Frans Veldman schreef op maandag 19 juni 2006, 22:58:


Mmm...ook ik heb zo mijn twijfels over deze theorie.
Het is me bekend dat sommige vogels bij gevaar wel doen alsof ze dood zijn, lijkend op een vogel die in trans is, zelfs met de pootjes omhoog gaan liggen....maar alles met alleen maar het doel om te overleven.

Van paarden heb ik dit verhaal nog nooit gehoord .
Heb je bronnen over dit onderwerp Eddy ? Zou dat graag eens willen lezen.

Nick

Isabel van der Made schreef op maandag 19 juni 2006, 22:59:


Ja, zo'n idee had ik ook. even met twee mensen\, één die de benen doet en één die het paard aan een lange lijn heeft. Nooit vast binden, dan kan er niets kapot, letterlijk en figuurlijk ?

Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op maandag 19 juni 2006, 23:37:


Ik neem aan dat je het nu over een mens hebt.
Dit "vergeten" is niet vreemd en lijkt me ook weinig te maken hebben met een meganisme om te overleven.
Hoogstens met een onvrijwillig contact met je kop tegen een andere hard object, ofwel...een hersenschuding ?
Ooit heb ik met een brommertje dat 70 reed een klapband gehad en ben daardoor tegen een lantarenpaal geknald die ook spontaan omknakte.
Zelfs de knal die , later door getuigen verteld , behoorlijk hoorbaar was kan ik me niet meer herinneren....eigenlijk het hele ongeluk niet.
Sterker....het hele stuk op de brommer kan ik me niet herinneren en ik zat er toch al een 3 kwartier op voordat....
Toch heb ik me niet in een trans of schoktoestand gewerkt om zo te overleven en ben me zeker niet bewust dat ik toen al in een shock was.
Kon dat maar....had me van mijn latere motor ongeluk met mijn geslinger tussen de vrachtwagenwielen met hoofd en benen vele slapenloze nachten gescheeld...

Nick

Nick Altena schreef op maandag 19 juni 2006, 23:37:


Van de theorie weet ik niks, maar ik heb wel een paar keer gezien en veel gehoord, dat paarden die in de sloot raken, snel zich lijkt over te geven, of extreem kalm blijft. Dus eerlijk gezegd vind ik het verhaal niet heel raar.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 19 juni 2006, 23:25:


Succes is een zware last
Nils en Olly

Nils Vellinga schreef op maandag 19 juni 2006, 23:37:


Is dat anders dan? Ik schrijf niet "je kletst onzin" maar "ik geloof er geen snars van". Dacht dat dat wel aardig klonk (hoewel je er ook een boosaardige intonatie bij kan verzinnen maar daarvan was geen sprake).


Tsja, als het nu de kant van het creationisme, intelligent design, etc. op moet dan haak ik af.


Vreemd dat hij zich WEL kan herinneren dat hij in shock was? Overigens volkomen normaal dat je je de laatste seconden (of soms veeeel langer) voor een harde klap niet weet te herinneren. Dat heeft niets te maken met "verkorting van lijden" maar is gewoon een verklaarbaar gevolg van een hersenbeschadiging die je bij zo'n voorval oploopt.

Groeten,
Frans

jose schreef op maandag 19 juni 2006, 23:48:


Het gaat hier niet over het verschijnsel maar over de theorie daarachter. Dat paarden die in de sloot raken zich snel lijken over te geven weet ik ook.

Groeten,
Frans

Nick Altena schreef op maandag 19 juni 2006, 23:48:


Nee, ik had het over het verkorten van LIJDEN

Nog wat geleerd??
Nils en Olly

Nathalie Lagasse schreef op maandag 19 juni 2006, 21:25:


hm.. denk toch dat ik het wat verkeerd gebracht heb
het is tuuk met Parelli veel fijner! en handiger. maar ik bedoelde meer stel dat je in die situatie was, van annemiek met 2 / 3 (geen 6 bij mijn demo hoor..) mannen met hekken, dan zou ík eerst de hekken er om heen doen ook(als dat dus de bedoeling is), en steeds het paard zijn ruimte gróter maken! niet hoe (ik weet niet meer wie) iemand het hier uitlegde dat de hekken steeds kleiner werden of.. nja, ik ging in ieder geval ergens tegenin, dat het bij mij juist andersom was toen op mijn bijgewoonde demonstratie. en dat ik dat ook zou doen, en niet zn ruimte juist kleiner maken naarmate het beter gaat. dat vind ik een beetje het omgekeerde....
uhm. zo duidelijk?
dus uiteindelijk zou ik het nooit meer zo doen, toendertijd had ik van deze dingen nog nooit gehoord. als ik ooit een trailer in moet zal ik het niet met hekken doen hoor zal ook niet nodig zijn denk ik.... ze is 1 keer op trailer gegaan, liep zo achter de baas aan (moi^^)

groetjes Marielle

Frans Veldman schreef op maandag 19 juni 2006, 22:58:


Klinkt niet alleen mooi is ook waar en allang geen theorie meer. Al eens een zebra , gnoe ,of gemsbok zien opgevreten worden door leeuwen , Hyena's of afrikaanse wilde honden ? Het slachtoffer leeft nog wanneer de ingewanden al uit de buik puilen en de lendenen en onderbuik al opengereten zijn(sorry he mensen) , een mens in die situatie krijgt de kracht van tien en verweerdt zich met alle mogelijke middelen tot zijn krachten het opgeven, een prooidier vervalt in een lethargische toestand en laat zichzelf opvreten , door vermoeidheid , shock, opgave ? You name it .
Maar zet een predator in dezelfde situatie en die vecht tot hij sterft. Moedertje natuur heeft er wel degelijk iets mee te maken , alleen al door de aard van de soort . Deze basis emoties zijn instinctief meegegeven en vormen het verschil tussen prooi en roof dier. Een mens die bevriest verliest zijn zin voor gevoel , pijn en emotie , hij zakt langzaam in een diepe slaap en sterft , ook een afweer mechanisme van moeder natuur , al ooit eens een medemens zijn bevroren ledematen laten ontdooien in koud water ? Goddank voor de afweermechanismen van moeder natuur. Respect Frans .
Met beste groeten
Eddy.

Nick Altena schreef op maandag 19 juni 2006, 23:48:


Goh Nick ja zenne op National geographic zijn daar al talloze afleveringen aan gewijdt maar daar heb ik mijn overtuiging niet van , ik heb door mijn rondzwervingen talloze prooidieren dit lot zien ondergaan en onder de afrikaners heerst deze wijsheid reeds lang . Een antilope drijf je geqwoon tot de uitputting en je raapt hem gewoon op van de grond en snijdt zijn strot over. Moet je is proberen met een luipaard die zo uitgeput is dat hij zijn hoofd niet meer kan opheffen. Korter bij huis echter . Stafford terrier in schapewei , schapen lopen zichzelf een ongeluk totdat hij ze beet heeft en de dood treedt relatief snel in . Border collie verdedigt zijn troep en moet ook het onderspit delven maar wel zonder opgave alleen de dood heeft hem gestopt. Moeder natuur ? Zeker weten ! De aard van de soort , prooi of roofdier.

Nils Vellinga schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:00:


Grappig maar grof, wel grappig . Ik herrinner me van mijn sliding onder een ambu alleen de laatste ogenblikken voordat ik eronder verdween, geen hersenschudding (enfin als dat al mogelijk was bij mij ) wel een breuk of vijf en tientallen kneuzingen, en een voelbare angst de volgende jaren op dat kruispunt.