Nils Vellinga schreef op donderdag 29 juni 2006, 23:59:
> Ans Jondral schreef op donderdag 29 juni 2006, 21:47:
>
>> Ik moet dus m'n paard loslaten, wordt hier gezegd. En ook nog
>> iets over controledrang laten varen.
>> Waarschijnlijk hebben jullie wel gelijk hoor. Ik probeer het

> Tenslotte ben je
samen onderweg en jij hebt de leiding

> Streef naar zo min
mogelijk . Is echt niet onrealistisch.
>
> Nils en Olly, lekker ontspannen
Ans, loslaten zit niet in het daadwerkelijk loslaten van de teugel, loslaten zit in je geest. Ik heb de ervaring dat niet ieder paard het fijn vind om geheel zonder verbinding van de teugel te lopen. En dat is niet in de krul, dat is een lichte verende verbinding van hoofd naar schouder, jou hand beweegt mee maar alleen op initiatief van je paard, die geeft de beweging aan.
Waarom wil je zonodig zonder verbinding? Een fijne lichte verbinding heeft geen enkel paard hinder van. Mits je maar consequent en eerlijk bent. Het steeds los, daar weer er bij, dan weer los, is veel onprettiger en minder duidelijk, ook al omdat je daar eerder fouten mee maakt. Je moet dan immers al heel alert zijn op je eigen acties, wanneer heb je losgelaten en wanneer heb je de teugel weer even opgepakt. Onbewust en onbedoeld kun je daar de mist mee in gaan.
Wbt corrigeren een beetje hetzelfde als Pien, maar vanuit de gewone dressuur. Loopt je paard dribbelig, loopt ie al onrustig weg. Stilzetten, ontspannen en wegstappen. Gaat het weer onrustig worden, weer stilzetten, zelf ontspannen en rustig worden, belonen, belonen, belonen en weer opnieuw wegstappen. Zo leer je dat druk doen niks oplevert en dat voorwaarts gaan iets is wat je zonder drukte doet en waarvoor je vreselijk beloond wordt. Evt. als je merkt dat jou paard dat prettig vind, door de teugels heel lang te maken.