sandratien schreef :
> hoe herken je een geestelijk gehandicapt
> paard. Wat zijn echt typische gedragingen? Is er trouwens wel
> eens onderzoek naar gedaan?
Geen idee of er onderzoek naar gedaan is.
Ik denk dat er meerdere probleempaarden zijn waarmee eigenaren aanmodderen, die nooit zullen meekomen, waarmee je nooit écht meer kunt dan ze op de weide te laten en niks van ze te vragen.
Mensen verwachten wonderen, maar sommige paarden hebben dat niet in huis. Ik heb ook wel eens paarden geweigerd op te nemen omdat ik er geen heil in zie met ze aan de slag te gaan.
Wat zijn typische gedragingen?! Ik heb al paarden meegemaakt die Echt Niet 'te openenen' waren, waar je geen contact mee kreeg, op geen enkele manier. Eigenaars die met poeders drankjes pilletjes, speeltjes, handopleggingen en trainen er nog wat van willen maken, geld uitgeven aan dure trainers die zo'n paard (en zichzelf) alleen maar frustreren en uiteindelijk tot de conclusie komen dat niks de juiste weg is.
Zo'n paarden krijg ik toch wel regelmatig aangeboden, alsof ik de laatste hoop ben. Vaak ook kan ik niks doen.
Na mijn 'les' met mijn eigen Cherokee heb ik besloten dat ik dát niet meer wil meemaken, dus een stuk selectiever geworden .
Cherokee was overigens bewust door Jack en mij gekocht, we zagen haar staan in een weiland en we vielen voor haar. Gebeurt mij dus ook hoor

Helemaal emo waren we; dat we haar éíndelijk gevonden hadden....
Ik heb het niet over relatief 'kleine' gedragsproblemen als bijten en schoppen, 'dominant' gedrag, maar over echt gevaarlijke escapades als van de groep wegrennen, zonder enige aanleiding of waarschuwing, bewust je eraf proberen te bokken en er in volle galop vandoor gaan, niet als dat één keer gebeurt, maar bij herhaaldelijke soortgelijke gebeurtenissen gaan er bij mij toch wel wat lampjes branden.
Dit soort paarden kunnen over het algemeen ook weinig verdragen in de vorm van druk, drukte, nieuwe dingen en gebeurtenissen, maar willen dat alles geregeld en vertrouwd blijft. Kom je aan met nieuwe dingen dan is dat zeer moeilijk te verteren en te accepteren voor ze. Het maakt ze onzeker, ze sluiten zich af of worden ontoerekeningsvatbaar.
Met name dat laatste is eng.
Het paardehoofd vertelt ook veel.
Ik kijk heel erg naar ogen : Een groot rustig oog of een dichtgekepen oog, maakt het paard contact of niet, klinkt heel stom, maar waar de kruin zich op het voorhoofd bevindt zegt ook iets.
Het is wat ik leerde van een oude cowboy : Zit de kruin in het midden tussen de ogen dan heb je een 'good trainable paard' bijvoorbeeld.
Ik geloof dat Emiel Voest een interessant paardenboek geschreven heeft over karakters en vormen van paardenhoofden, ik weet bijna zeker dat Peet daar meer over kan vertellen.
Groet, Pien
.