Isabel van der Made schreef op zondag 2 juli 2006, 10:39:
> Piet schreef op zondag 2 juli 2006, 9:52:
>
>>> Nee, geen oren, maar we kunnen bijvoorbeeld wel een touw in
> Zat even in mijn eigen taal te denken, en dan krijg je
> misverstanden.
>
> Isabel
Net als mensen onderling, raak je steeds meer op elkaar ingespeeld in je communicatie. Met paarden/mensen is dat niet anders. Paarden onderling ontwikkelen echter lang niet zo ver, is mijn ervaring. Hoezo?
Buck is in de Pyreneeën gevangen, heeft daar de eerste drie jaar van zijn leven in het wild doorgebracht en is dus perfect gesocialiseerd. Wie spreekt de paardentaal beter dan hij?
Van Cadiz, de Andalusiër, ken ik de achtergrond niet, gezien zijn minachting voor mensen zal het weinig sociaal vormend geweest zijn.
De paardentaal.
Buck en Cadiz spreken een verschillende taal. Ze staan bijna 5 jaar dagelijks samen, maar ze weten nog steeds niet wat ze met elkaar aan moeten. Na enkele initiële vechtpartijen (Buck bleek het dominantst, sorry, eh... de baas) is er een gewapende vrede gesloten. Schoftje krabben kent Cadiz niet, en pogingen eindigen altijd in kwaad wegdraaien van een van beide partijen. Wanneer Buck slaapt, staat Cadiz ernaast te bekkentrekken. Is een van beide met de trailer met mij op pad, staat de ander te brullen, maar bij thuiskomst wordt begroeten voortijdig verstoord door een kwaaie hoofdzwaai/oren in de nek van Cadiz. Al die jaren is er geen ontwikkeling geweest in deze relatie, behalve iets meer tolerantie mbt de persoonlijke ruimte.
Nu de paard-mensentaal.
Wanneer ik met ze speel/longeer, is Buck oplettend, meewerkend, voorspelbaar. Zo is ook zijn temperament. Ik heb mijn lichaamstaal/hulpen in de loop van de tijd tot een redelijk minimum kunnen afbouwen. Laatst liep hij mee in een demo grondwerken door een trainer en hij gedroeg zich exact zoals verwacht werd.
Het spelen met Cadiz heeft daarentegen een enorme ontwikkeling doorgemaakt, we zijn begonnen met dat hij aan de grond genageld bleef staan. Hij stopt nu bv uit galop door een minimale schouderbeweging van mij, verheft zijn drafpassen als ik borstvooruit mijn hals opricht, komt naar me toe op een oogbeweging, kortom hij dwingt mij uiterst bewust te zijn van niet alleen wat ik DOE maar zelfs ook van wat ik DENK. Hij reageert en anticipeert bliksemsnel, het is haast niet te volgen. Het is een voorrecht met dit dier te werken, maar het gaat op de toppen van mijn gevoel en kost enorrum veel concentratie. Gaat een ander met hem aan de gang, dan zet hij zijn niet-begrijpende gezicht op, loopt weg of verzet geen poot.
Wij hebben dus een taal ontwikkeld, die er eerder nog niet was. Waarom is dat met hem zo ver gekomen en is het met meewerkende Buck op een prima lager pitje blijven staan?
Ik denk dat het antwoord temperament is. (Dekt niet volledig de lading, maar ik weet even niets beters). Een temperamentvol paard, dat groots en meeslepend leeft, zich volledig geeft in de oefeningen met zijn ENE mens, kortom een intense, uitdagende geest heeft, maakt zich ook voor de volle 100% de mens/paardtaal eigen, maar accepteert dus ook geen variant of afgeleide daarvan. Het gaat om de taal tussen DIE mens en DAT paard!
Het feit dat Shiny niet logisch op de trainer reageerde, is mi net zoiets als mensen die dialect spreken en weigeren abn te gaan praten. Ze kunnen het misschien wel, maar verzetten zich tegen de omschakeling omdat ze nu eenmaal dat dialect het makkelijkst spreken.
Warboel
