trea hoex schreef op vrijdag, 16 september 2005, 12:02:
> Piet schreef op vrijdag, 16 september 2005, 11:28:
>
>> Ik weet het niet Trea, maar wie ben ik om tegen mijn

> in stressituaties? En hoe pak je dat aan? Als het lukt om je
> paard open te houden, krijg je natuurlijk de rest zó voor elkaar
>
> Trea
Ja, jij weet dat he Trea :) Het is alleen zo moeilijk omdat hier even duidelijk te maken. Sommige dingen leer je ze in een paar minuten.
En dingen waar een stresssituatie aan vooraf is gegaan zijn een crime, een uitputtingsslag, om ze het te leren.
Kijk eens naar Shiny in het boek van Inge. We zijn daar bezig met het engste ding in zijn leven, het schofttuig.
In het begin hoefde hij het ding nog maar te zien en big panic was daar.
Ik heb hem geleerd ernaar toe te komen terwijl ik het vasthield, dat begon met even zijn neus targetten, geen cm. verder. Dan zijn mond, zijn kaak, zijn oren, net achter zijn oren in zn hals enz. Let wel, helemaal los he, hij mocht weg als hij wilde en moest zelf weer terug komen.
Je kunt je voorstellen, hoe blij ik was met elke cm verder richting rug. Dat gaf me ook de moed om toch maar weer vol te houden om hem uiteindelijk dat ding op z'n rug te binden.
Ik wilde dit, juist omdat hij een trauma had van een ongeluk met prikkeldraad aan zijn achterbenen en rug, ( je kunt de lidtekens nog zien) perse, zonder druk en zonder paniek doen.
Uiteindelijk is het me gelukt. Iedereeen die bij de demo was heeft het gezien, zelfs een grote krakende papieren zak accepteerde hij en nu dus zijn zadel.
Antwoord op je vraag: ja dus, bij een goede aanpak krijg je altijd een meewerkend paard, alleen weet je nooit van te voren hoe lang iets duurt.
Laatst hoorde ik een verhaal van een menpaard dat was afgemaakt omdat hij voor geen prijs meer tussen de bomen van de kar durfde, door een ongeluk, dan denk ik... Jammer he.
Piet