Cili schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:20:


Er hoeft geen halswervel verschoven te zijn of zefs gebroken om dit soort narigheid te veroorzaken. Uit je verhaal maak ik op dat het zeer waarschijnlijk O.C.D. is: Dat kan zich o.a. uiten in een vernauwing in het centrale ruggemerg kanaal, waardoor een deel van de zenuwen in de knel komt en afsterft. De eerste symtomen zie je in de achterhand. Het paard kan niet meer bepalen waar het zijn voeten zal neerzetten. Wordt het niet erger dan is op termijn verbetering mogelijk. Maar aannemelijker is dat de situatie geleidelijk aan verslechterd, tot er een moment komt dat je veulen niet meer kan opstaan.
Ik spreek uit ervaring want ik heb bij 3 door mij gefokte veulens meegemaakt.
Overigens vraag ik me af of de vernauwing in de halswervels een pijnlijke zaak is. Aan de door O.C.D. getroffen veulens was dat niet te merken. Ze aten goed en vermagerden niet.
Groet en sterkte
Hans

Cili schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:45:


Heb het ff gemaild

GR. Esther

Hans van Keeken schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:54:

Hallo Hans
Kan mij voorstellen dat als dat een langzaam proces is het inderdaad niet pijnlijk is , omdat de zenuwen als het ware murw raken van al die overdosis aan prikkels en daardoor gewoon niet meer door gaan geven.
Kun je dan niet 'gewoon' het ruggemerg open leggen,net zoals bij mensen een 'laminectomie'???Of ben ik dan weer te vooruitstrevend.

Monique Meijer schreef op donderdag 20 oktober 2005, 15:44:


Hoi Monique, en ook Cili

Daar ben ik het nu eens mee eens. Ik ben ook van de overtuiging dat het dier aangeeft wanneer het klaar is om te sterven en wanneer het echt niet meer kan. Dit zijn dan ook signalen die ik het oog zal houden als het ooit zo ver komt, en de wil van mijn paardjes respecteren. Zo'n beslissing is nooit makkelijk ..... heel zwaar, mag er niet aan denken, want dan schieten de tranen al in mijn ogen ... maar als ik weet dat mijn paardje het aangeeft en niet ik, dan voelt het juister, begrijp je wat ik bedoel.
Maar het gemis blijft, evenals het verdriet.
Soms zijn dieren ziek en lijden ze pijn, maar willen ze nog niet dood en vechten ze der tegen. Dat wil ik niet. Ik wil dat zij het mij aangeven wanneer het zo ver is, want inderdaad wie ben ik om te beslissen over hun leven en dood ?
Verschrikkelijk moeilijk blijf ik het vinden.

Groetjes,

Sabrina

HannahFroukje schreef op donderdag 20 oktober 2005, 7:12:


Je komt op marktplaats ook tegen dat ze met die leeftijd ook al een mooi sprongetje kunnen maken. Grr

Anna-Martine

Cili schreef op donderdag 20 oktober 2005, 13:41:


Dag Cili,
O wat erg! Hier wordt ik helemaal naar van en boos tegelijk. Hoe moet jij je wel niet voelen.
Jij bent de enige die hier een keuze in kan maken. Volg je gevoel daarin, je hoeft toch nog niet meteen te beslissen lijkt mij.
Ik wens je heel veel sterkte toe.

Anna-Martine