Wil schreef op dinsdag 28 februari 2006, 2:09:


Bedankt allemaal voor de positieve reacties en complimenten. Maar ik ben niet zo trots op mezelf, alleen maar op Froukje. Bij mij is er dat schuldgevoel en dat voelt heel zwaar. Ik heb Froukje al 14 jaar. Heb vroeger wel eens gedacht dat er iets niet goed bij haar zat. Veearts ernaar laten kijken, gebit laten controleren etc. Maar ik heb er nooit bij stilgestaan dat er in haar hoeven iets fout kon zitten. Heb altijd gedacht dat de hoefsmid (en ik had zeker geen goedkope, maar één met een goede naam) dat wel zou zien of melden. Heb hem ook wel over Froukjes kuren verteld en dat ze zo slecht stelling gaf en dat ze aan de longe haar achterbenen zo vreemd neerzette, maar hij heeft nooit gezegd dat de stand van de hoeven daar nog wel eens de oorzaak van kon zijn. En daarbij komt dat ik vaak genoeg te horen heb gekregen dat het een rotpaard was en dat ik haar weg moest doen. Ik ben bang dat ze dus haar hele lange leven op zere voeten heeft gelopen en dat ze daar zo krengig van is geworden. (En dat zou iedereen worden, nietwaar?) Het is heel wonderlijk te merken dat het krengige, nu ze niet meer gevoelig loopt, gewoon uit lijkt te doven.
Ik zal er mee moeten leren leven, probeer Froukje nu zo positief mogelijk te benaderen en doe dingen die ze leuk vindt. Moet nu wel uitkijken dat ik haar niet teveel verwen...

Groetjes Els. (Alweer met tranen in haar ogen, maar dat gaat vast wel over.)

Hallo,
Sinds enige dagen valt mij een vreemde verandering op in Indy haar linker voorhoefje, waar ze af en toe nog iets gevoelig is. Aan de binnenkant loopt ze op een rand, bijna zo breed als een hoefijzer, aan de buitenkant niet. Aan de binnenkant is haar hoef naar de straal toe erg hol geworden, aan de buitenkant loopt het veel geleidelijker en is de zool nog iets bobbelig. Ik zal vanavond even een foto maken en op het forum plaatsen. Ben benieuwd wat jullie daarvan vinden.
Ze kan er trouwens prima mee lopen, ook over de bevroren bobbels van de bak.
Groeten,
Monique

Rody schreef op maandag 27 februari 2006, 18:03:


Hallo,
Ik heb gemerkt dat Indy begon te wisselen toen ze drie/vier was. Op een gegeven moment kauwde ze wat moeilijk en trok rare gezichten. Ik dacht eerst dat er iets in het voer zat dat ze bij de boer gekregen had, maar toen hoorde ik "klonk" in haar voerbak. Mevrouw had een kies uitgespuugd.
Ik heb hem nog steeds. :) :) :)
Groeten,
Monique

Els Kleverlaan schreef op dinsdag 28 februari 2006, 10:56:


Hallo, Els
Dat schuldgevoel herken ik heel goed. Indy heeft jarenlang zere voeten gehad en was daardoor ook niet altijd even vrolijk en meegaand, vooral niet naar hoefsmeden toe. Ik heb ook vaak te horen gekregen dat ik maar een normaal paard moest kopen en dat kreng weg moest doen. Dat doet erg pijn.........
Nu Indy steeds beter kan lopen is ze ook heel anders geworden, heel levendig, overal voor te vinden.
Wat fijn voor je dat Froukje zo aan het veranderen is. Ik hoop dat jullie samen nog heel wat leuke jaren mogen meemaken!
Groeten,
Monique

Nelly Boot schreef op zondag 26 februari 2006, 20:00:


wij hebben ijsco's, en die hebben ook heel sterk de neiging om gauw te dik te worden. we geven ze nu onbeperkt hooi endat gat geweldig! ze zijn absoluut niet te dik en ze vallen ook niet meer af . ze krijgen er verder niets bij.
ze staan 24/7 buiten.

Jacqueline

cindynl68 schreef op zondag 26 februari 2006, 19:48:


hai Cindy,

als ik dit zo lees denk ik dat je gewoon een zelfverzekerd relaxt paard heb,
die zich inderdaad niet gauw zal laten opjagen maar als je het op de goede manier vraagt kun je alles met hem. als puber zal hij wel veranderen, maar het is aan jou om dat in goede banen te lijden.

Jacqueline

Wroeging is een van de ergste emoties die je als mens kunt hebben. Het vreet aan je alsof er een worm in je zit. Toen ik mijn 15-jarige hond op aandringen van de dierenarts liet inslapen, heb ik er zo'n enorme last van gehad! Ik vond dat ik hem geen eerlijke kans meer had gegeven door te wachten of hij nog op zou knappen van zijn attaque. Niemand helpt je van dat gevoel af en het blijft heel lang zo'n vuile broeierige plek in je hart.
Bedenk dat je Frouk NU hebt en dat haar laatste herinneringen haar beste zullen zijn. Wat gebeurd is, is gebeurd. Tis om en voorbij, je leeft nu en een paard al helemaal, die kijkt niet vergelijkend terug maar ervaart wat NU is. En kent godzijdank ook gevoelens als wroeging niet.

En inderdaad... die valkuil van het verwennen...! Toen Cadiz matraspaard geweest bleek te zijn, heb ik eerst de ogen uit mijn hoofd gehuild en hem vervolgens overladen met medelijden, aandacht en liefde. Na enkele weken werd het een verwende eikel, die continu staakte en in mijn schoenen beet. Inmiddels heb ik geleerd dat hij het meest gebaat is bij een kordate, duidelijke, consequente houding. Da's nl ook een vorm van liefde, de vorm die hij begrijpt.