Esther schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:06:


Oke, weer op één lijn dus.

sandratien schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 16:56:


Sandra,
Ik snap echt wel wat je bedoelt. Met mijn Haf die ik 23 jaar gehad heb, heb ik in het begin ook heel veel mee gemaakt.
Maar het gekke is, toen ik besefte dat het te maken had met: wie heeft er de leiding, toen begon ik het te begrijpen.
Mijn karakter is niet van: hier ben ik en ik neem de leiding. Integendeel, ik laat dat graag aan anderen over.
Maar paard kon de leiding echt niet nemen, die had het nodig dat ik de leiding nam. En als ik dat niet deed werd ze onzeker. Er hoefde maar een blaadje van de boom te waaien of ze schrok al.
En dat probleem heb ik in mezelf moeten oplossen.
Boos worden en eens flink schreeuwen wil wel eens helpen. Heb ik ook gedaan. Dat geeft een sterk gevoel waardoor ik me meer de leider van het tweetal ging voelen.
Maar met rustig worden in mezelf, lekker helemaal ontspannen en maar gewoon vertrouwen dat het goed komt, bereik ik toch veel meer.
Dat is wel een hele reis geweest hoor, en daar ben ik nog niet klaar mee.
(Maar oh zo blij dat het ech heel veel beter gaat...!!)
Kan je me volgen, slaat het ergens op, of zit ik er helemaal naast met mijn verhaal?
Coralie

Coralie van W schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:35:


Tja, gewoon elkaar in een heleboel verschillende situaties meemaken. Zij weet wat ze van mij kan verwachten in een bepaalde situatie en ik van haar.
Ik voel aan de spanning in haar lijf en zie aan de houding van haar hoofd of het serieus is of niet. Als het echt is, gaat ze helemaal op in de situatie. Als ze mij wil bewegen om om te keren om naar huis te gaan is ze meer op mijn reactie geconcentreerd. Vrolijk zijn danspasjes en voorwaarts in een stevige draf. Of overgaan in galop terwijl ik ernaast loop en dan stomverbaasd zijn dat ik als leidmerrie haar niet eens bij kan houden.
Bij een wildvreemd paard zou ik het alemaal niet aan kunnen voelen. Maar je leert elkaar kennen in de loop van de tijd.

Christel Provaas schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 0:23:


Hoe gaat het nu met Buck?

Isabel van der Made schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:47:


Ja, da's ook weer waar.... volgens mij heeft hij geen scheurtjes... De hoeven glanzen en zien er gewoon goed uit. Haha... volgens mij worden ze steeds door lang, nat gras, gepolijsd )
Nog ruim 1 cm. oude hoefbevangenheid/traumarand en dan zijn we weer als nieuw.
Trouwens: ik zei vorige week toch dat ik van die hielen af zou blijven?
Dus vandaag bewust daar niets vanaf gehaald voordat ik ging rijden. Ja hoor.....hij loopt weliswaar niet te dansen over het asfalt... maar wel degelijk al een stuk beter.
Echt een duidelijk verschil!
Die hou ik er dus voortaan in. Moet alleen even kijken wat er gebeurd als de hoeven weer helemaal goed zijn.... Of ie dan wel of niet dat randje kan missen.
En verder voorzichtig aan de nieuwe nipper gebruikt, voor de 1e keer. Wauw, dat is fijn! Ach, ik praat maar over kleine randjes hoor (durf niet teveel tegelijk!), maar toch... scheelt flink raspwerk. Dit was achterstallig onderhoud van zeg 3 weken....
En voor dat mini-stukje uithappen voor de kwartierscheur... ideaal.
Als het niet nodig is zal ik trouwens de nipper ook niet gebruiken. Dan kan het gemakkelijk met de rasp.... Ik denk dat de nipper wel handig is bij keiharde voeten, zoals in die droge periode.

Zo, paardmans is weer schoon en ik ben zeiknat. Donderbui over me heen gekregen omdat ik alle rijspullen nog moest opruimen etc......

En verder was er natuurlijk weer niemand hier om te helpen met voetenfoto's maken!
Op de wachtlijst..... )

Wil.

Wil schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 20:01:


Eh... dat achtestallig onderhoud betrof uitsluitend de achtervoeten, natuurlijk niet voor....

Coralie van W schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:51:


Nee hoor. Je verhaal klopt helemaal als een bus. Maar er zit echt een verschil (bij mijn Bright dan) tussen de momenten dat ze echt bang is of dat er lekker groen gras in de kant staat of dat ze terug naar huis wil. Het onderscheiden, dat is een kunst. De leidmerrie bijt haar groep in de kuiten als ze niet snel genoeg in de richting gaan waar ze ze naar toe wil hebben. Mijn brommen. (ik schreeuw niet hoor) is eigenlijk hetzelfde. Maar ik zou natuurlijk af kunnen stijgen en hetzelfde als de leidmerrie doen. Erachter gaan lopen en haar voor mij uit drijven.

Esther schreef op zaterdag 19 augustus 2006, 19:10:


Ik heb Indy een jaar. In het begin was het nog erger. Ze steigerde zelfs als een tweede persoon haar vasthield bij het opstijgen. Ik kon alleen opstijgen als iemand haar een wortel in haar mond stak. Een tijdje was het beter. Rechts opstappen ging beter dan links.
Na die oefening van haar te laten lopen is het weer slechter.
Opstappen zonder zadel gaat heel gemakkelijk. Haar zadel past maar aansingelen vindt ze ook niet leuk. Eerst probeerde ze mij te bijten nu bijt ze in het touw. In de paddock rondjes rijden of laten lopen vindt ze vreselijk. Ze legt haar oren aan. Als ze over balkjes rijdt gaat het beter want dan is ze afgeleid. Ik rijd haar zonder bit, met touwhalster of bosal omdat ze dan beter luistert. Indy is een heel gevoelig paardje je mag haar nooit benen geven of klikken met je tong want dan schiet ze er vandoor.

Eva