Huertecilla schreef op zondag 19 maart 2006, 9:34:
> Als de grote gemeene deler vindt dat het geen biet uitmaakt
> allemaal en je dus géén rekening hoeft te houden met de
> specifieke, genetisch verankerde eigenschappen van 'landrassen'
> dan is die het dus wellicht niet met mijn stelling eens.
> 'Ecotroop' is helemaal goed en dekt de lading; dat was een
> waardevolle bijdrage.
mijn hond is een vuilnisbakkie, mijn vorige ook
ik wil gewoon géén andere meer
en eigenlijk zijn mijn paarden dat ook :
de oorspronkelijke appaloosa was door natuur en omgeving gesmeed
koud en heet, rough en soft, rolling hills en steep country
de kleuren waren daar een leuke optie bij
voor mij zijn appaloosas een overgebleven jongensdroom
de opstart van het stambook (1938) gebeurde met heel beperkte individuen
en een eerste uitfok wegens te weinig kwaliteit met de toen recent geimporteerde eerste arabieren die nog een heel ander type waren dan de huidige showarabieren.
Gaandeweg werden steeds meer uitkruisingen toegelaten waarbij kleur, karakter maar bovenal werkbaarheid werden geapprecieerd.
Vanaf de fifties vorige eeuw ging het bergaf, simpelweg omdat paarden amper nog werden gebruikt in het dagelijks leven en de showvereisten de kop opstaken. Dat geldt niet alleen voor appaloosas maar voor alle 'rassen'. Alleen iberiers (PRE, lusitanos, camargues, criollios) ontsnappen daar eigenlijk aan, dankzij de extensieve veeteelt,(lees maar toro bravo) .
Nu worden bij appaloosas alleen nog kruisingen toegestaan met de zogenaamd 'geconsolideerde en 'raszuivere' engelse en arabische volbloed en de AQHA. En dan zitten we ook weer volop in de menselijke selektie,
die ik startend vanaf volbloed (TB en arab) in mijn eerste generaties ook heb toegepast.
Eén hengst ging tot zeven maal terug op zijn texaanse (halfmustang)vader;
Eén hengst ging terug tot voorbij de oorsprong van het stamboek (ApHC), pure foundation so to speak (Umatilla, Cayuse, NezPerce)
Een hengst idem maar splitste verder uit naar argentijnse halfwilde gevlekte tigercriollios.
In de volgende generatie kwam Mescal er wat inblenden, origine inconnue, maar gevlekt als de beesten en prima exterieur en bewegingen + stalen hoeven : één toevalsdek met generatie 3 en dat werd Chilqat, homozygoot en oninschrijfbaar in whatever, maar whatever !
Een toevalstreffer met generatie 2, onrechtstreekse inteelt, noem het maar linebreeding, zou binnenkort generatie 5 op de wereld moeten brengen....
Vuilnisbakkies dus, maar allemaal paarden die wel passen in een door mij vooropgesteld kader : disposition, conformation, temperament, souplesse, kleur, schofthoogte, robuustheid lees geschiktheid voor het nederbelgische doorzopen kustklimaat ( in husselbare volgorde)
Henson : blijft uiteindelijk een resultaat van fjord gekruist met volbloed/warmbloed waarbij het gekonsolideerde genotype van de fjord de bovenhand haalt : heel geschikte vuilnisbakkies die al jaren mijn interesse wegdragen en op pakweg 30 jaar al redelijk stabiel zijn gezien de fjordinbreng. Van genetische fouten geloof ik weinig, wel twijfel ik aan het typisch fjordenkoppie dat mij iets te veel dikkop is, de koudbloed, de sleesleper, de boomtrekker, de hertendrager, de turfvervoerder, het gedrongen trage landbouwpaardje, stapzeker maar eigenzinnig.
Ooit had ik zo'n fjordkruising "Arrojo de Sorraia, el Henson de Marquenterra" welluidend geheten, sterk, vriendelijk maar te dwars, die heb ik ingeruild voor een ander vuilnisbakkie Taraf, kruising vermoedelijk arab/draver/pony, amper 1,50m maar alles wat arrojo was maar voor rede vatbaar.....
Peter
Warboel
