Wil schreef op zondag 20 augustus 2006, 14:08:


ja, hoe noem je dat ook al weer? op de lingehoeve zijn ze met een slangetje met camera in de luchtpijp gegaan, daar kon je duidelijk zien dat de luchtpijp ovaal was ipv rond. het is een erfelijke afwijking die vnl bij shetten voorkomt. t vervelende bij deze pony is natuurlijk dat ie die astmatische bronchitus er bij heeft. dit heeft ie al vanaf zijn 8 mnd. t enige wat kon was prednison, die kuur van 10 dgn kon ie niet afmaken, weer bevangen, wat ik die arts al voorspelde eigenlijk. toen nog een babyinhaler met medicijn geprobeerd, werd ie alleen maar slechter van. de arts voorspelde dat met de jaren de spieren rondom de luchtpijp zwakker zullen worden waardoor automatisch de luchtpijp nauwer wordt. bovendien verwachtte ze ook dat de longen vol met pus zaten. afijn hij heeft eigenlijk jaren redelijk probleemloos voor de kar gelopen, er hebben kindjes op m gereden, maar de koek is nu echt op. hij gaat nu eigenlijk weer de goede tijd tegemoet, wat koeler idd.

e m kraak schreef op zondag 20 augustus 2006, 14:01:


Bij de hand Egon, er word natuurlijk Joule's gevraagd !
Maar tegen mensen is 220 volt ideaal, aleen verboden

Nils en Olly

Ik! Of eigenlijk wij. Ik stimuleer het praten tegen de paarden, in zoverre dat het het contact bevordert, bewust maakt, angsten wegneemt bij paard en rijder, en de rijder leert zich open te stellen door in te spelen op hetgeen het paard aangeeft, uiteraard met een heleboel andere signalen erbij.

Ook BD is wel eens onzeker als het bruggen, nauwe steegjes met aan weerszijden kippen, honden, stort e.d betreft, maar we hebben zo'n goede band, zij en ik, dat ik haar met mijn stem gerust weet te stellen.
Soms is het echt té eng en dan stap ik af, ik zeur daar niet over want ik weet dat ze het niet expres doet (ook ik geloof niet in 'zogenaamd', al zou je als mens het gedrag van je paard vaak wel zo interpreteren; paarden spelen geen toneel, daarvoor zijn ze veel teveel met zichzelf bezig).
Oké, soms zijn paardenangsten in onze mensenogen volstrekt onlogisch; zo zijn ze niet bang van die blaffende bouvier die altijd weer onverwacht tegen dat rammelend hek opspringt, maar 50 meter verderop staan gele bloemen en dat ís me toch gevaarlijk.... Of zoals gisteren een lichtgroene poetskist van een van de cursisten, maar ze gaan wel en groupe over de 400 meter lange en 20 meter hoge sneeuwwitte brug in Kanne waar de vlaggen wapperen en de vrachtwagens achter ons aan tuffen. Daar stap ik nog niet eens meer af.
En op de Slingerberg vandaag, o, o, wat waren de bankjes die daar staan akelig, en er stond ook nog een vuilnisbak bij....
Wij maken altijd grapjes door te zeggen dat daar zeker geesten op zitten....

Tuurlijk belonen wij onze paarden voor elk stapje voorwaarts, dat hoeft niet persé met een clicker, of door te yessen, maar het gaat om het timing van de beloning en ik vraag wel met zeer lichte druk en gelijk release en belonen (stem, krabbel) bij elke move in de goede richting.

En als je daar een half uur voor nodig hebt, so what, hoort erbij en ik kan me niet druk maken en als het nodig is stap ik net zo goed af.
Ik geloof namelijk niet dat paarden expres angsten gaan veinzen om je van hun rug af te krijgen (tenzij je een k*t manier van rijden en omgaan hebt).
Als je het goed aanpakt is het juist een aanwinst. Dan ga ik niet eerst lopen vragen maar ik stap af zonder discussie , doe mijn ding naast het paard en stap weer op. Nee, nog nooit meegemaakt dat het paard automatisch op de rem gaat bij enge dingen in de hoop dat jij afstapt; integendeel; het maakt ze juist moediger want zo voorkom je strijd en het werkt altijd want het paard voelt zich serieus genomen door je.

Wat ook enorm helpen wil is een paard in de groep meenemen waardoor het als vanzelf de gewoontes van de groep overneemt. Gisteren hadden we een paard 'van buitenaf' hier op cursus waarvan bekend was dat het niet door water wilde. Tijdens onze gezamelijke buitenrit later die dag zijn we met de hele groep door het water gegaan en het paard liep zó mee. Net als Mazir en verkeer; dat gaat steeds beter. Eén van mijn komende projecten is Mazir over de brug in Kanne loodsen, temidden van zijn groepsgenoten. Het grote voordeel is dat Mazir van zijn buitenritten geniet, hij loopt ook nog veel te snorken, maar hij vindt het allemaal té interessant om bang te zijn; hij heeft (neemt zich) er gewoon de tijd niet voor, ook een manier.
En hij kan terugvallen op de groep paarden en op mij omdat hij mij nu blindelings vertrouwt. Ik heb hem nu zover dat wanneer ik zeg dat het goed is, het ook echt goed is voor hem en dat wil ik alleen nog maar uitbouwen.

Greetz, Pien