van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 14:42:


Wij hebben met Conversano toendertijd (doodsbang, hij durfde niet eens op asfalt te lopen, daar zakte je doorheen volgens hem) geoefend op een stil stuk weg en onze eigen auto, dan heb je alles onder controle en kun je ze wennen aan gas geven, hard en zacht langs rijden, toeteren of wat je maar wil. Tis wat heen en weer gerij, maar een goed leerproces geweest.
Aan een lange lijn overigens, zodat ie wel de mogelijkheid had om te kunnen en mogen schrikken. Dat je niet meegesleurd wordt is denk ik een kwestie van voorbereiding en goed leren volgen (en zelf goed leren leiden natuurlijk).
Wat overigens dan ook wel handig is te weten (kun je bekijken in de bak met obstakels) is welke voorkeurskant je paard op schrikt. Is dat "linksom" (dus het oog links gericht) , dan is het makkelijker rechts te leiden omdat dat hun voorkeur niet heeft en je sneller kunt reageren met aandacht vragen en/of de ruimte aangeven. Moet je wel goed opletten dat ie niet alleen zijn hals de andere kant opzet want dan heb je niet veel meer te vertellen. Rechteroog dus "bij je" houden als links de voorkeur heeft (ook goed voor zijn lichamelijke ontwikkeling).
En een oud "trukje" uit de Spaanse rijschool wat mij enorm geholpen heeft met Montuzzo is het ritme van je paard in zijn ontspannen toestand te leren lopen (op de rijschool moesten leerlingen het ritme van het paard leren kloppen op een tafel) en je niet te laten verleiden tot een ander (meestal sneller) ritme wanneer ie opgewonden raakt. Al blijf je zelf staan of gaat harder lopen, dan blijf je dat (hun persoonlijke) ritme aanhouden, dat kalmeert en ze zullen snel dat ritme weer overnemen.

Karin

Piet schreef op donderdag 17 november 2005, 16:46:




Maar er staat "na de tijd", ik neem dus aan dat ze gevoeliger lopen ná de bekapping dan ervoor. En dat is wél gek/niet de bedoeling.

Ik zou kijken wanneer in de bekapping ze gevoeliger worden, is dat omdat je de hoefwand voor hun gevoel te kort maakt, of omdat je teveel afrondt, omdat de steunsels uitsteken als je de hoefwand hebt ingekort, of ...?

Laat de paarden steeds tussendoor even lopen om te kijken waar ze op reageren. Als je er niet uit komt zou ik er even iemand bijhalen die je verder kan helpen.

Ilona
--
Let's keep on moving naturally!

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 16:31:


Hallo mensen , hier mijn mislukte baksleep van het gruprooster project zonder de Drenth want die moes de foto maken!!

http://www.xs4all.nl/~mikolo/hoevenNamkje/sleep.html

Groetjes Esther

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 15:23:


Wat leuk om al de reacties te lezen over het wandelen met enters! Fijne tips zitten erbij. Clickeren wil ik ook gaan doen, het boek van Inge is binnen en wordt nu bestudeerd.

Ik ben nl. ook een aantal maanden bezig met mijn jaarling connemara. Tot nu toe mag ik niet klagen hoor. Ik ben begonnen met wandelen met de vertrouwde bomvaste fjord erbij. Een meisje op mijn fjord, ik had de connemara vast aan een lange lijn en parellihalster en nog een vriendin voor eventuele noodgevallen. (dat parellihalster kende hij al van het oefenen in volgen in de wei)
Elke week een stukje lopen. De vriendin kon al snel thuisblijven, want het ging eigenlijk best goed. De kleine stukjes werden groter en we zochten ook steeds meer enge dingen op. Maar ja, je hebt het verkeer nu eenmaal niet in de hand! Op smalle wegen ga ik daarom bij het naderen van een auto midden op de weg lopen en maak met handgebaren duidelijk dat er rustig gereden moet worden. Dan pas ga ik wat opzij. Daarna bedank ik de mensen altijd en tot nu toe heb ik geen nare reacties gehad.

Ik geef de connemara wel ruimte aan de lijn, zodat hij zich niet opgesloten voelt zitten. Als het eng wordt draait hij een beetje weg , maar heeft hij niet de neiging om ervan door te gaan, gelukkig maar, want op kracht moet ik het afleggen.

De volgende stap was dat ik het meisje op mijn fjord weg liet draven op een verkeersloze weg. Ze bleef wel in het zicht. Ik bleef dan stappen met mijn jaarling. Dat hebben we een aantal weken gedaan net zo lang tot hij rustig bleef meewandelen.

De volgende stap was dat zijn vertrouwde maatje op de terugweg naar huis uit het zicht ging. Even een ander straatje door. Wij wandelden door. Eigenlijk ging dat zonder al te veel problemen.

Nu heb ik al 2 keer zonder zijn vertrouwde maatje gewandeld. De eerste keer een kort rondje in de buurt en de tweede keer zijn we zo'n 3 kwartier weggeweest. Ik heb er dus wel een meisje bij. Haar rol is tot nu toe geweest dat zij een paar keer achter de connemara moest lopen om hem te drijven. Dat was bij het vertrekken van huis.
Onderweg maken we ook een praatje met die en gene, leert hij gelijk stilstaan en wachten.
We zijn nog geen grote tractors of zo tegen gekomen, de vuiniswagen ziet hij niet zo zitten, daar moeten we dus nog mee oefenen. Maar we hebben tijd zat! En hij is zo heerlijk nieuwsgierig!
Over een poosje (als de tijd rijp is) mag hij mee als handpaard! Lijkt me geweldig leuk.
Ik hou me aanbevolen voor alle tips!
Groet,
Tineke

Mijn paarden zijn nu 3,5 en 2,5 maand van de ijzers af, na respectievelijk 4 en 9 jaar erop gelopen te hebben. Het eerste paard (Cadiz, 10 jr., Andalusier) loopt nog steeds gevoelig en kort op harde en halfharde bodem -hij heeft ook platte zolen- en Buck (13 jr., wildvang) liep meteen probleemloos op alles -hij had al holle zolen. Je kan het ook horen: Buck zet zijn hoeven veel harder neer, wetende dat het niet gevoelig is, dan Cadiz.
Ik raspte bij en rond wanneer het me nodig leek en hield de steunsels kort. Toen werden de hoeven van beide paarden langzaamaan kneiterhard, zodat ik er bijna niets meer van af kreeg en ik vroeg de smid om ze een keer bij te werken op mijn aanwijzingen. Hij is veel handiger en heeft beter gereedschap. Dit gebeurde, alleen fatsoeneerde hij ook de straal ietwat, die overigens nog steeds de grond raakte en sneed hij van de zool aan weerszijden van de straal een flintertje af. De mustangrol vond ik wat zuinig, maar alla. Gevolg: beide paarden liepen gevoeliger dan voorheen en dat is de bedoeling niet.
Inmiddels heb ik er meer mustangrol in geraspt en nu lopen ze allebei stukken beter. Ik denk dus dat daar het grootste probleem zat: het opgetild worden van de witte lijn. Het luistert dus eigenlijk heel nauw!

Karin Haneveer schreef op donderdag 17 november 2005, 17:06:


Duidelijk geschreven Karin!!

Onthou het als 'open deur' Esther. Bedenk dat een paard een beroepsclaustrofoob met achtervolgingswaanzin is en je het dus altijd een wijd geopende deur moet bieden. Sluit nooit alle kanten af, al is dat alleen maar in het idee van het paard.
Als ik bv over een stuk asfalt met aan weerszijden vangrail moet merk ik dat gelíjk aan mijn paarden. Ze reageren dan op een naderende auto ook véél ongeruster dan met een open zijkant, een open deur. De grootste fout die ik dan kan maken is teugel opnemen en benen aanleggen...'alles los' is dan juist de oplossing: ZZZZZZzzzzénnnnnn......
Met jonge paarden ga ik dus níet door zo'n 'sluis' en als er aan één kant een rail is, ga ik aan de kant van die rail lopen opdat ik niet zelf de andere zijde 'afsluit'.
Geef het paard in diens idee altijd een duidelijk ruime uitweg; dat voorkomt zoeken naar die uitweg, daardoor minder stress en daardoor minder behoefte die uitweg daadwerkelijk te kiezen.

Als je door de basisopvoeding hebt kunnen bereiken dat jouw paard bij jou een fijn gevoel heeft, jij het veilige punt bent, zal het niet graag van jou wég lopen omdat dan het gevoel van ongerustheid toeneemt.

Voeg die twee samen en jouw paard voelt aan het langere touw met een 'open deur' minder noodzaak tot paniek en zal ervaren dat het bíj jou prettiger voelt.

Probeer het paard voor het rústig worden te belonen en niet voor het stressen. Dus niet lief doen als het stressen, maar negeren en afleiden door iets héél anders wat je getraind hebt te doen en dan de ontspanning wél belonen.
Het ritme van Karin is ook een goede truc hierbij om aandacht te vragen. Zo heb ik bij Capricho bijna gratis spelenderwijze een haast perfecte passage gekregen bij het wandelen over asfaltwegen

Mooie foto, en zo jong al begonnen....


En als je Liesbet invult krijg je de foto van de geslaagden koetsiersexamen in Schaffen.

Groeten,
Liesbet

Huertecilla schreef op donderdag 17 november 2005, 19:39:

*******************
Dat werkt bij mijn Arabier prima en pas ik ook consequent toe, maar werkt niet zo goed bij mijn Belg helaas.

Tot nu toe werkt bij haar nog het best om haar een reden te geven om bij je te blijven, d.w.z. juist WEL een beetje kalmeren (is ds voor mij eigenlijk een beetje tegen het Parelli principe in). Doe je dat niet, krijgt ze zo´n hoofd van : "ik zoek het zelf wel uit" en ze draait doelbewust om.

Als ze wel reageert op mijn geruststellende houding (wel wat anders dan sussen en troosten) en me aankijkt en vervolgens toch maar blijft staan, DAN beloon ik haar dus juist. Dat werkt op zich wel, maar´t blijft moeilijk met zo´n´sterk beest. Het is alsof dat dier weet dat ze veel massa en kracht heeft, en hoe "klein" ze ook is, dat gebruikt ze dus maar al te graag. Ik moet haar echt overreden om naar mij te blijven luisteren. Ze "redt zichzelf wel" zogezegd.

Huertecilla schreef op donderdag 17 november 2005, 19:39:


Dus langer halstertouw , dat is dan al de open deur voor Namkje want ik zorg altijd wel dat als het eng gaat worden er niets kan gebeuren dus ik duik even een akker op of een weiland in.Met autoos hoefd dat niet meer
, dan kan ik gewoon doorlopen met een losjes hangende lijn.
Ik denk dat Karin een juist woord schrijft over de basisopvoeding etc.En zover ben ik nog niet met haar. Mag nog niet overal aanzitten[vooral de uiers wil ze niet] en ik vind dat ze nog geregeld schrikkerig reageert als ik haar aanraak , ze verstijft dan even.
Als ik haar borstel is dat een stuk minder.
Ik denk dat het goed zou zijn als ik eerst nog meer aan het vertrouwen ga werken voordat ik haar met te enge dingen confronteer.
Het valt me van mezelf op dat sinds ze 24/7 buiten zijn ik ze niet zo snel pak om even te borstelen en aan te raken.Ik heb ook nog geen duidelijke beloning voor haar gevonden.Even krabbelen of aanraken is voor haar nog geen beloning.En mijn Goed zoo! komt ook nog niet echt over geloof ik. Misschien voer??Heb ik nog niet geprobeerd omdat ik bang ben dat ze dan te opdringerig word.
Wat ik wel merk is dat Namkje juist naar binnen valt als het ware en mij dan omverloopt , maar mijn fout was dan ook dat ik haar voor mij liet staan door zelf een stapje naar achteren te doen, waardoor ik het idee had dat ze kon kiezen waar ze naartoe zou gaan , maar ze valt dus naar binnen.
En van dat ritme klopt echt , alleen ik ga sloffen en Namkje komt er dan soms struikelend achteraan , heel grappig om dat te merken!
En jij 'zent' ik zeg , hheeehheeeeeee of ik zucht een keertje heel diep en hardop maar dat zijn eigenlijk de dingen om mij rustig te krijgen , waardoor ik hoop dat het overslaat op Namkje.

leuk hoor zulke verhalen en ook leerzaam!!!

Groetjes Esther

Marianne schreef op maandag 23 februari 2004, 21:53:


*****************

Ik zou als je magnesium wilt suppleren bij paarden wel een voorzichtige dosering aanhouden. Mensen kunnen volgens mij veel meer magnesium supplering verdragen dan paarden (weet niet meer waar ik dat weg heb, maar heb ik ergens gelezen). Ik heb ook ergens gelezen dat het bij paarden de voorkeur heeft om eerder voor elementaire vormen van magnesium te kiezen en niet voor de als goed-opneembare aangeprezen vormen. Wat voor waarde die uitspraak heeft, weet ik helaas ook niet.

Beetje vaag, maar goed bedoeld hoor.

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 16:44:



:)
Ach, je paard moet leren dat hij iets moet doen om een beloning te krijgen en dat jouw yes betekent: Ja! dit deed je goed en daar krijg je dan ook een beloning voor. Dat hebben ze heel snel door. Dat staat allemaal in het boek van Inge. Ook wat je moet doen om te zorgen dat je paard niet gaat bedelen. Het is allemaal niet zo moeilijk.
Eigenlijk kun je het in alle situaties toepassen, van verkeersmak maken tot zadel accepteren, maar ook bij het rijden.
Vorige week nog een clinic bijgewoond. Een dressuurpaard was als truukje aangeleerd dat hij het hoofd in de zo gewenste stand moest houden zodat het leek alsof hij goed liep. (Wat je natuurlijk niet zelden ziet). Dat deed hij perfect ..... maar bleef net zo hard op de voorhand lopen als wanneer hij zijn hoofd bij wijze van spreken in de lucht had gehouden, hij werd geen centimeter korter.
Heel af en toe gebeurde het, wanneer hij het hoofd wat minder diep en gebogen had, hij wel beter de achterbenen onder het lichaam bracht. Die momenten zijn dan goed voor Dan gaat het paard denken van hee?? Als ik zo doe hoor ik niks, krijg ik ook niks, maar als ik zo doe hoor ik de belofte van een beloning...... weet je wat? Dat ga ik vaker doen :)

Goed he, ik kan redelijk clikkeren en hoefies bijhouden enzo, nou weet ik ook nog wat een paard denkt haha.

van lennep schreef op donderdag 17 november 2005, 20:33:



Heb je het boek van Inge Teblick al?? Zal een goúdmijn voor je zijn en het is érg gunstig geprijsd. Het 'bijt' ook met geen enkele andere methode. Sterker nog, het voegt een positieve toon toe aan wat je ook maar aanhangt.

Huertecilla schreef op donderdag 17 november 2005, 8:45:

Ja heel goed, vol duidelijke info. Er zijn nu wel zwarte blokjes over hoofden en logo's verschenen zie ik. Die rollkur is echt niet om aan te zien.

ElkeW schreef op vrijdag 18 november 2005, 1:29:


Ja, je mag nu eenmaal niet altijd zomaar zonder toestemming van de afgebeelde persoon fotos die niet in (vanaf) het publieke domein genomen zijn publiceren. Overigens zijn publiekswedstrijden een béétje vaag, want dat is eigenlijk publiek domein, valt onder vrije nieuwsgaring etc. Moet je echter wel de rechten van de foto hebben of schriftelijke toestemming. Zucht dus...
Ik denk dat ze geen enkel risico neemt met het oog op o.a. de agressieve politiek op dit gebied van een bekende Nederlander en haar man; ook al krijg je gelijk, als je gedaagd wordt moet je wel verschijnen.

Hoi, ik heb een vraagje:
Waren jullie paardjes als veulen ook al bang voor verkeer, of is dit later pas gekomen?
Ik ga namelijk met mijn veulen (6 maanden) ook wel eens wandelen, maar die kijkt niet op of om naar auto's, busjes, trekkers, of vrachtwagens. Dus ik vraag mij de hele tijd af of dat zó blijft, of dat die angst er plotseling is als ze wat ouder wordt...

Groetjes, Trea