Een tijdje geleden heb ik op het forum geschreven dat ik ook het clickeren ben gaan uitproberen met mijn Welsh Cob Mike. Voeten geven en vooral ook tijdens de hoefverzorging (lees: natuurlijk bekappen) gaat via clickeren stukken beter, iets wat me via het
Parelli systeem niet lukte. Mijn natuurlijk hoefverzorgster was helemaal onder de indruk!
Nu ben ik hem begonnen te leren een honde flostouw te laten 'apporteren', dit omdat hij als hij zich verveelt graag met zijn mond overal aan zit. In 2 sessies hield hij het touw vast, en als ik dan een stukje bij hem vandaan liep en hem met mijn hand vroeg (op de
Parelli manier waarop je een paard naar je toe vraagt) naar mij toe te komen kwam hij het touw brengen en kon ik het aanpakken. De clicker gebruikte ik al snel niet meer omdat ik het toch ietwat onhandig vind en heb de klik vervangen door YES.
Vandaag hadden we de buitenbak voor ons alleen, anders werk ik met hem in de round penn, en bedacht een uitbreiding op de oefening van het apporteren. Ik een cavaletti neer gelegd, Mike los mee in de bak en in stapjes naar het doel: het flostouw over de cavaletti heen stappend aan mij brengen...
Wat ik nu zo als fantastisch ervaarde was dat hij tijdens de stappen naar mijn einddoel van alles probeerde om niet over die cavaletti heen te hoeven: er omheen... maar ja dan stapte ik gauw erover naar de andere kant! Okee... dan het touw met een voorwaartse beweging van het hoofd over de cavaletti naar me toe gooien... Dit vond zijn mens zo'n humor dat het ondanks dat het niet goed was toch werd beloond met een stukje wortel! Maar okee, dit was natuurlijk niet de bedoeling dus verder uitgedaagd om het goede te doen. Wat nou ook zo mooi was: er waren momenten dat hij even niet wilde, dan pakt hij het touw niet meer aan. Ik laat hem dan en wacht af. Even aan het balkje knabbelen, even lekker rollen, o, er staat ook nog wat gras buiten de bak waar ik net bij kan...
Maar na elke pauze van zijn kant (en even dus ook aan de mijne) kwam hij telkens terug naar mij om verder te gaan!!!! En na een sessie van ingeschat zo'n drie kwartier heb ik hem kunnen leren wat ik wilde: over de cavaletti heen stappen om mij aan de andere kant het flostouw te brengen! Twee keer zelfs.
Is dat een BIG YESSS waard of niet?!! Wat een ervaring, en wat heb ik een hoop geleerd van hem! Dat was dan ook de 'jackpot' waard. Klaar met 'spelend werken'. Wederom bewezen gezien dat grondwerk zo ontzettend belangrijk kan zijn... Ik ben in die twee jaar dat mijzelf zijn mens mag noemen dan ook weinig met rijden bezig geweest. Maar ik raak er meer en meer van overtuigt dat het grondwerken en elkaar daardoor steeds beter leren kennen veel beter lukt dan vanaf zijn rug. En die rug? Hopenlijk is die er nog wel twintig jaar (Mike is nu tien) en daar kan ik dan altijd nog met wederzijds vertrouwen en begrip op gaan zitten...
Clickeren (of moet ik het in mijn geval Yessen noemen) werkt heel goed met mijn paard, en wat ik al vermoedde: het is een slimme vent. Ik merk dat de communicatie van zijn kant naar mij toe ook vooruit gaat... Of... Leer ik hem door het clickeren gewoon beter begrijpen? Hoop alleen wel dat ik er in de toekomst zoals ook de bedoeling is de voedsel beloningen wel eens wat vaker weg kan laten... Want een slim paard en nog een snoepkont ook, zou hij ook genoegen nemen met een dikke knuffel...?
Warboel
