Piet schreef op maandag 2 oktober 2006, 13:00:


Hoi Piet
Dat touw verhaal is zo herkenbaar, vroeger lette ik altijd op dat m'n paard niet op het touw stond.
Ben 3 jaar geleden met Parelli begonnen doordat we door 'n auto zijn aangereden en Bo 'n trauma voor auto's overgehouden had, zelf was ik ook bang geworden. Is trouwens door de training wederzijds vertrouwen helemaal goed gekomen,
Maar bij de training hoord ook dat je paard zelf verantwoordelijk is waar die z'n voeten neerzet, dus ook na tig keer op het touw gestaan te hebben, als hij mag grazen of bij de grondspelletjes laat ik het touw heel lang, loopt hij nu dus om het touw heen.
Als het touw tussen zijn benen komt en hij het zelf niet zo gauw kan oplossen, blijft hij rustig staan, kijkt naar mij tot ik hem uit de situatie verlos.
'n Week of 3 geleden maakten we ook wat mee. Bo en ik houden onderweg altijd 'n pauze, dan stap ik af sla de teugel (touw) 2 keer pm z'n nek zodat hij er niet door kan stappen als hij graast, hoe die het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar z'n voorbeen zat ineens door de teugel, z'n eerste reactie was paniek, hij stond op 3 benen en maakte 'n paar noodsprongen, zodat hij bijna viel, het gebeurde allemaal heel snel, ik liet het leidtouw lang en had zoiets help hoe los ik dit op, maar zo snel het allemaal gebeurde stond Bo ook ineens doodstil en kon ik hem uit deze benarde situatie helpen. Denk dus dat Bo doordat we vaak samen spelletjes doen en hem veel zelf laat nadenken, zich in deze situatie sneller overgaf.
Denk ik tenminste, misschien heb ik het mis, kan niet in z'n hoofd kijken (jammer) groetjes Rini

Piet schreef :


Ow ja, het boek staat hier naast me en ik heb er net voor de zekerheid effe in gebladerd om te begrijpen wat je met dit bericht bedoelt.
Tis inderdaad zeer herkenbaar.
Let wel: We hebben het hier over de Tinker van Sandra - niet over een Arabier!

Greetz, Pien

Spirithorses schreef op maandag 2 oktober 2006, 12:48:


Hartstikke goed. Zeker kan ik hier iets mee. Maar nu moet ik heel eerlijk zeggen dat Bright in de boomgaard (ik heb geen bak) een engeltje is. Ik kan met een enkelt halster mijn vinger optillen en ze gaat de kant op die ik wil. Slalommen, volte draaien, perfect.
Het is alleen buiten dat het mis gaat. De eerste meters, prima en dan krijgt ze de kolder in de kop en draait om en gaat terug, of wacht tot er een auto komt en gaat dan heen en weer lopen dansen en een beetje steigeren.. We hebben al twee keer bijna op een auto gezeten. Als ik op een halster rijdt doet ze dit trouwens, met een bit in niet. Dan begint ze er niet eens aan en komt er vanzelfsprekend geen druk op haar mond.
Misschien ligt het gewoon aan mij hoor. Heb ik niet voldoende overwicht om het zonder bit buiten te kunnen. Punt is dat het levensgevaarlijk is. En dan is de keus niet zo moeilijk. Gaat toch het bit erin op de weg. Als ik met anderen rijd kan ik het bit er weer rustig uitlaten. Dan volgt ze gewoon de groep en is er niets aan de hand.
Ik vind het moeilijk. Ik heb voor mezelf het schuldgevoel nu uitgeschakeld. Een bit is vervelend maar als het niet anders kan op de weg gaat het erin. Ik heb nu een veulen en die ga ik in eerste instantie zonder bit beleren in de toekomst. Misschien lukt het beter als ze van begin af aan niet anders gewend zijn.

Groetjes,

Sandra

sandratien schreef op maandag 2 oktober 2006, 14:10:


Ik heb het geschreven en neergezet en denk ondertussen, wat moet Pien hier nu mee. Ze legt het haarfijn uit en toch kom ik weer met een ja maar.........
Het punt is dat ik kan blijven oefenen en oefenen bij huis. Maar ik kan niet oefenen langs de weg. Als ik dat lang genoeg volhoud lukt het op den duur vast ook wel zonder bit. Het is alleen levensgevaarlijk met al dat landbouwverkeer hier en al die auto's op die smalle wegen.
Het gaat gewoon niet

perdida schreef op maandag 2 oktober 2006, 11:58:


Raf Anteunis is wel een strasseraar.
Persoonlijk zou ik dan bang zijn voor gevoeligheid,
zoals bij zovele strasseraars gebeurd en normaal gevonden word.

Michiel