Nick Altena schreef op zondag 25 juni 2006, 1:16:


Ik spring er even in.
Nutteloze genen bestaan niet. In een andere situatie zullen andere genen weer hun nut hebben. Even weer het voorbeeld dat ik al eerder aanhaalde van mensen die allergisch zijn voor licht. In de huidige omstandigeheden totaal nutteloos maar stel dat door een natuurramp (meteoor inslag b.v.) de aarde jarenlang verduistert is. Deze mensen zijn dan in het voordeel en geven de genen die in die situatie nutteloos zijn maar die ze wel bij zich dragen (tollerantie voor licht) weer door. Op het moment dat de verduistering weer is opgeheven planten de mensen met lichttollerante genen zich weer meer voort. Het hele systeem is erop ingesteld om de soort op zich voort te laten bestaan.

trea hoex schreef op zondag 25 juni 2006, 7:18:


Ik kan niet voor anderen spreken, maar mijn eerste reactie is dat in een grijs verleden zo ook alle stromingen binnen de kerk ontstaan zijn.
Aannames dat de dingen anders zijn dan ze zijn en er een fancy naampje opplakken.
Als ik er inhoudelijk op in moet gaan:
Ik begrijp niet wat er anders is in het verhaal. van Krul dan de manier van Natuurlijk bekappen. We gaan niet uit van een draagwand, we zeggen dat de druk van de grond op het binnenste gedeelte van de hoefwand, op een cm zool, op de straal en het daarbovengelegen straalkussen komt.
Het "filmpje" van de voet in zijaanzicht laat in wezen een voet zien die neergezet wordt en die door de beweging verder af zal rollen. Alle verschillende onderdelen van de voet en die daarboven helpen mee de kracht van het neerkomende gewicht van het paard te absorberen.
Het lijkt me wat kort door de bocht om te denken dat dit alleen opgevangen zou worden door de vervorming van het hoefbeen.
De verbinding hoefwand/ laminea/ hoefbeen zou een veel minder belangrijke functie hebben dan dat wij denken. Ik wil ter overweging geven dat wanneer die verbinding er alleen maar zou zitten als hobby van de natuur, omdat het zulke mooie streepjes zijn, hoe het dan komt, dat wanneer een paard ijzers onderheeft met 2 cm uitgroei, de voet niet simpelweg naar beneden valt?
Kortom, hoop vragen over een zich hier en daar tegensprekende site, wat mij betreft.

Piet

piet
nah' tuurlijk Natuurlijk

Peter Donck schreef op zondag 25 juni 2006, 10:27:


Degene met die emoties. Is dat nu echt zo moeilijk?
Als jij boos wordt op mij, is dat jouw emotie, niet de mijne. Jouw probleem, niet het mijne.
In dit geval is er een afspraak. Je kan dan achteraf vragen of de andere partij de afspraken wil veranderen en dat is het. Je krijgt dan ja of nee.
Alle emoties er omheen zijn vertroebelend en een probleem voor de betreffende personen. Niet meer, niet minder.
De laatste reactie van Pien is zoals die hoort te zijn. Zo helder is het.

HC

e m kraak schreef op zondag 25 juni 2006, 3:11:


Beste Nick en Egon,

Ga alstjeblieft door met brainstormen. Ik heb heel weinig zinvols toe te voegen maar ik lees en leer.

Nick Altena schreef op zondag 25 juni 2006, 0:22:


Nee hoor Nick, behalve de trainer deden alle deelnemers dit voor de eerste keer, een stuk of twintig mensen, gewone mensen die zich daar voor opgegeven hadden. Heel NL kon meegenieten het werd live uitgezonden op de radio. In het oude programma Het zwarte gat, ik heb het nog op tape staan. Soms als personeels training gebeuren dit soort dingen nog steeds, naast de feesten in oude culturen waar vuurlopen een traditie is. En een pad van 6 meter gloeiende kolen daar kan geen voet aan wennen hoor, wel is de mens in staat met zijn geest het fysiek tot uitzonderlijke prestaties te brengen. Moet die geest zich daar wel vooraf op instellen natuurlijk, en daar waren deze artsen van Skepsis wat skeptisch over, en nog steeds denk ik, ha ha.

Michiel

Pien,

Wat een mooi veulentje!!!
Tja en voor de rest kan ik enkel zeggen 'tijd brengt raad'...
Veel succes, ik duim mee voor een mooie toekomst voor deze beauty!

Groeten,
Liesbet

Christel Provaas schreef op zaterdag 24 juni 2006, 22:28:


Daar heb ik nog niet aangedacht, zou best kunnen. Tempête is een paard dat heel sterk op verschillen in de bodem reageert. (Bv een zebrapad of de overgang van een landweggetje in asfalt, vindt ze eng)
Het is in ieder geval niet het water op zich waar ze schrik van heeft, want van afsponzen maakt ze niet zo'n groot probleem. (Alhoewel ze daar ook niet zo dol op is, maar ze laat het wel toe)
Ik dacht altijd dat het het gevoel van het water was, dat tegen haar benen spettert. Daarom ook dat ik met haar hals begin.
Maar ik zal zeker jou truukje eens proberen.
groetjes
Ans
Ik zal zeker jou tip eens proberen

sandratien schreef op zondag 25 juni 2006, 10:52:


Welnee, hetgeen bestaat is erop ingericht te repliceren, op alle mogelijke manieren en hoe dan ook. Niet soort of groep of individu zelfs maar chemie, DNA. Iedere grotere en/of samengestelde eenheid van replicateurs kun je beter zien als een tijdelijk conglomeraat.
Ik ben vergeten hoe het precies in elkaar zat, maar er rezen enorme vragen toen bij genkartering bleek dat een of andere tropisch kikkertje en een walvis veel meer gemeen hadden dan beide genera onderling. Het leidde zelfs tot argumentatie dat de evolutieleer dus fout en een dwaalleer moest zijn (eigenlijk best raar dat de creationisten dit nooit breed uitgemeten hebben). De grap is natuurlijk dat een zo enorm en onverwacht hoog percentage replicateurs helemaal niets doet behalve zichzelf repliceren! Dat is wat Dawkins al in de jaren 70 verwachtte en voorrekende, en bevestigd wordt nu we techniek voor genkartering hebben.
Nu het nut cq. nutteloosheid. Ik snap je voorbeeld niet. Wat is het voordeel van lichtallergie of fotosensitieve overgevoeligheid, ook in tijden van stofverduistering? Ik zie dat niet....
Zoals ik vannacht aan Nick tiepte verdwijnen slechts de replicateurs die technisch te slecht zijn om te kunnen voortbestaan. Zelfs op zich heel nutteloze, nare, "zieke", vervelende, etc. replicateurs blijven alsmaar bestaan (waarbij het ook nog eens zo is dat al die waardeoordelen erover uiterst discutabel zijn, afhankelijk vanuit welk perspectief je het bekijkt). Het is niet zozeer een ratrace wie het eerst aankomt bij de finish van de volvoerde schepping maar een voor ons onzichtbare (en daardoor heel abstracte) stoeltjesdans waarbij de traagste niet meer mee mag doen.

Groeten, Egon
We cannot solve problems with the same thinking that created them. -
Einstein

e m kraak schreef op zondag 25 juni 2006, 3:45:


Poeh mijn hersenen kraken af en toe, maarre zebra's hebben zich qua dikte van hun huid toch behoorlijk aan de aanvallen van leeuwen aangepast, klauwen en tanden komen slecht door het vel en ook de achteruittrapprikkel (noem ik het maar even ) is sterk ontwikkeld. Je kan stellen dat ook daar een behoorlijke evolutie plaats heeft gevonden. Had ik nog een vraag: hoe bekijk je de dominante en recessieve genen in dit licht, dat maakt het optreden van eigenschappen helemaal een jackpot van kansen.

Zou je kunnen stellen dat de lethargische toestand een gevolg is van de bijwerkingen van de diverse chemische prikkels?
Ina

Ans Jondral schreef op zondag 25 juni 2006, 11:45:


Hallo,
Wij hebben zo'n mooie sproeikop die je in verschillende standen kan zetten. Indy werd daar in het verleden altijd wat zenuwachtig van, ik mocht haar hals wel afspuiten, maar dan zonder die sproeikop. Ik denk dat ze het bruisende geluid eng vond. Misschien dat jouw paard ook dat probleem heeft?
Ik ben steeds begonnen met sproeikop en heb gekeken wat ze aankon. Als ze aangaf dat het teveel werd, sproeide ik weer wat verder naar beneden, haalde de sproeikop eraf en spoelde haar hals af zonder sproeikop. Met de tijd mocht ik steeds verder gaan met de sproeikop, tegenwoordig mag ik haar hele lichaam daarmee afspuiten. Haar hoofd doe ik niet, ik let goed op dat ze daar niet nat wordt en ze vertrouwt met ook dat ik haar hoofd niet natspuit. Ik gebruik daar een zacht doekje en een emmertje water voor.
Groeten,
Monique

Vitelli schreef op donderdag 22 juni 2006, 18:47:


Toen ik mijn Welsh Cob Mike 1,5 jaar geleden kocht was hij met buitenrijden 'bom proof'. Ik wilde met hem aan Natural Horsemanship gaan doen d.m.v. de methode van Parelli. Level 1 hadden we in 3,5 maand officieel gehaald via een mini kamp met Eddy Modde.

Toen kwam ik in persoonlijk slecht vaarwater. I.p.v. door te kunnen met Level 2 heeft Mike vorige zomer alleen maar in de kudde op de wei gestaan... Eind vorig jaar was ik weer redelijk zover dat ik Parelli weer kon gaan oppakken. Maar door veranderde omstandigheden op de pension stal kon ik weer niet verder...

Ik besloot ondanks dat het van Parelli pas aan einde Level 2 mag toch om tijdelijk buitenritten te gaan maken met bit. Maar Mike is inmiddels al lang niet meer bom proof. Kwam hij bij de bossen vandaan: sinds hij bij ons in een weide-landschap staat zijn bossages toch wel eng... En bij ons hebben vooral boerderijen dat om zich heen. Plus vaak blaffende honden... Terwijl zijn vorige eigenaar zelf twee honden had. Maar die zullen niet zo aggressief tegen hem geblaft hebben.

Mike is bijna 10 jaar (a.s. donderdag ) een Alfa met nog wat hengsten manieren, erg 'mouthy': moet overal met zijn mond aan zitten, inderdaad niet bang voor allerlei soorten voertuigen, van fiets tot vrachtwagen en ook niet snel geïmponeerd door ongemak (pijnprikkels). Voorbeeld van het laatste: Hij heeft momenten dat het hem niet boeit om zijn hoeven na te laten kijken en eventueel uit te laten krabben. Op zo'n moment moet ik helaas als fase 4 de hoevenkrabber naast het knijpen in zijn zwilwrat in zijn been prikken! En dan nog gaat het van: geeeeeuw... okeeeee... vooruit dan maar.... Inentingen? Maalt hij niet om, hij geeft geen krimp... Tandarts? Mwoookeej, niet echt leuk dat geveil over mijn kiezen maar ach...

En dat is de rode draad die door onze relatie heenloopt: als hij zin heeft werkt hij perfect mee maar o wee als iets hem niet boeit of hij het niet ziet zitten... Dan moet ik hem echt overtuigen dat ik toch wel erg graag wil dat hij meewerkt met wat ik van hem vraag.

Één van de basis principes van Parelli is dat je een paard de kans geeft fouten te maken om die daarna te corrigeren. Zo leert volgens Parelli het paard ZELF verantwoordelijkheid op zich te nemen. En zelf ook na te denken. Mike is een erg slim paard hij leert snel en ook hij is dus gauw verveelt. En ook is hij erg gevoelig denk ik. Nadat ik hem 1,5 jaar geleden gekocht had kwam hij sinds 5 jaar weer in een kudde terecht bestaand uit beide geslachten en diverse leeftijden. Een kleine 18 jarige merrie was de leidster. Mike werd meteen haar grote vriend én hij bleek goede Alfa eigenschappen te hebben. Hij laat ook heel mooi zien dat ook een Alfa paard een lagere in rang in fases op zijn/haar nummer zet dus niet direct van 'klabang'.

Hij was de koning te rijk! Afgelopen winter werden er echter voor overdags paddocks aangelegd zodat de buitenbak in de winter niet meer als grote paddock gebruikt hoefde te worden en vrij bleef om in te werken. Elk paard kreeg zijn eigen paddock. Voordeel was dat we onze paarden nu overdag ook hooi mochten voeren, nadeel voor Mike was dat de kudde uit elkaar gehaald was. Ik heb aan hem gezien dat hij daar moeite mee had. Dat hooi overdag was wel een troost want ook Mike is dol op eten. Maar dat contact wat er niet meer kon zijn... En zijn grote vriendin was ook nog weggegaan met haar mens naar een andere stal... Wel zette ik hem als het kon regelmatig even los met diverse andere paarden maar voor hem was dat niet voldoende.

Nu zijn ook wij samen met een andere stalgenote en haar paard verhuisd naar een andere stal. Door ziekte omstandigheden aldaar kunnen we weer even niet verder met Parelli Level 2. We werken voor de zekerheid eerst een tijd vanaf de wei voordat we gebruik gaan maken van de fasciliteiten bij die stal. (O.a. een round penn )

We zijn dus weer hoofdzakelijk aan het buitenrijden, of lopen met onze paarden aan de hand een rondje om. Maar eigenlijk is Mike er nog niet aan toe om vanaf zijn rug buiten langs de weg bestuurd te worden. Al helemaal niet met touwhalster. Gelukkig is het op deze locatie vrij rustig langs de weggetjes, maar er komt wel eens iets langs. Dus volledig vertrouwen en gehoorzaamheid is wel wenselijk. En dat mist nog... Eigenlijk is dat einde Level 2 stuff.

Wat zal ik doen? Toch proberen of ik met Parelli in mijn achterhoofd maar wel met bit en sporen om in uiterste nood een voor Mike geschikte fase 4 te kunnen bieden kijken of oefening kunst baart en hij mij in voor hem enge situaties volledig gaat vertrouwen... (immers als ik hem met lichte dwang toch ergens langs weet te krijgen merkt hij toch dat mijn beslissing goed/veilig was en hoe vaker dat gebeurt hoe meer vertrouwen hij krijgt???) Of zou het niets met vertrouwen te maken hebben maar meer met 'wie de baas is'? Soms vermoed ik het laatste... En test hij mijn leiders capaciteit uit.

Even voor de duidelijkheid: ik rijd hem zolang hij meewerkend is met neck reining, hoef bijna nooit aan te drijven dus gebruik ik mijn benen alleen wanneer nodig en alleen als hij door mijn zit, en been hulpen heen gaat neem ik contact in de mond (helaas soms behoorlijk nodig maar laat direct los als hij luisterd) en/of gebruik licht een spoor. (Western met stompe wieltjes.)

Of moet ik toch wachten tot we over enkele weken weer verder kunnen met Level 2 en me dus aan het advies van Parelli houden om niet voor einde Level 2 met bitje en buiten te gaan rijden... Dan maar leuke leerzame dingen doen aan de hand met mijn 2 benen op de grond langs de weg. Zelf heb ik het idee van het laatste. Ik heb voor Parelli gekozen en ondanks wat stremmingen in de voortgang van het leren via zijn methode moet ik me dan denk ik ook aan zijn principes houden. Hé... we hebben als alles meezit nog jaaaaaren samen voor de boeg toch?

Dat clickeren heeft ook mijn aandacht getrokken. Maar omdat ik voor Parelli heb gekozen (en die methode me bevalt) en ik Mike juist het bedelen om snoep heb moeten afleren vanaf dat hij van mij was (de vorige eigenaar vertelde dat Mike niets voor je doet wat hem niet boeit zonder snoep beloning).
Dus ik sta daar wat huiverig tegenover. Nu mag hij buiten alleen met zijn neus in het gras als ik hem toestemming geef. Appels, kruidenbrokken en zulks meer krijgt hij altijd vanuit een emmer of van de grond, en pas als ik hem toesta. Als ik (in de winter) op stal hooi kom brengen mag hij er pas van eten als ik het op de grond heb neergelegd. Een enkel keertje krijgt hij iets uit de hand of heb ik iets bij me in een jas- of broekzak. Dat weet hij dan natuurlijk heel goed en dat laat hij wel merken maar opdringerig is hij niet meer. En dat wil ik wel zo houden.

Wat vinden jullie? Ik heb al begrepen dat je kunt clickeren/snoep belonen en toch je space en het paard zijn manieren laten bewaren. Ik denk op de zelfde manier als waarop ik het nu ook doe. Negeren of blocken bij opdringerig gedrag. Maar kan ik met Mike clickeren in combi met Parelli?

Elzaliene Proost schreef op zondag 25 juni 2006, 13:22:


Kijk maar even op http://www.ingeteblick.be/index.html ....de nieuwe site van Inge.
Veel info te vinden.
Net als op het forum waar je ook je specifieke vragen kan stellen.
http://com4.runboard.com/bbelgianhorsemanshipassociation.fmainchat

Ik raad je zeker aan om eens een demo bij te wonen zodat je ook begrijpt hoe je het een en ander aan moet pakken....niet zelf zomaar even te gaan proberen , zeker niet als dit paard al een schooierig/opdringerig gedrag heeft aangeleerd in het verleden :)

Maar kan ik met Mike clickeren in combi met Parelli?

Ja dus...het kan samen met alle vormen van training....maar ook geheel zelfstandig.

Nick

Huertecilla schreef op zondag 25 juni 2006, 10:50:

wie is hier nu weer ridder-bruinarm ?

Michiel schreef op zondag 25 juni 2006, 11:08:


Misschien waren de trainers wel zo slim om de skepsis mensen als eerste te laten lopen, zodat de kolen wat werden platgetrapt en de roodgloeiende delen even werden afgekoeld door het contact met de koude (en wellicht vochtige) voeten van de eerste lopers.


Tegen pijn dat geloof ik wel. Maar blaren? Dat is gewoon een fysiek proces door oververhitting dat niets met de geest te maken heeft. De geest kan de temperatuur niet beinvloeden (probeer jij met jouw geest jouw kopje thee maar eens sneller te laten afkoelen dan het mijne), etc. Je geest kan daar niet zo veel mee doen, net zo min als met botbreuken, en andere kwetsuren. Overschrijdt je de tolerantie dan gaat er iets kapot, geest of geen geest. De pijnbeleving is natuurlijk WEL een proces dat zich tussen de oren afspeelt.

Raar experiment overigens. Ik zou voor iets meetbaarders hebben gekozen.

Groeten,
Frans