Pieter Pelser schreef op zondag 23 oktober 2005, 20:59:


Ik heb sterk de indruk dat deze interpretatie van Poole & Cairns eveneens tot invalide extrapolatie leidt. (Commentaar in volgende mail, waar je er zelf ook verder op in gaat).


Ik denk dat hier een Babylonische spraakverwarring verdisconteerd moet worden; dat er tot uiterst recent bijv. Jakobskruiskruid en Bezemkruiskruid, maar ook Waterkruiskruid door vrijwel iedereen (uitgezonderd uiteraard botanisch specialisten - zie de komende veranderingen in Heukels...) als JKK werden gezien, en exponenten van hetzelfde probleem zijn.
Ongetwijfeld interessant is te bekijken welke species/variëteiten er nu precies zijn toegepast bij uitzaaiïngen. Wellicht dat daaruit nauwkeuriger indruk verkregen kan worden van de verspreidingspatronen en secundaire impact op de omgeving.

Groeten, Egon

Pieter Pelser schreef op zondag 23 oktober 2005, 22:46:


Dat er (wellicht exponentiële) afname van zaadverspreiding is naarmate de afstand van de moederplant groter wordt zal ongetwijfeld waar zijn. Wellicht echter blijft het kwantitatieve patroon van uitzaaiïng t.o.v. de standplaats van de moederplant gelijk, maar moet je alle afstanden met x vermenigvuldigen wanneer de snelheid van luchtverplaatsing met y toe neemt? Ik weet het niet...

Ik heb grote moeite met het gemak waarop daarvan uitgaand geconcludeerd wordt dat een "veiligheidszône" van bijv. 50 meter volstaat (zoals reeds door diverse overheden toegepast).
Uit Poole & Cairns worden mij diverse omgevingsparameters niet duidelijk, zoals:
1) snelheid van luchtverplaatsing tijdens de metingen/tests.
2) eventuele turbulentie.
3) eventuele accidentatie in het terrein.
4) opvangeffecten door omringende vegetatie/biotoop.
Die kunnen alle totaal verschillend zijn van onze omstandigheden, en mogen daarom niet geëxtrapoleerd worden.

Groeten, Egon

Esther schreef op zondag 23 oktober 2005, 21:06:


op de St. Pietersberg stikt het van het jkk en het bezemkruid en dat zijn alleen de 2 die ik zo gauw herken. Natuurmonumenten wist het niet eens.
ze hooide van een stuk land waar het vol stond en waren verwonderd dat er schapen doodgingen. we hebben gelukkig nog weing last eervan i onze wei , maar in een andere paardenwei staat het ook vol met jkk. ben benieuwt hoe onze wei er volgend jaar eruit ziet.

Jacqueline

Wil schreef op zondag 23 oktober 2005, 23:48:


Kijk maar eens op "Wat is er nieuw op de website?" (Op deze site dus).
groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Nick Altena schreef op zondag 23 oktober 2005, 23:04:

Omdat ik de plek niet gezien heb kan ik daar in dit specifieke geval natuurlijk niets over zeggen. Als er ineens veel JKK planten op een plek staan terwijl er de vorige jaren niets te zien was, dan is het aan de oppervlakte komen van zaden de meest waarschijnlijke verklaring. Die zaden kunnen al best tientallen jaren in de grond gezeten hebben.

Wil schreef op zondag 23 oktober 2005, 23:04:

Ik vind het helemaal niet vreemd dat je JKK juist ziet opduiken langs wegen en op paden. Dit is precies het habitat waarop de plant aangepast is. Naast verspreiding door wind (anemochorie) worden zaden ook op andere manieren verspreid. Zaden kunnen in de vacht van een hond blijven zitten en zo meegevoerd worden, ze blijven als ze nat zijn aan je kleren plakken, kunnen tussen de veren van een vogel terecht komen en ga zo maar door. Bij deze manier van verspreiding (zoochorie) is het waarschijnlijk dat de zaden uiteindelijk op een plek terecht komen die door dieren (inclusief mensen) bezocht wordt.
Het is belangrijk om je te realiseren dat kansprocessen een belangrijke rol spelen bij het uitbreiden van een verspreidingsgebied van een soort. Zelfs als van de 100.000 zaden die een JKK plant kan produceren er 99.999 binnen een straal van 10 meter van de moederplant terecht komen, en eentje in een hogere luchtlaag door de wind meegevoerd wordt of in de kleding blijft plakken van iemand die de volgende dag het vliegtuig pakt naar Australie, en als dat zaadje uiteindelijk op de grond terecht komt, ontkiemt en een volwassen plant vormt en zich voort kan planten, dan kan dat al genoeg zijn voor een uitbreiding van zijn areaal.

e m kraak schreef op maandag 24 oktober 2005, 3:08:

Het doel van de studie van Poole & Cairns was niet om een een 'veiligheids zone' te bepalen voor JKK. Er werd slechts gekeken naar de statistische aspecten van de verdeling van zaden over een bepaald traject door windverspreiding. Als zodanig moet deze studie ook geinterpreteerd worden. In dit licht zijn windsnelheden etc. niet relvant. De conclusie blijft overeind staan dat het merendeel van de zaden niet ver terecht komt van de moeder plant. Ook Sheldon & Burrows (1973) komen tot deze conclusie. In hun onderzoek betrokken zij naast JKK ook andere leden van de Composietenfamilie. Op deze manier laten Sheldon & Burrows zien dat JKK op het gebied van verspreidingscapaciteit maar middelmatig scoort in vergelijking tot andere planten met dezelfde soort vruchten (eenzadige vrucht met pappus). Deze studies laten naar mijn mening duidelijk zien dat de stelling dat JKK een extreem goede verspreider is niet juist is. Zeker niet als de plant vergeleken wordt met planten met een vergelijkbare manier van verspreiding.

Pieter Pelser schreef op maandag 24 oktober 2005, 8:17:


Ik weet het niet, maar ik heb, gezien de enorme uitbreiding, hier toch twijfels bij. Ik denk dat Egon terecht vragen stelt bij de verspreiding van de zaden. Mijn hooiboer zag op een dijk van ongeveer een kilometer lang, 3 jaar geleden voor het eerst een paar planten bij elkaar. Nu staat de hele dijk vol. (Gelukkig is hij vorig jaar al gestopt met dat hooi van die dijk te verkopen). Er kan dus in dit geval geen sprake zijn van een "zaadbank". Als je het terug rekent zou nu niet meer dan zo'n 150 meter besmet terrein kunnen zijn.
Het zal naar mijn mening wel degelijk van het terrein en de kracht van de wind afhangen hoever zo'n zaadje weg vliegt.. Een storm draagt dat kilometers, ben ik bang.
Piet

Piet schreef op maandag 24 oktober 2005, 8:49:

Als er op een dijk eerst maar een paar planten staan en nu ineens heel veel, dan is het naar mijn mening het meest waarschijnlijk dat die nieuwe planten OF uit een zaadbank komen (moet er wel verstoring van de grond opgetreden zijn OF dochter planten van de eerder verschenen planten zijn. Maar natuurlijk is verspreiding door de wind niet uit te sluiten (zie ook mijn eerdere reactie op het commentaar van Egon)

jacqueline postmes schreef op maandag 24 oktober 2005, 7:54:


Op onze infopagina staan de in Nederlandvoorkomende kruiskruiden onder foto galerij http://www.kruiskruidforum.nl/kruiskruidinfo/index.htm

Esther

iss schreef op zaterdag 22 oktober 2005, 19:38:


Dat is ook een van de redenen waarom we cursisten niet op hun eigen paard laten oefenen tijdens de les.
Op kadaverhoeven mag je te keer gaan wat je wil, fouten maken en zo'n hoef heeft alle tijd. Het leert je om te gaan met een rasp en een mes maar bovendien dat het helemaal niet erg is om hele kleine beetjes tegelijk te doen.... omdat je een vorm in je hoofd hebt waar je langzaam maar zeker naar toe wil..


Ik denk dat je nu maling zou hebben aan die pottekijkers :)


Mogelijk had je paard wat hoge hielen en was een beetje toonlander?
Dat verklaart namelijk ongelijke slijtage, meer aan de toon dan aan de hielen.
Het feit dat de zool holler is kan natuurlijk aan de smid liggen.
Maar het maakt allemaal niet meer uit he. Net wat je zegt: iedere week een beetje :) Waardoor je ook zelf iedere week even oefent en steeds handiger wordt. Dan kan je nooit lang bezig zijn, want als je de groei en de natuurlijke slijtage van elkaar aftrekt, zul je niet veel meer dan een millimeter per week hoeven te doen.

Piet
ah' tuurlijk Natuurlijk!

Pieter Pelser schreef op maandag 24 oktober 2005, 8:53:


Ja, dat had ik er nog even bij moeten zetten, het ging hier om een onbegraasde, onberoerde wei met een hele oude vegetatie.

Ik weet eigenlijk niet meer wanneer die overgang er was, (traditioneel bekapte shet) liep vanaf het begin vrij goed, alleen steentjes daar liep hij over als op eieren, dat is geleidelijk weggegaan met veel stappen op harde ondergrond en steentjes...
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je de tijd zijn werk laat doen, samen met natuurlijk bekappen en veel beweging, dan komt het wel goed

Liesbet

Diestelmans Liesbet schreef op maandag 24 oktober 2005, 9:45:


Dank je Liesbet.

Hey Yolanda,
Je staat dus niet meer met Tara in Oostwold? Leuk zeg dat je er een bij hebt. Valencia was ook zo dat ik niet eens aan haar benen mocht komen en nu geeft zij ze al wanneer ik bij haar eerste beentje voetje zeg. Wanneer dat voetje weer op de grond staat trekt zij automatisch haar volgende voetje omhoog.

Hoe ik dit bewerkstelligd heb? Een join-up proberen te maken met je paard in een cirkel van max. 20 meter. Kan ook door de hoeken van de bak af te ronden met touwen, zodat ze niet in de hoeken kunnen blijven staan. Dan de zogn follow up. Hij moet achter je aan lopen als een mak lammetje ivm vertrouwen. Dan ga je met je hand over zijn hele lichaam, ook over de gevoelige plekjes. Even een seconde ieder beentje optillen. Verder nog niets. Aan het einde van de week, wanneer je dit consequent iedere dag doet zal hij een langere tijd zijn voeten voor jou optillen aangezien het niet meer eng is om op drie benen te staan.

Het kan zijn dat andere mensen hier een slechte ervaring mee hebben, maar voor mij heeft dit prima gewerkt.

Groetjes,
Yvette

Yolanda Kuitert schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 14:33: