>> Peet schreef:
>> Dit is dus wat Gregoor bedoelde: je zit in je hoofd. Wanneer je
>> je paard wilt begrijpen (en mensen), ga dan UIT je hoofd en IN
>> je gevoel.
>> Gedachten zijn geen waarheid; ze zijn slechts jouw waarheid
>> geworden. Om werkelijk te weten wat waarheid is, zul je moeten
>> voelen en vanuit je gevoel je gaan afstemmen, inleven en
>> verbinden.
> Michiel schreef:
> En vanuit dat bewustzijn, is er zoveel kalmte en
> helderheid en een goed gevoel samen. Ik denk dat paarden dit
> merken en hier goed op reageren. Het is een stukje vrijheid en
> geluk, uiteindelijk zoeken mensen dit bij paarden. En niet
> alleen bij paarden
Ik ben het met jullie eens Peet en Michiel.
Van de meesten van mijn paarden weet ik gewoon hoe ze zich voelen, wat ze graag willen, -of niet. Ik zie dat heel basaal aan hun lichaamstaal, kleine signalen; een opgetrokken neusje, een staartzwiep, een ongeduldig opgetrokken voorbeen, oren opzij, naar voren, naar achteren etc.
Da's wat je aan de buitenkant waarneemt, met je zintuigen.
Dat is ook wat iedereen kan leren, al heeft de een daar wat meer aanleg voor dan de ander.
Wat je aan de binnenkant, in je gevoel, waarneemt is een heel ander verhaal. Dat kun je niet even toetsen, bewijzen, iemand aanleren.
Ik
weet,
voel gewoon wat mijn paard van mij wil, en dat zie ik niet alleen maar met mijn ogen.
Nee, niks telepatisch, maar een 'verbinden met'.
Eén zijn, ja, bewustzijn, kalmte, helderheid.
Zo reed ik gisteren een nieuwe route tijdens een buitenrit.
BD was uitzonderlijk rustig (altijd op onbekend terrein).
Echter daar was die heuvel en op het moment dat ik mij bedacht dat dat nou eens een lekkere heuvel was om tegenop te scheuren begon zij onder mij te dansen. Wellicht onbewuste signalen die 2 individuen die mekaar al zo lang kennen van mekaar oppikken?
Bombita die Jack komt halen als ze iets van hem wil.
Ze stapt uit die groep en gaat hem lopen zoeken.
Vind ik heel uitzonderlijk dat een paard ervoor kiest om weg te lopen bij zijn maatjes om een ander individu iets duidelijk te gaan maken.
Het nieuwste zijn Spirit en onze hond Cayuga.
Die 2 spreken een heel andere taal, Spirit is het prooidier en Cayuga het roofdier.
Zij hebben echt moeten leren mekaar te snappen; in het begin sprong Cayuga tegen alle paardenbenen op en als die tegen haar in gingen dacht zij dat ze wilden spelen (terwijl ze liepen te dreigen) waardoor zij nóg uitbundiger werd.
Inmiddels is dat verleden tijd. Spirit rent nu Cayuga minutenlang door de hele bak achterna, maar ze weten van mekaar precies waar ze de bochten maken en het allerleukste is dat ze beiden op precies hetzelfde moment stoppen met rennen en iets anders gaan doen.
Zo maf om naar te kijken. Ik heb er filmpjes van gemaakt.
Cayuga springt (en hapt) zelfs naar de keel van Spirit, maar die vertrekt geen spier, het maakt hem niet bang.
Blijkbaar heeft dit prooidier in de gaten dat dit roofdier niks ergs in de zin heeft. Ook een communicatie dus, ik kan daar uren naar kijken.
Pien
Warboel
