> Kablos schreef op zondag 25 juni 2006, 17:33:
>
>> Ik ben een 5-6 jaar geleden begonnen met clickeren omdat mijn

>> een schijterd) maar daarna is hij weer helemaal het heertje.
>> Clickeren is voor mijn paard echt het einde, als hij al de
>> clicker ziet die ik in mijn hand heb, zie ik inene een heel
>> ander paard voor me. Wakker, alert en vooral vrolijk!
> Michiel schreef op maandag 26 juni 2006, 10:37:
knip....
> Als je alleen rijd en daarom kleine ritjes maakt, omdat met een
> ander paard erbij het nu eenmaal veel leuker is, zou ik toch
> langere tochten blijven maken, maar dan de heenweg vaker gaan
> lopen en dan speelse dingen onderweg doen. Zoals heel
> afwisselende omgevingen opzoeken, dijken beklimmen en afdalen
> en meegaan met wat hij leuk vind.
Jouw idee is de mijne...

Alleen: wat als je niet zoveel afwisseling hebt? In Noordholland hebben we vooral weides, dijkweggetjes en dijken, o, en water. (waar je helaas niets mee kunt vanwege de beschoeide en hoge kanten, dus niet een leuk meertje of zo... Voor het bos moet ik een eind met de trailer (de kust, de Veluwe). En wat als het gene wat hij leuk vind ETEN is, dus grazen? Terwijl hij met zijn vriend op een wei staat waar ze voldoende te eten hebben gezien de volle darmen...
>
> Als hij wat bang is, kun je daar met de clicker een leuk spel
> van maken. Als hij weigerachtig als hij angstig is, kun je het
> vreemde gaan targetten. Wellicht vind hij het leuk om dat spel
> te spelen, met de nieuwe dingen die hij telkens tegen komt.
Knip...
Als je paard graag versnelt, dan heb je wellicht een paard dat het
> leuk vind om zijn eigen tempo's mede te bepalen. Zolang hij
> redelijk goed doet wat jij aangeeft, kun je eigen initiatief
> aanmoedigen. Versnellen en afremmen is nu eenmaal leuker dan
> gestuurd worden daarin.
Dat is wat 'wij' bij
Parelli zowiezo al leren: niet voor je paard denken als het niet nodig is. Hij moet ook zijn verantwoording leren nemen. Hem een fout laten maken om hem te kunnen leren DAT hij een fout maakt. Anders ben je als mens de hele tijd bezig je paard te corrigeren en wordt het 'lui' in zijn hoofd...
Dat is met buiten rijden wel een beetje een probleem. Als voorbeeld mijn manier van rijden: ik blijf van hem af zolang hij relaxed en meewerkend is. Komen we langs een boederij (bomen, bossages, blaffende/grauwende hond(en), etc.) dan vind hij dat eng. In eerste instantie kijk ik aan wat zijn reactie gaat worden en probeer ik hem met stem aan te moedigen. Dit lukt niet altijd. In het veiligste geval blijft hij stilstaan, oren gespitst, klaar om om te draaien en zich in een drafje van het enge te verwijderen, om, zoals prooidieren (alleen paardachtigen?) dat nou eenmaal doen, van een afstand nog eens te bekijken of het wel echt gevaarlijk was... Als hij omdraait leid ik hem met de reins en zit/buitenbeen rustig terug met zijn neus richting gevaar. Nou heb ik het even over een rustig boeren asfalt weggetje. Op een drukkere weg kan dat omdraaien natuurlijk gevaarlijk zijn: er moet maar net iets langs komen. Daarom ben ik al tot de conclusie dat ik beter nog niet met hem kan gaan buiten rijden: eerst het grondwerk en rijden op veilig terrein beter (vertrouwen/respect).
>
> Het is een hele kunst, als je alleen rijdt, om te kunnen rijden
> met wat je beide leuk vindt.
>
> Michiel
Helemaal mee eens: ik wil een paard dat het ook leuk vind niet een gebrainwashte (woordvervuiling

) 'machine'.
Ik vind het erg moeilijk om de denkwijze/reacties van Mike ,en paarden in het algemeen, te doorgronden... Waarom is Mike een goede Alfa, wat pijn betreft keihard voor zichzelf, maar wel een schijterd als we langs een onoverzichtelijk terrein van b.v. een boerderij moeten? Terwijl hij met zijn vorige baas 5 jaar door de bossen heeft gesjouwd, bij wijze van spreken. En vooral als ik op zijn rug zit, op de grond heeft hij mij als leider al grotendeels geaccepteerd... Valt ook op dat als we héén gaan hij tegenwoordig áchter me blijft lopen maar als we dezelfde weg terug gaan wil hij de leiding over nemen door met zijn neus voor me uit te lopen... Dan durft hij schijnbaar ineens weer wel... Okee, tot we weer langs een boerderij komen dan... hihi