Frans Veldman schreef op dinsdag 17 januari 2006, 9:45:
>> Een bevriende Ijslandermens heeft zijn kudde, inclusief 1
>> hengst en meerdere ruinen met een 20 tal bij elkaar lopen op
>> niet eens zo'n groot stuk land.
>> Hoewel ik wel begrepen heb dat de nieuwe hengsten van buitenaf
>> meer problemen opleveren dat de hengsten die in de kudde zijn
>> opgegroeid en daar kan ik me wel iets bij voorstellen , want
>> die hele groep is zo'n beetje familie van elkaar.
>
> Interessant, maar ik denk dat er ook ras-eigenschappen
> meespelen. Misschien zijn Arabische volbloeden wat vuriger dan
> IJslanders? Het schijnt dat Spanjaarden ook vaker ruzieen om
> een vrouw dan Finnen.
Dat moeten die Spanjolen zelf weten (als dat al echt zo is), maar bij paarden gaat dit vergelijk (
antropomorfisme?) niet op denk ik al zullen er ongetwijfeld (individuele) verschillen zijn. Gaat het eigenlijk bij mensen wél op, in de zin dat er significante verschillen in soortbiologie zijn, veroorzaakt door culturele verschillen of rassen? Of ruziën Finnen op een andere, misschien oppervlakkig minder extroverte manier maar met hetzelfde resultaat?
Wat het noordelijke flegma aangaat aan de andere kant... Zeker tot aan de vorige eeuw echter zijn op IJsland hengsten juist geselecteerd (door fokkers dus) aan de hand van het houden van hengstengevechten, zoals nog steeds op o.a. de Philippijnen gebeurt. Groot wreed volksvermaak. Het ligt selectief in de rede dat juist de beste vechtjassen daardoor genetisch bevestigd zijn, maar ook ik zie dat vandaag de dag niet specifiek terug.
Wat wij mensen zouden kúnnen doen is veel uitgebreider cognitief overleggen, en als resultaat daarvan misschien zelfs besluiten samen te werken omdat daarvan een beter resultaat verwacht wordt... dus weet je wat, Frans, zullen we als vriendjes onze harems delen? Gek he, maar ik verwacht dat het zo makkelijk niet gaat... wat levert onze slimheid en verbale kunde daarin dan "extra" op, soortbiologisch gezien?
En toch is dit wat ik van hengsten op film heb staan, uit minstens 2 onafhankelijke bronnen; een hengst die de andere zelfs helpt met seks (ze zijn wel degelijk allebei opgewonden), en dat zonder dat ik erbij ben om te regelen

Ik zal die filmclips proberen op te zoeken/emailen en ben benieuwd wat jullie daaraan allemaal opvalt.
Zou het niet zo kunnen zijn dat ook andere diersoorten, waaronder paarden, een zekere variabiliteit (noem het "plaatselijk cultureel" zo je wilt) in hun gedrag hebben? Mij lijkt het vrij logisch daar omgevingsfactoren (biotoop) locaal al andere responseisen stellen. Hoe groter de flexibiliteit van de soort dan dus is, hoe groter ook die gedragsmatige aanpassingsmogelijkheden. Paarden zijn relatief behoorlijk flexibel.
Bovenstaande twee hersenspinsels leiden er bij mij toe te denken dat hier naast nature ook een flink stuk nurture betrokken is.
Groeten, Egon