Felicia Lobo schreef op maandag, 13 juni 2005, 11:10:


Het is normaal dat een paard na het verwijderen van de hoefijzers gevoelig kan lopen op kleine steentjes en in een enkel geval harde ondergrond. Zie ook de toelichting bij de enquete op deze website. Wat jij beschrijft is niet normaal maar lijkt meer op een bekapping die bestond uit slechts het weglaten van de hoefijzers, of een bekapping die overdreven radicaal was. Ik ben dus wel benieuwd wie die natuurlijk bekapper was en zou je sowieso willen aanraden er direct contact mee op te nemen. Waarom bel je de dierenarts en niet je bekapper?

Verder zou je bekapper je verteld moeten hebben dat je paard niet slechts 4,5 uur per dag beweging zou moeten krijgen maar liefst 24 uur per dag. Met "3 uur per dag naar het land" en "3 maal daags een half uurtje stappen" zul je nooit gezonde hoeven krijgen, niet met beslag maar ook niet met een natuurlijke bekapping.

Al met al klinkt dit experiment als slecht van opzet, waarschijnlijk verkeerd uitgevoerd, met slechte informatie naar de eigenaar, uitgevoerd onder de verkeerde leefomstandigheden.

Het beste wat je nu kunt doen is onmiddellijk je paard naar buiten laten zodat hij zichzelf in beweging houdt, een echte natuurlijk bekapper bellen om te bekijken wat er precies aan de hand is en alsnog de bekapping te verbeteren. Als het echt de zool is die zo gevoelig is (wat ik toch betwijfel) dan kun je het beste voor een tijdje hoefschoenen gebruiken.

Hoop dat je hier wat aan hebt,
Succes en groeten,
Frans

Spirithorses schreef :


Zo leuk als het was, zo spannend was het ook hoor.
Je moet je voorstellen dat er drommen mensen langs de weg staan, de doorgang is vrij smal, en overal op de stoepranden zitten kinderen met uitgestoken beentjes.

Ben je langs dan stroomt iedereen het gangpad in, niet bedacht op kerende rondjes lopende paarden.
Vooral op de stukken in de winkelstraten (kennen jullie de Grote staat en de Wolfstraat in Maastricht?) galmde de muziek van de voor ons lopende harmonie tegen de omsluitende huizen aan.
Als er ook maar iets zou gebeuren konden publiek en paarden geen kant op.
Ik was wel rustig omdat ik mijn paarden en de helpers volledig vertrouw, maar het blijven dieren die onverwacht kunnen reageren, hoe goed je ze ook desensibiliseert.
Ik bedacht me vanmorgen dat ik blij mag zijn dat het niet regende, want niet ieder paard is gecharmeerd van parapluus, howel ze geen spier vertrokken toen er een ambulance aankwam met zwaailicht, ook de kannonnen maakten weinig indruk.
Als ik toch eens van te voren had geweten dat er kannonnen waren ....

Dan zie je verder ook het verschil tussen de koudbloeden en de warm(vol) bloeden : Stef en Izzy waren de rust zelve toen ze eenmaal aan het feestgedruis gewend waren, Stef leek zelfs parmantig in de maat van de muziek te lopen, Izzy zat met haar hoofd in de rug van de laatste blazer an de harmonie, die moesten ze daar echt weghouden.
Cherokee en BD hebben de stoet wel 3 keer dansend afgelegd, gelukkig was er een groot gat in de stoet tussen ons en de volgende deelnemers, dus konden we rondjes blijven lopen.
Cherokee ook nog steeds aan het halster he, Frans, het is echt zo : Veeeel veiliger....

Winner - en dat had ik nooit verwacht - was de rust zelve, die keek niet op of om.

Ik hoorde ook overal om mij heen dat de meeste deelnemers ruinen hadden ingezet en je zag dan ook dat de ruinen over het algemeen de coolsten waren.

De amokmakers waren bijna allemaal merries.
Voor ons steigerde zo'n 1.70 hoog stalpaard met glij ijzers op het wegdek en de rijder is eraf gevallen, ondanks bit, hengstenketting en thiedemann insnoerdingen om hem laag te houden.
Die konden na 100 meter de stoet al verlaten en huiswaarts keren.
Als je dat toch al weet van te voren he, waarom ga je dan zo'n stoet in....

Het was een onvergetelijke gebeurtenis, en ik heb gezien dat onze paarden al die tijd bij ons bleven, er is er niet één gefreakt, al die tijd was er samenwerking : Geven en nemen, loslaten en weer even bij je pakken, praten, meelopen, laten kijken, geruststellen....

Ik denk dat het enorm in ons voordeel is geweest dat onze paarden altijd bij elkaar zijn als groep, niet opgesloten zijn en de ruimte hebben, zodat ze niet hoeven te freaken als je gaat rijden.
Daar hebben ze elkaar en de wei voor.

Maar ik weet niet of ik het ooit nog zou durven, niet vanwege mijn paarden, maar vanwege de smalheid van de doorgangen, het lange wachten, en het feit dat je nergens eruit kunt.
Ach ja, over 5 jaar ben ik alles weer vergeten en gaan we weer....zo ben ik wel.

Groet, Pien
www.spirithorses.be