OK, hier komt er nog 1.
Jaren geleden heeft iemand eens verzonnen dat trektochten te paard leuk waren..
En zo kwamen wij, m'n vriendin Ineke en ik bij een groep die al jaren gezamenlijk op trektocht gingen.
Meestal in het buitenland, voor de eerste keer ditmaal in NL. En voor ons beiden dus de 1e keer dat we met hun optrokken... Uitgaande van de gedachte: hoe meer zielen, hoe meer vreugd... sloten we ons aan.
Een deel van de reis begon in Ommen. Een wat oudere man met een grote KWPN'er reed voorop. Het viel me al op dat ie vreselijk scheef zat... z'n rechterbil zat echt links van de ruggengraat, het zadel lag werkelijk voor geen centimeter recht.
Buiten dit had ie kennelijk het idee dat ie cavalerie-commandant was of zo...
Zweepje rechtop: halthouden.... zweepje rechts... rechtsaf.... zweepje links... linksaf... zweepje recht naar voren: oversteken... Goh, wat kan het leven gemakkelijk zijn als iemand dat voor je regelt he?
Mijn paard, met een heilige afkeer voor alles wat op zwepen leek, had het al snel bekeken. Die liep uit vrije wil achteraan, i.p.v. normaliter voorop.
De 1e dag ging alles goed, alhoewel wij, met kleinere paarden, knap tempo moesten draaien om de grotere KWPN'ers bij te houden.... Maar goed.
Gezamenlijk paarden verzorgen, avondeten en gezellig zitten en kletsen... viel het ook op dat zijn paard gewoon op stal gegooid werd. Pluk hooi erbij en ajuu.....
's avonds laat deed iemand anders ook zijn paard verzorgen/voeren... Hij keek er niet meer naar om. Dat wassie wel gewend, zei hij nog.... Koken vond ie niet zo'n goed plan, afwassen of afdrogen had ie nog nooit gedaan, hoefde ie thuis ook niet. Had ie een vrouw voor..... tsjonge... geleidelijk aan ontstond toch het beeld van een soort potentaatje hoor! Iedereen deed alles voor hem en meneer hoefde niets...
Om de lieve vrede te bewaren zei je maar niets... Want ja.... iemand die je eigenlijk helemaal niet kent?? En die kennelijk zoveel ervaring heeft met trektochten? Je komt toch 'vreemd' in zo'n groep he?
De tocht ging dus verder.
Geleidelijk aan naderden we Ruinen, mijn woonplaats dus. Omdat ik ruimte genoeg had voor de mensen en paarden, was een overnachting hier door mij geregeld.
Van te voren waren dus de bedden al opgemaakt, (indertijd nog) schone stallen en weilanden geregeld.... en buurman ingeschakeld die ook nog een hele grote stal had voor 2 paarden. Meneer bracht niet eens z'n eigen paard weg. Plofte languit op de tuinstoelen en 'had het helemaal gehad'.... Een vriendin van hem nam ook zijn paard mee en heeft het die dag verzorgd. 's avonds bleek wel dat het merendeel van de groep eigenlijk toch niet zo blij was met het potentaatje...
De volgende morgen had ik een groot ontbijt verzorgd. Ik kijk uit mijn keukenraam en zie het potentaatje op 1 been heen en weer hopsen hier op het erf. Druk bezig om een paar chaps aan te trekken... kennelijk ging het hem niet zo goed af.
Uiteindelijk had ie ze aan, verder heb ik niet meer gekeken.
Totdat we op pad gingen en ik nog eens goed keek.... Wat bleek?
Je kunt nooit raden hoe deze meneer op zijn paard zat! Ja.... hij had inderdaad lange lederchaps aan! Maar daaronder.... uitsluitend een boxershort!!!
En daaronder..... platte engelse schoenen... een soort loafers.
Ik wist werkelijk niet wat mij overkwam, het duurde niet lang of de rest van de groep had het ook in de gaten en we lagen allemaal in een deuk. Hij reed werkelijk zo ontzettend voor schut! En nog steeds hardstikke scheef want z'n paard was daar wel aan gewend
)
Niemand heeft er iets van gezegd hoor.... We kwamen op Havelte, op de tankbanen aldaar. Brede, meestal ook nog vlak geshovelde, zandpaden. En meneer ging in galop. Ook nog zonder iets te zeggen tegen de rest van de groep. Nu kom je daar wel vanzelf achter, maar echt netjes is het niet.....
Grote stofwolken voor ons.... en natuurlijk veel en veels te hard!
De enigste die hun paarden bij zich konden houden waren m'n vriendin en ik...
Galopperen prima, maar wel in een fatsoenlijk tempo en niet met een voor ons halsbrekende snelheid.
Gelukkig ook dat we in een handgalopje zaten... want door de stofwolken hadden we niet veel zicht. Maar er lag wel ineens een grote bult midden op het pad.... die we ternauwernood konden ontwijken...
Die bult bleek het potentaatje te zijn, kompleet met stijgbeugel + riem nog aan de voet... Paard was natuurlijk pleite.
Al vloekend en tierend dat 'wij' hem voorbij gegaan waren en dat dit NOOOOOOIT mocht...... stond ie al scheldend middenop de tankbaan.
In die tussentijd kwam de rest van de groep alweer terug, incl. zijn paard wat ze hadden kunnen vangen. (Door zijn scheefzitten had de stijgbeugel kennelijk zo onder druk gestaan dat de riem volledig geknapt was. Daarom was hij eraf gestuiterd.)
Ook tegen hun ging ie zo geweldig te keer dat we maar besloten hebben om afscheid te nemen. Hij wilde niet meer met zijn eigen groep en met ons al helemaal niet verder rijden... Degene die zijn paard alle dagen verzorgd had heeft hem nog een nieuwe stijgbeugelriem gehaald maar ook dat kon de zaak niet sussen...
Hij heeft z'n paard in de trailer geladen en is zonder afscheid te nemen naar huis gegaan.
Natuurlijk werd het toen pas gezellig. We hebben de rest van de dagen vreselijk lol en leedvermaak gehad en de verhalen kwamen wel los! Iedereen die het lef had om 1 hand omhoog te steken of te commanderen werd meteen bekogeld of kreeg acute afwascorvee!
Nu nog worden hier grapjes gemaakt over mannen te paard in boxershorts!
En dat beruchte pad in Havelte heet bij 'ingewijden' nog steeds het Stijgbeugelpad!
Groetjes,
Wil.
Warboel
