Piet schreef op zondag 27 augustus 2006, 11:24:


En dat de hoeven dus niet losstaan van de rest van het lichaam , dacht ik...

Ik heb het gisteravond proberen te lezen , heb er over gedroomt.
Ik weet niet wat ik zou doen in zoon geval , maar het is zeker iets waar je niet alleen voor kunt staan , dat is ook de redding geweest voor dit paard.

Gr Esther

De schrijver van dit verhaal twijfelt anders regelmatig aan wat ze moet doen aan de hoeven, of ze niet al eerder de teen terug had moeten nemen, of ze niet al eerder de hoeven korter had moeten maken met het (zichbare)hoefbeen als referentie. Hoewel het resultaat geweldig is, vind ik de weg daarnaartoe alles behalve geweldig.


Voor mij niet zoveel. Ze hebben het niet over een weekje ofzo. Het dier heeft tijden niet eens kunnen staan. Alle vier de voeten waren extreem pijnlijk voor het dier. Maagzweren ontstaan ook uit stress, pijn geeft stress... Het geeft mij te denken, wáár zijn die maagzweren door ontstaan?
Ook wijzen ze in het begin van het verhaal op een foto waarop het paard een dikke nek, vetopslag bij de schouden en de staart moet hebben als voorbode van. Na de rehabilitatie staat er een foto waar het dier er precies zo opstaat. Ík zie geen overmatige vetopslag op deze foto's en als ik zie wat ik moet zien zitten ze er naderhand nog.


Ik lees dat het dier tijdens de periode dat hij niet kon staan direct extreem zweette en trilde van de pijn als hij het toch deed. Óf ze hebben geen pijnmedicatie gebruikt, of dat wat ze gebruikt hebben was zwaar onvoldoende. En nogmaals, dat duurde niet een paar dagen, maar heel erg lang.

Dat absoluut! Voorkomen is beter dan genezen. En met bovenstaande kritiek wil ik natuurlijk bekappen of strasseren ook niet naar beneden halen. Dit is een extreem geval en daar valt niet zo makkelijk over te oordelen.

Groetjes Karin

Michiel schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 13:48:



Foxy en ik gaan het liefst met zijn 2-en weg:
Ik heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht; ik wilde niet afhankelijk zijn van een andere ruiter met zijn/haar paard. Ik wilde kunnen gaan rijden op het moment dat het mij uitkwam en niet op een ander hoeven wachten.
Daardoor ben ik denk ik destijds maar gewoon opgestapt en zijn we onze ritjes steeds wat meer gaan verlengen. Ik kocht haar als groene 4-jarige en achteraf gezien, wisten we BEIDE nog van niks. We waren al blij (beide) met een ritje van een kilometer in stap, gewoon lekker buiten met zijn tweetjes.
Intussen zijn onze ritten langer (tot 3/4 uur) en veelzijdig in allerlei gangen en ritmes. Ik ben altijd afgestapt als ze iets eng vond: gaf haar mijn vertrouwen om het samen te doen in mijn kielzog, maar dat werden steeds minder gelegenheden waarbij dat hoefde. Tegenwoordig lach ik me kapot, als ik haar laat beslissen waar we naartoe gaan: ze zoekt de smalste paadjes in de dorpen uit, langs kerkhoven en over terpen
We rijden ook wel met anderen, maar mij viel op, dat je dan altijd bezig bent met het aan elkaar aanpassen: De KWPN-er waar we mee lopen neemt gewoon langere passen: altijd maar aansporen en bijdraven en de Tinker blijft achter, waardoor we steeds weer staan te wachten en ZIJ aan het aansporen zijn....
Fox en ik (ik durf in naam van haar te spreken) gaan het liefst met zijn tweetjes: ons tempo, onze route en onze humor onderweg!

Gr. Bianca

Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:50:

Oké. Kan. Weet ik niet.
Volgens mij hebben ze ook regelmatig getwijfeld of ze door moesten gaan of het dier uit zijn lijden moesten verlossen?

En wat ik wel weet is dat het eigenlijk altijd DE vraag is. Iedere keer opnieuw. Hoever ga je? Wat is liefde? Wat is lijden? Hoe gaat het aflopen? Is het het waard? Voor wie?

Niet alleen met dieren, ook bij mijn mensennichtje dat na een buitengemeen kindonvriendelijke transplantatie en isolatieperiode uiteindelijk toch stierf. De rest van hun leven vragen haar ouders zich af hoe het anders had kunnen lopen....
In alle realiteit, ook ZIJ was een proefdier. Kinderen na haar zullen in hun behandeling haar statistische gegevens weer meegerekend krijgen.

De prijs voor Druid is hoog geweest, dat ben ik met je eens, maar als dit dier nog 10 gelukkige gezonde jaren kan leven, bij mensen die haar onder fijne omstandigheden houden, dan vind ik het dat wel waard geweest. Was het mijn paard geweest en had ik zulke goede hulp gehad die mij op dit pad gehouden hadden had ik het denk ik ook gedaan. Met alle twijfels en zorgen die daarbij horen.

Want achteraf... altijd achteraf weet je pas of het goed was wat je deed. En of je blij en gelukkig daarmee kan zijn, of je klote gaat voelen a.g.v. een knagend schuldgevoel. ("Had ik nu maar......")

Karin schreef op zondag 27 augustus 2006, 12:51:


Ik geloof ook dat de strekking van het verhaal is; voorkomen !!
Ze geeft ook aan hoe dit gedaan kan worden, hoe de symtomen te herkennen en dat Laminitus alleen, "holistisch" voorkomen en aangepakt moet worden.
Laat iedereen die boodschap in ernst nemen.

Nils en Olly

Coulash schreef op zondag 27 augustus 2006, 13:16:


Hier nog 1... Chaser kwam natuurlijk uit Amerika en het was raden wat ie wel of niet gewend was... Ik ben ook gewoon opgestapt en het erf afgedraaid... Ik dacht: we zien het wel! HIj maakte een rustige indruk, dus waarom niet geprobeerd?
2 vrienden met paarden zouden meerijden... ze keken wel enigzins verbaasd dat ik Chaser meteen mee naar buiten nam... Of ik dit wel eens eerder gedaan had met dit paard... Nou nee... eigenlijk niet.
Ik had alleen bij aankoop even gereden bij de ex-eigenaar.... in een rijbak.

In plaats van angstig te zijn liep ie zelfs meteen voorop! Zo van: just follow me!
Een geboren leider dus. Het enigste waar ie ooit echt bijna een hartverzakking aan over heeft gehouden was een....... marathonfiets! Hij wist niet wat fietsen waren!
En toevallig kwam er toen 1 het bos uitzeilen, zo van een heuvel af... Hij draaide supersnel 180 graden rond maar bleef wel staan. Al snorkend en ronkend...
Al trillend over z'n hele lijf heeft ie de boosboener bekeken...
Nooit meer problemen met fietsers gehad...

Haha... de herinnering aan de aankoop en de eerste buitenrit brengt weer een glimlach... nu 7 jaar geleden.....

Hij past meestal zijn tempo aan andere paarden aan... maar samen met Walkers of IJslanders vind ie het allermooiste! Dan kan ie nogal eens last krijgen van zijn uitsloveritus.... )

Ook Chaser is heel goed in staat om te beslissen waar de leukste paadjes zijn... het is verbazingwekkend om te ontdekken wat zo'n paard nou interessant vind... Vaak de onmogelijkste paadjes ) Ik moet er ook om lachen dus die humor onderweg... Ja.... )

Wil.

Coulash schreef op zondag 27 augustus 2006, 13:16:


Mooi voorbeeld Bianca!

Groetjes, Marleen

Karin schreef op zondag 27 augustus 2006, 12:51:


Ja ik heb het hele verhaal ook nog eens goed gelezen, maar achteraf is het makkelijk om te zeggen, daar is het fout gegaan, je had dat noeten doen, enz.
Neemt niet weg dat het op het moment toen ze eindelijk de toon hoefwand wegnam het paard niet meer toonlandde en veel beter liep.
Zoals ik het zie is het hele ziekteverloop op te delen in drie delen.
bevangen, hoefzweren en maagzweren....allemaal met gevolgen voor de voeten.
Neem nou bv het feit dat het paard zo afviel omdat ie geen stro meer te vreten kreeg omdat daar meer suiker in zat dan in hooi....?
Waarom wil je hem dik krijgen als elke kilo op de voeten drukt?
Waarom stop je met medicijnen voor de voeten dan ook maar met medicijnen tegen de maagzweren?
Zo zijn er 80 vragen.
Ik ben nu al bij tig paarden met bevangenheid betrokken geweest en een gepenetreerd hoefbeen is natuurlijk een bevangenheid in het kwadraat, maar hoe toegewijd ook, die dieren waren altijd van iemand anders.

Ik vergeet van mijn leven niet de bevangen voeten van mijn oud vriendje Carlos die in februari, 2005 stond alsof ie alleen nog maar naar een spuitje verlangde. 43 jaar en dan zo'n ellende!
Gisteren zei een van de cursisten : goh hij ziet er nog helemaal niet zo oud uit?
Ik ben ervan overtuigd dat hij nog leeft door mij, omdat ik "zeker" wist dat ik hem zou kunnen genezen. Van februari tot augustus heeft ie problemen gehad, pijn geleden als hij ergens op stapte. In september was hij weer instaat te draven over een grindpad. Het heeft me bijna tot opgeven gebracht, ik zag maanden geen verbetering.
Had ik vorig jaar maart moeten zeggen, laat maar? Nu hij weer zonder pijn loopt?

Piet

Nee joh; want als Foxy met haar (al zeg ik hetzelf) perfecte hoefjes op een buitenrit een keer liever in de berm loopt, hoor ik dat ze achteraf tegen elkaar hebben gezegd: "ze zal wel pijn aan de hoefjes hebben..."

Ze vinden altijd wel iets, waardoor ze kunnen zeggen "zie maar"
Of anders wel "jamaar die van mij...."

Mijn ervaring is, dat mensen die al zolang hun paard beslaan omdat ze niet beter weten het inderdaad doen OMDAT ZE NIET BETER WETEN.

Maar ze WILLEN geloof ik ook niet beter weten: "het gaat toch goed zo? Waarom zou je dan veranderen?"

Dat hun paardje in de les steeds struikelt, omdat de hoeven (beslagen en al) wel zo'n 20 cm lang zijn vinden ze raar, maar niet vanwege de hoeven: "hij let gewoon niet op waar hij zijn benen neerzet..."
Als je dan wijst op die 'ondergeschoven' hoeven zeggen ze: "nee hoor, de smid hoeft nog niet langs te komen, de ijzers zitten nog zo mooi vast! Die zitten NOG wel een maand...."

Dat mijn paardje nooit struikelt, nee DAT komt NIET door het natuurlijk bekappen! Tuurlijk niet!

Moeilijk hoor! Ik ben opgehouden mensen ervan te overtuigen. Ik ga nog wel door met erover te vertellen: dat ze later nooit kunnen zeggen "ik wist het jiet"maar overtuigen? Mij niet meer gezien. Ik steek die energie liever in mijn eigen natuurlijke manier!

Gr. Bianca

Coulash schreef op zondag 27 augustus 2006, 14:08:

OEI, op deze manier wordt de titel "hart onder de riem"ineens weer erg negatief: dat is niet mijn bedoeling, want als IEMAND achter het natuurlijk bekappen en houden staat ben ik het wel!

Perfect dus, dat hart onder de riem!

Gr. Bianca

Hoi iedereen,

Gisteravond, toen hij naar het land liep, viel het me bij Willem (fjord, ruin?, 5 jaar) op dat de huid achter de peniskoker wat lager leek te hangen. Vandaag de zaak eens nader bekeken.
In de huidflap, die na het castreren is blijven zitten, lijkt aan de rechterkant een soort bal te zitten. Die bal zit los, voelt stevig aan en als ik eraan kom trekt hij terug naar boven. Links heeft Willem dat niet en ook bij mijn vroegere ruin heb ik dat nog nooit gezien. Is het mogelijk dat er één bal in de buikholte is blijven zitten en dat die nu alsnog is ingedaald of gaat indalen of is dat, gezien zijn leeftijd uitgesloten?
Ik heb Willem als ruin gekocht toen hij bijna drie was. Hij is toen gekeurd door een veearts, die dit niet heeft (kunnen) zien. De man heeft er wel degelijk aandacht aan besteed. Willem heeft niet echte hengstenneigingen. HIj heeft nog nooit een poging gedaan Froukje te dekken, die toch bij tijd een wijle behoorlijk hengstig is. Wat me laatst wel opviel is dat hij een echte "stijve" krijgt en die ook helemaal tot aan zijn buik kan optrekken, dat heb ik bij mijn oude ruin ook nooit gezien.

Mijn vraag is dus eigenlijk of het mogelijk is dat bij een paard op deze leeftijd nog een bal in zou kunnen dalen. Misschien zie ik spoken en daar Willem nogal bang is van vreemden, wordt het een hele toer de veearts ernaar te laten kijken. Bij twijfel ga ik dat toch zeker doen.

Groetjes, Els.

Piet schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:49:


Is prima op een relatief veilig terrein. Daar buiten, op straat, onder weg, kan er slechts 1 de leiding hebben en dat is de alfa.
De ALFA alfa dan?
Olly en ik lopen nu eenmaal in het "vliegen" seizoen altijd op straat en in het dorp. Alleen in de winter maanden zal je ons zien in het (kale) bos of heide.

Ik heb er geen statistieken van en geen onderzoeks rapporten, maar als ik alle verhalen een berichten hoor en lees, gebeuren de meeste ongelukken met de "brave" paarden. En ja, dit ligt meestal aan de ruiter / menner, niet aan het paard.

Nils en Olly

Els Kleverlaan schreef op zondag 27 augustus 2006, 14:19:


Nou ik denk dat dat heel goed zou kunnen, dat hij als klophengst gecastreerd is en dat de bal alsnog is ingedaald. Misschien toch is naar laten kijken door een dierenarts

Els Kleverlaan schreef op zondag 27 augustus 2006, 14:19:


Hi Els, als ze hem als klophengst, dus met slechts 1 ingedaalte teelbal, gecastreerd hebben is de daadwerkelijke castratie dus niet goed uitgevoerd. Het is mogelijk ja.
M.i. slaat het nergens op om zo' dier te castreren.... De andere bal hangt nl. of erg hoog of zit zelfsin de buikholte. Meestal ontwikkelt zo'n teelbal nauwelijks en is zo'n paard niet vruchtbaar. Uitzonderingen bevestigen natuurlijk de regel he?
Het kan ook zo zijn dat zo'n teelbal wel goed ontwikkeld en 'klem' komt te zitten, in dat geval wordt zo'n paard vaak onbetrouwbaar, puur door de pijn.
Als jij denkt dat het echt een teelbal is, wat echt wel kan, zou ik mijn DA laten kijken.
Een ruin staat ook vaak met een 'stijve' te spelen hoor! Zegt helemaal niets over wel of niet hengst zijn. Een hengst schacht wel veel vaker uit als een ruin.
Sommigen doet dit wel, anderen nooit. Het is geen indicatie voor wel of niet hengst of ruin zijn....

Het hoeft geen teelbal te zijn, kan het een bult zijn van b.v. een insektensteek of zo?
Dan zou het moeten verdwijnen....

Groetjes,

Wil.

Nils Vellinga schreef op zondag 27 augustus 2006, 14:25:


Nu Nils, in dit geval ben ik het toch met Piet eens... Er is hier geen sprake van dominantie, eerder een goede samenwerking. Ik ben lang niet meer zo 'scherp' met Chaser als een aantal jaren geleden.... Tuurlijk heb ik in principe de leiding...
Maar als een paard zelf verstandig genoeg is en volkomen verkeersmak, wat moet ik dan nog bepalen? Waar moet ik dan ingrijpen?
Het is heel simpel: hij vertrouwt op mij.... maar ik ook op hem..... het is een instinctieve samenwerking.

Even een voorbeeld over hoe mak Chaser is: 2 jaar geleden zijn we, om de Amerikaanse vrachtwagens te promoten, over het Truckstar circuit gereden! 2000 vrachtwagens en zo'n 50.000 publiek.... En niet het zachtzinnigste volk, die de avond daarvoor ontelbare (bier)feestjes en barbequetjes hadden genoten....
We waren trouwens met meerdere paarden waarvan er 1 het jaar daarvoor zo uit de rimboe was getrokken, een 5-jarige Walkerhengst. Ook die is gewoon meegelopen.
Was na 1 dag aardig bomproof ) Hij liep gewoon achter Chaser aan.... en zo ook de rest. We hebben midden voor Radio 10 gold gestaan en midden tussen een country line dance groep.... geen enkel probleem!

Toen het zo druk werd met mensen dat de paarden er echt niet meer doorkonden zijn we gestopt met rijden... Dan is het gewoon voor niemand leuk meer. Maar ik kan je vertellen dat onze paarden het helemaal geweldig hebben gevonden en flink liepen te showen!

Bovenstaand is werkelijk gebeurd. Ik moet er wel bij zeggen dat 1 (ijzer) hoefsmid, of b.v. 1 veearts, die de dam opdraait..... eigenlijk 'vreemde' mannen doodeng zijn....
Dan staat ie meteen in de uiterste hoek van de wei, al snorkelend )
En die angst voor mannen raakt hij nooit meer kwijt. Dat is dan ook de enigste angst die hij echt heeft. Ik negeer dat gewoon, als ik hem losjes aan een touwtje hou is er niets aan de hand. Hij zal nooit iemand beschadigen, ondanks zijn angst..

De laatste mannelijke veearts ging als een meisje praten )
En dat hielp echt!

Catcher heeft die angst totaal niet.... en ook Catcher gaat straks zelfstandig op pad...

Groetjes,

Wil.