Natasja Cornelissen schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 8:52:


Hoi Natasja,

De tranen schieten in mijn ogen bij dit verhaal. Temeer omdat het zo herkenbaar is want ik heb ongeveer hetzelfde gehad met mijn veulentje. Ik heb een welsh hengstveulentje van zo'n anderhalf jaar. Vorig jaar december heb ik hem bij een opvang vandaan gehaald die hem weer ergens vandaan hadden(een zogenaamde hobbyfokker) omdat het verhaal ging dat hij vanwege zijn maanogen niet in het stamboek kon worden opgenomen en dus maar naar de slacht moest. Zij hadden hem die rit bespaard maar konden hem zelf ook niet de nodige aandacht geven die een 5 maanden oud veulentje nodig had dus waren ze op zoek naar een goed tehuis. De smoes van het stamboek bleek achteraf, na hier en daar geïnformeerd te hebben, nergens op te slaan. Er schijnt alleen weinig vraag te zijn naar hengstjes met maanogen. Ik kan je vertellen ik vind dat hij de mooiste ogen heeft die je je maar kunt bedenken. Ze zijn diepblauw, net een oceaan en hij ziet er prima mee. Maar afijn hij was uiteraard doods en doodsbang voor alles en iedereen. Waarschijnlijk ook met 3 maanden van de moeder af getrokken, op het land gegooid en niet meer naar omgekeken totdat ze bedachten dat zo'n hengstje met maanogen eigenlijk maar een opvreter is die niets zal opleveren. Toen ik hem ging ophalen bleek hij ook nog eens zware longontsteking te hebben dus direct doorgereden naar de faculteit diergeneeskunde. Tja, maar hoe de medicijnen te geven. Veulenbrok of iets anders kende hij niet en hij at het ook niet. Iemand raadde mij toen aan het eens te proberen met Slobber-mash van Havens. Daar kan je een lekker papje van maken met warm water en de medicijnen er door heen doen. Het was blijkbaar zo lekker (ik gaf het lauw) dat de medicijnen er goed in gingen. Na tien dagen was hij goed hersteld maar nog steeds niet te benaderen. Hij trilde als een rietje en ging telkens op de vlucht. Ik heb hem toen bij een hele sociale ruin neer gezet en probeerde elke dag contact met hem te krijgen. Het duurde wel even maar op een gegeven moment kwam hij in het land zelf naar me toe. En nu bijna een jaar later merk je niets meer van dat schichtige veulentje van toen. Het is een brutale aapje maar zooo lief. Het eten van hooi en biks kwam snel op gang. Hij wilde ook proberen wat zijn maatje at dus binnen de kortste keren was dat probleem opgelost.

Ik ben zelf geen expert op het gebied van trainen of opvoeden. Ik doe meestal wat mijn hart me in geeft en in dit geval liet ik hem met rust en wachtte af of hij wilde komen. Wel elke dag contact zoeken uiteraard. Ik hoop dat het met jouw veulentje ook goed komt maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan als ik lees wat je er allemaal voor over hebt.

Ik wens je heel veel succes met Badjar!! Maar geloof me het komt echt wel goed.

Groetjes,

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 24 oktober 2005, 13:55:


Hoi Monique,

Tja hoffelijkheid is tegenwoordig ver te zoeken. Ofwel minderen ze vaar en passeren ze jeop een aanvaardbare snelheid, ook de meerderheid bij ons. Maar ! Dan moet je bij ons eens trachten te baan over te steken ! Het is een baan waar je 90 km/per uur mag en verderop maar 70. Men rijdt er allemaal minstens 100 km/u, en dan mogen ze je van ver zien wachten met je paard, ze zoefen tegen 100 km per uur voorbij. Daar worden paarden dan weer zenuwachtig van, en terecht. De enkeling die dan toch eens vaart mindert of je in het beste en uiterst zeldzame geval laat oversteken is 9/10 een paardenliefhebber of een paardenmens himself ! Spreek vanuit ervaring. Als ik in de verte de paardjes zien staan wachten, minder ik vaart en laat ze over. Kijk wel of het verantwoord is he, en of er niemand in mijn gat plakt, ben ook niet stom. Ik rijd dan ook niet sneller dan 70 km.u op die baan (daar flitsen ze immers geregeld
En dan ben je op 200 meter gemakkelijk gestopt voor een overstekende ruiter ! Moet je eens horen achter je ! Ze moeten dan 20 seconden wachten en dan gaan ze al in de claxon ! Lach ik lekker mee. Ik ben hoffelijk, en weet hoe stresserend het voor zo'n dier is om moeten wachten op zo'n drukke baan. De ruiters zijn me daar meestens dankbaar voor !
Maar inderdaad hoffelijkheid is inderdaad ver te zoeken, en dan heb ik het nog geeneens over de mountainbikertjs op zondag die denken dat het hele bos en alle aanverwante wegen van hen zijn, geen meter wijken en van achter je komen aangezoeft zonder enige verwittiging. Vroeger gebruikte men nog wel eens een fietsbel. Groot was dan ook mijn jolijt toen Yitta een paar weken terug een knaller van een scheet liet toe een mountainbikertje zomaar vanuit het niets voorbij stak ! Vlak zijn neus in ! hahaha
Net goed !
Heb ik ze geleerd met clickertraining

Nee niet waar, maar wel leuk !

Groetjes,

Sabrina

Peet schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 12:21:


oei, het moet fotosensitisatie zijn: ontsteking / "zonnebrand" van witte huiddelen.

groetjes

kristel

Huertecilla schreef op maandag 24 oktober 2005, 16:04:


Ja HC,

Ook een benadering, maar ga je dat ook doen met een vrachtwagen die komt aandenderen ?
Ze klagen ook hoor, steen en been dat je op de openbare weg moet met je paard en niet op de berm of het fietspad. Maar op de baan rijden doe je bij ons niet, tenzij je een doodsverachting hebt !
Ben zelf zo eens bijna me Yitta van de weg gereden door een vrachtwagen, vandaar ! Leuk is anders, mag blij zijn dat het toen zo goed afgelopen is, anders had ik hier nu niet meer zitten typen.
Dan toch maar even de berm in hoor.

Groetjes,

Sabrina

ElkeW schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 12:54:


er is iemand in de buurt die reëen houdt, maar binnen een afsluiting en niet grenzend aan onze weilanden. er komen reëen in het wild voor, maar eerder in naburige bossen...
maar als het leverbotbesmetting is...is dat dan besmettelijk: naar elkaar toe dus aangezien ze het allemaal hebben? en wat is de prognose?

groetjes

kristel

Piet schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 12:04:


Ook met een motorfiets blijf je zelfs met de sleutel uit het contact ernaast het ding voortduwend bestuurder. Idem paard.

@Christel: ben het PERTINENT met jou oneens. Een paard heeft een volwaardige plek in het drukste verkeer. Als het paard daar niet op is voorbereid, dan heb jíj een opvoedingspunt.

Ik zie nu al gelijk naadloze voorbeelden voorbij komen van paard/ruiter die niet in het verkeer horen wegens resp. onvoldoende voorbereiding en gebrekkige kennis van de spelregels.
Het ligt óók, maar dus bij lánge na niet alleen maar aan 'de ánderen'.

Dank je Martien voor je reactie...blij dat iig iemand mijn mening nog deelt....ik denk dat ik alleen een beetje grondwerk met haar doe en haar verder nog lekker kleuter laat zijn...maar dan eentje met manieren hihih

Groetjes
Yvette

Martien van Schubert schreef op maandag 24 oktober 2005, 11:11:

e m kraak schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 12:38:


Zit wat in. Vind het de moeite waard om uit te gaan zoeken, zat ook al aan groenbemesters te denken om er bij te gebruiken.

Groeten Esther

Sabrina Adams schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 13:16:


Hallo, Sabrina,
Heel goed van Yitta, net op het goede moment!
Kinderen zijn trouwens ook een verhaal apart......
Even geleden kreeg ik bijna een hartstilstand toen mijn paard midden op de weg van achteren aangereden werd door een kereltje van een jaar of vier op een driewieler....... Hij wilde met ons mee rijden en kon niet op tijd afremmen vertelde hij me huilend. Godzijdank bleef mijn paard rustig staan en keek alleen verwonderd achterom. Dat heeft me een tijd gekost om dat kereltje aan het verstand te brengen dat een paard het niet leuk vind om van achteren benaderd te worden en dat het gevaarlijk is. En dan ook nog midden op de weg rijden.... Zijn moeder zag ons staan en kwam naar buiten. Ze schrok zich een hoedje, ze dacht dat hij thuis op de schommel zat.
Een straat verder kwam ik drie meisjes tegen die mijn paard graag wilden aaien. Indy is heel voorzichtig met kinderen, dus mij best. Ik stap af, zie ik net nog dat een meisje haar fiets tegen Indy haar linker achterbeen parkeert....... Dat kun je dus met Indy doen, die blijft keurig staan totdat het lastige object weer weggenomen wordt.......
Monique