Hoi,

Ik lees nu een beetje mee tussen de regels door inmiddels en zal daarom even een nieuw onderwerp starten voordat ik reageer op een bericht en dat het niet helemaal juist lijkt te zijn.

Het gaat om vertrouwen (kwam uit die noodstop).

Isabella vertrouwd me (gelukkig) en ze zal ook redelijk snel ergens langs gaan al heeft ze zelf de indruk van niet.

Het probleem is nog altijd die mendoorgangen in het bos. In het begin ging het goed. Nu heb ik dus ooit een stuurfout gemaakt en is Isabella op de middelste paal terecht gekomen en daardoor in paniek geraakt. Nu is de paniek bij haar van korte duur, want zodra ze los is, is het over.

Maar ik was boos op mezelf. Zij vertrouwde op mij dat ik dit niet liet gebeuren en het is toch gebeurd. Probleem is nu ook dat ik al vaker vast ben komen te zitten en nu zelf wat nerveus wordt bij die doorgangen. Gisteren ging het steeds goed, tot het laatste hek net voor huis. Ze ging er te snel in en ik hou haar in en tegelijkertijd moest ik gaan sturen. Daarbij leek het erop dat we vast kwamen te zitten en ik stuurde terug. Helaas kwam ze weer op die middelste paal uit en schrok zo erg dat ze in volle galop er door schiet. Het ging gelukkig goed, maar had de wagen zich niet losgetrokken, dan hadden we een serieus probleem gehad. Mijn man was eigenlijk nogal boos op mij. Het was ook geheel mijn fout. Maar het probleem is dat ik wel bang ben dat Isabella ook het vertrouwen in mij zo een beetje aan het verliezen is wat die doorgangen betreft. Ik merk al dat ze er steeds sneller door heen wilde. Er heerst totaal geen rust meer bij die snertdingen.

Maar hoe kan ik dit nu gaan oefenen? Iemand tips? Zal niet meevallen hoor om hier iets zinnigs over te zeggen, maar een soortgelijk verhaal is ook welkom, want ik ben echt bang aan het worden voor die doorgangen, vooral om dat ik Isabella al een paar keer onnodig pijn heb gedaan doordat ze met haar achterbeen op die middelste paal terecht is gekomen.

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op maandag, 10 mei 2004, 9:24:


***Volgens mij idd voor elk paard anders.
Eli heb ik in de 1,5 jaar dat ik hem nu heb 1 keer zien liggen. Raffo lag wel wat vaker maar ook niet echt vaak.
Een mini shetje wat een maandje bij mij op de wei heeft gestaan lag echt heel vaak, was ik steeds bang dat hij wat mankeerde. Maar niks aan de hand hoor, hij lag gewoon vaak.
En toen malukti bijna drie maanden bij mij in de schuur stond, dan zag ik hem dus bijna de hele dag. Heb ik hem nooit zien liggen en ook m'n ouders hebben hem niet zien liggen. Behalve dan z'n laatste paar uurtjes.
Jack heb ik één keer zien liggen, maar die heb ik ook nog maar net.

Groetjes Viola.