is, of dat nou dressuur of western is....

Groet, Pien

Huertecilla schreef op zondag 5 november 2006, 15:25:


Dit is denk ik de crux waar ons kleine dispuutje over gaat.

Dus volgens jou, als ik je tenminste goed begrijp, maakt iets slechts (hoefijzers in dit geval) iets ander slechts (overnemen, misbruik, roofbouw, dierenbeulerij, noem het hoe je wilt) minder slecht
Sorry, maar volgens mijn logica maken 2 slechten nog altijd niet een goede.

Groeten, Egon
Als ik nu geen boerderij had, geen paarden... zou ik gelukkig zijn bij
de koniks

ElkeW schreef op maandag 6 november 2006, 0:07:


Waar je veel van af weet. Zou je niet eens een wat betere korte samenvatting voor ons willen maken want dit is nmm iets té bondig. De topografie ontbreekt; hebben we het over Nederland, over Spanje, West-europa, Eurazië?

Groeten, Egon
Als ik nu geen boerderij had, geen paarden... zou ik gelukkig zijn bij
de koniks

jessica van der Stel schreef op zondag 5 november 2006, 22:45:


Dank jullie voor de reacties. Ik ben helemaal gerustgesteld, ik laat het veulen bij haar moeder en misschien als ze wat ouder is maak ik een kleine kudde door haar dominante tante er misschien bij te zetten. Tegen die tijd is ze wat minder kwetsbaar. Ik ga er ook geen nieuw veulen bij zetten want die moet ik dan weer verkopen na verloop van tijd, omdat ik er anders te veel heb en dat wordt te duur. Helaas hecht ik me altijd ontzettend aan paarden en afscheid nemen is dan niet leuk. Het eerste veulen van deze merrie was een hengstje en die heb ik wel met 6 maanden bij zijn moeder weggehaald. Ik vond dat een nare ervaring omdat zowel moeder als zoon elkaar heel erg misten. Toen ik de moeder na drie weken weer naar huis haalde en ze elkaar zagen, gingen ze allebei door alle omheiningen heen om bij elkaar te komen. Bah, wat een rotervaring.
Uiteindelijk is het wel goed gegaan maar pas na 6 weken. Later in het jaar kwam ik met haar tijdens een ritje in de buurt van een merrie met veulen en ze was niet te houden, ze moest naar dat veulen. Volgens mij kwam dat door het "verkeerde" afspenen. Dat wil ik niet nog eens meemaken en daarom is dit ook haar laatste veulen. Ik kan er trouwens toch geen afstand van doen, hoe dan ook.

groetjs Coby

Tineke Nolet-Verdel schreef op zondag 5 november 2006, 9:22:


Bedankt,

Weet trouwens iemand of het klopt dat ontwormingspasta in de toekomst alleen nog via een DA verkrijgbaar zou zijn?

jan.

e m kraak schreef op maandag 6 november 2006, 5:56:


Graag, maar ik kamp helaas met een chonisch tijdsgebrek. Ik doe mijn best hoor, ergens in de loop van de week.. zo, post-it is op het scherm gekleefd

Groetjes,
Elke

ElkeW schreef op maandag 6 november 2006, 0:07:


en dat dure ijzer vertaalt zich ook in sporen en bitten
(niet alleen het ijzer maar natuurlijk het ook dure
en niet altijd realiseerbare, smeedwerk, je zal maar ijzer, kolen, een vuur
en een blaasbalg over de prairies, de pampa of de venen achter je aan slepen)

Zo reden vroeger de vaquero's doorgaans op bosal,
de touwen vlochten ze zelf uit paardenhaar,
de bosal werd gevlochten uit rawhide,
gewoon reepjes rauwe huid waar het haar werd vanafgeschraapt,
dit droogt en wordt daarbij echt hard...
pas als er pesos in de pocket waren
werd er een mooi , mooier, mooist gesmeed, gegraveerd bit aangeschaft

jan seykens schreef op maandag 6 november 2006, 6:41:


Uit de nieuwsbrief van de DA:

Per 1 januari 2007 zijn ontwormprodukten uitsluitend nog op voorschrijven van de dierenarts te verkrijgen.

Groet, Tineke

Coby Klingens schreef op maandag 6 november 2006, 6:33:

heel fijn om dit te lezen coby
Een mooie tyd gewenst en je zal zien dat jouw niet ingrijpen beloond word.
Nog even een leuk verhaal.
Sidi (t veulen van vera)kreeg een ernstig ongeluk op t land ,waardoor hij bijna 3 mnd in utrecht heeft gestaan.
Nog met verband gewikkeld achterbeen kwam hij terug op t land en er was mij gezegd dat hij nog rustig aan moest doen.!
JAJA nou hij zag moeder in de verte en op 4 benen stuiterend wilde hij erheen.
Ik had 2 keuzes.
Of hem vasthouden en al stuiterend t eind aan t halster.
Hij bleef al springend toch heel licht aan t halster maar ik heb hem toch maar losgelaten want dat stuiteren leek mij niet wenselijk.
Ik heb nog nooit een paard zo hard zien rennen ,,prachtig.
Nu was hij dus geopereerd aan een gescheurde pees in t achterbeen ,dus dat was niet mis.
T verband schoot als een komeet door de lucht maar hij heeft er niets aan overgehouden.
Hij was toen ruim een jaar oud.
Bij vera(mams)aangekomen kreeg hij nog even op zn donder ,zo van ""waar ben jij al die tyd geweest!!""
Nu is sidi ruim 5 jaar en ik zie hem nog regelmatig ,want de vrouw die hem geadopteerd heeft heb ik veel contact mee.
T is een superpaard en hij is nu sinds een korte tyd onder t zadel .
Ze rijd hem zonder bit en hij heeft nooit last gehad van t been.
Na ruim 2 jaar bij zn moeder te hebben gestaan is de overgang naar een andere plek voor hem absoluut geen probleem geweest.
Hij maakte meteen aansluiting met de kudde waar hij inkwam en maakte al rap vrienden.
groeten trudy

Huertecilla schreef op zondag 5 november 2006, 9:49:


HC heb je titel /ISBN/uitg? alvast bedankt Myriam

Spirithorses schreef op maandag 6 november 2006, 1:30:


Maar reden ze er ook echt zoals je zei: trek omlaag en stamp naar voren.

Eerlijk gezegd vind ik het trekken en stampen niet eens zo heel veel voorkomen bij recreatieve en wedstrijd dressuurruiters. En je zou juist verwachten dat mensen die interesse hebben in CR al van de 'zachte' categorie zijn.

Wie gaf de cursus?