Ik sta er zelf ook van te kijken Piet! het is nl niet in overeenstemming met alles wat ik vind dat een paard recht doet!

Het vreemde verschijnsel deed zich voor het eerst voor toen Buck vorig jaar geblesseerd was en ze 4 maanden lang niet samen mochten staan wegens speelgevaar, dus de paddock en de wei werden in tweeën verdeeld. Cadiz ging na enkele dagen scheiding beter (door)eten en werd in de omgang vriendelijker, minder 'contra' en ook liet hij zich beter aanraken, iets wat altijd moeilijk blijft met dit paard. Op den duur werd hij ook dikker en kon ik het bijvoer minderen. Ook ging hij op een vaste plek mesten waar hij voorheen her en der maar wat achterliet. Blijkbaar gaf een eigen territorium hem rust in zijn hoofd...? vul ik in... Is het de duidelijkheid? 'Dit is van mij'? De afwezigheid van onverwachtigheden? Niet weggestuurd kunnen worden? het weten en dus vertrouwen op wat er komt?

De training in Duitsland nu in mei was voor Cadiz de vijfde keer in drie jaar. De eerste keer dat we er waren at hij zijn krachtvoer en hooi niet op, wat ik logisch vond want ik weet het aan de vreemde omgeving. (Er was wel een vriendin mee met een hem bekend paard die naast hem stond). Op de derde dag at hij wel alles in één keer op, blijkbaar was hij toen accoord met de situatie, wist wat er ging komen.
De 4 keren in de jaren daarna dat ik hem mee naar Duitsland nam, was eten na de eerste dag geen probleem meer, hij at zelfs beter dan thuis, keek happy uit zijn ogen en werkte goed mee. Ik moet daaruit wel afleiden dat hij het er prettig vond!
Waarom hij het precies zo aangenaam vond, blijft gissen. De afwezigheid van Buck? het harde werken? Mijn 100% concentratie ipv delen? De algehele rustige prettige sfeer daar? De regelmaat? De ...stal?!?!

Ik weet ook dat een warm veilig hok met muren een mensengedachte is. Met "kader" bedoel ik dan ook niet zozeer een stal, maar werk dat hij snapt, duidelijkheid dus, maar ook een plek die begrenst is en van hem alleen. Dit laatste lijkt belangrijk.
Hoewel... ik kijk net naar buiten... ze staan in de regen en Cadiz mag Buck zijn kont aflebberen. Dat ziet er wel weer heel vredig uit, ik zie het trouwens niet vaak. Maar Buck doet één oor naar achteren ten teken dat het genoeg is geweest en Cadiz gaat meteen bekkentrekken als een kind dat op zijn vingers getikt is.