cindynl68 schreef op woensdag, 8 juni 2005, 19:20:



¡Enhora buena Cindy!

Héérlijk; twee voor de prijs van één.
Hier in paardenland worden véél paarden geboren dus ook wel eens een tweeling, zelf hier bij mijn buurvrouw, en het is gangbaar dat als die probleemloos geboren worden die ook gewoon normaal opgroeien met dezelfde kansen etc. Een merrie heeft melk zát voor twee.

Dubbel plezier ermee!!!

HC

Esther schreef op woensdag, 8 juni 2005, 9:59:


Van groeihormonen wordt je niet dikker van hetzelfde eten, maar maak je meer spiermassa aan dan normaal van meer dan normaal eten. Verder zijn die groeihormonen niet permanent werkzaam al is de potentiële schade dat wel.....
Voor zover mij bekend is de placenta een effectieve scheiding en zijn de problemen bij nageslacht nihil.

Het líjkt mij trouwens zeer onlogisch dat bij extensieve veeteelt, wat de paardenfok voor vlees is, groeihormonen gebruikt worden; is niet rendabel. Rund of paard staat dan namelijk per definitie op arme grond en die hormonen zijn relatief duur. De rest kan je zelf bedenken. Enneh.... hoe wil je die groeihormonen regelmatig toedienen bij die extensief gehouden paarden?????

Nee, dit lijkt me geen zinvolle tip en wel verloren tijd.

Huertecilla schreef op donderdag, 9 juni 2005, 1:12:


Ja ik denk idd dat ook dat het te duur is om te doen voor de IJslanders. Er wordt wel paardenvlees gegeten, maar de levende exportpaarden brengen natuurlijk gewoon veel meer op. Dat groeihormonen meer spiermassa maken wist ik eigenlijk niet, doping dus?? Maar bij kalveren werd het toch ook gebruikt? Ik blijf maar een verklaring zoeken voor het spek. Ze krijgt hetzelfde als Falka, ze moet bewegen, we hebben geen kunstmestwei, ze is aan het werk. Ik begin te denken dat ze helemaal van het gras moet. Dat vind ik nogal een stap. Ik heb voor haar de weidegang al beperkt tot een paar uurtjes per dag, terwijl de wei gewoon een schrale natuurwei is. We zetten ze op een stuk wat ook al kaal is gegraasd door de anderen.

Groeten Esther

Ineke Klootwijk schreef op woensdag, 8 juni 2005, 12:58:

Inderdaad is tijd heel belangrijk. Ook wat deze pony Wendy betreft zijn "we" er nog lang niet hoor. Maar voor het huifbedwerk (licht stapwerk) is ze al weer helemaal geschikt. De rest van de tijd staat ze lekker aan huis op wei

Maar het zal nog heel lang duren eer haar hoeven weer een normale vorm hebben. Een braam en een sinker zijn niet binnen 2 maanden weg, als het al ooit weg zal gaan uiteraard. Daarom is juist nu het vele malen bekappen en de hoef begeleiden zeg maar voor een juist model zo belangrijk.

Bevangenheid heeft mijn interesse omdat ik er zelf jaren geleden met Isabella ook mee te maken heb gehad. Daardoor heb ik ervaren dat vele mensen met een bevangen paard terugschrikken van de komende kosten (DA/hoefsmid of bekapper) en vooral de tijd die de genezing kost (minimaal een jaar).

Heel jammer, maar inmiddels weet ik wel, mede ook weer door deze Wendy die met 41 graden koorts ook echt heel ziek was (en rondom bevangen is geweest), dat bevangen te genezen is. Maar met geduld en vooral veel beweging !!

Groeten

Ingrid (en Wendy en Isabella)

Gisteren opnieuw het zeil neergelegd, met de pionnen erop. Torop erbij gevraagd (ja, meteen er naartoe, hij had het toch al gespot). Wat rust gegeven bij het zeil. Toen pion laten aanraken. Brokje.

En toen ging hij zelf al naar het zeil toe, raakte het aan, en draaide volledig uit zichzelf het riedeltje af van paar keer aanraken, schoppen (heeeeeel enthousiast schoppen mag ik wel zeggen, het zeil verfrommelde helemaal op een hoop!). Dus op een gegeven moment moest ik wel het commando geven, “blijf staan”, want hij maakte er een rotzooitje van. Ok, Torop blijft staan (OP het zeil dus jawel!). Ik heb hem nog een keertje teruggestuurt, en toen met een rustig gebaar over het zeil heen gevraagd en het was in 1 keer klaar, hij stapte er zonder aarzelen overheen en wond zich er niet eens meer over op.

Dat clickeren geeft hem blijkbaar een “tool” om het gevoel te hebben controle over een situatie te hebben. Blijkbaar heeft hij daar op zo´n moment ook echt iets aan en lost het voor hem iets op, want waarom zou hij anders ongevraagd beginnen met het zeil aan te raken en erop te gaan stampen, terwijl hij op dat moment ook volledig vrij kan kiezen om b.v. gewoon stil te blijven staan en te wachten tot ik dat vraag, of b.v. achteruit te gaan. Ik had namelijk nog niets gevraagd op dat moment, we stonden alleen nog maar te staan ...

Ik vind het heel wonderlijk eigenlijk en vraag me nog steeds af, wat gebeurt er nu precies in dat paardenhoofd. WIL hij ook echt z´n angst overwinnen? Je zou zeggen van wel. Heeft hij er behoefte aan om het gevoel te hebben dat hij de situatie beheerst? Blijkbaar wel.

Onderweg naar het bos kwamen we een hele grote stalen container tegen. En uit nieuwsgierigheid vroeg ik Torop (die al weer meteen op “staken” stond), raak het maar aan dan, kijken of het dan nog zo eng is (eerder raakte ik het dan alleen zelf aan, maar vroeg het hem niet). Na een tijdje aarzelen deed hij dat. En bij´t horen van het fluitje concludeerde hij blijkbaar dat dit ook zo´n aanraakding was, wat eigenlijk dus niet eng was. En stond bedachtzaam een tijdlang met z´n neus die container af te snuffen en aan te raken (en ik maar fluiten vanuit ´t zadel).

Grappig werkt dit. Je hebt er in dit soort angst-gevallen best heel veel aan.

Ik ga maar eens tractors laten aanraken en zo . Er zit een loonbedrijf bij ons in de buurt.

HannahFroukje schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:25:


Geweldig verhaal Frouk!!
Wij hadden laatst ook zoiets met Brella, je zal altijd zien dat het gebeurt als je haast hebt,, voor we weggingen brachten we ze naar de wei, staat er ineens een aanhanger met allerlei fel gekleurde tonnen, even laten targetten en het was klaar. Ik denk echt dat het dan een keuze is die ze zelf WILLEN maken, en het dan dus ook gewoon niet meer zo gevaarlijk vinden.
Ik zou Falka wel eens graag rennende pinken willen laten targetten haha, ik was laatst wel heel snel weer op het erf, die pinken rennen, en Falk dacht, he ik kan harder!!! Wij in vliegende vaart over het schelpenpad naar huis.

Groeten Esther

If the horse had a correct trim for nearly a year, she should not be
foundering from the ingestion of one serving of fresh grass. This is
enough time for at least a whole growth of a new hoof capsule during
which the laminae would have the opportunity to grow in healthy and
suspend the coffin bone firmly (if the trim allows for it). Grass is a
trigger, but the cause of the problem is incorrect hoof form,
specifically a coffin bone that is not ground parallel, and a toe angle
greater than 105 degrees. When you have a too open toe angle, it
prevents the toe wall from growing in parallel to the coffin bone, it
allows the laminae to stretch and prevents the coffin bone from being
firmly suspended to the hoof wall. This allows it to founder in response
to any small trigger such as grass, excess grain, etc. because there is
space for the coffin bone to rotate down into. She will be better
served by improving her hoof form.

In dit artikel wordt grofweg gesteld dat een paard met goede hoeven niet bevangen kan raken van het eten van een keer vers gras. of teveel graan.
Het gaat er vnl om dat wanneer de hoefvorm niet in orde is gras en granen vaak net dat extra zetje kunnen geven om ervoor te zorgen dat je paard bevangen raakt.
Wat is jullie mening hierover?
Iemand wel eens een bevangen paard met vlak daarvoor perfecte hoeven gezien?
Piet

Esther schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:36:


hoe herkenbaar allemaal :)

dat trekkers laten aanraken bij de loonwerker heb ik ook al geprobeerd en ook de keukentrap, Morries grote vijand.... levensbedreigend ding (vindt hij dan hè), als ik die trap uitklap komt ie er meteen aan, ik kan met de trap onder m'n arm rondlopen, dan loopt ie er achteraan en helpt zelfs mee dragen.... maar.... o wee..... als iemand anders die trap uitklapt op een onverwacht moment, dan is ie weg.... hetzelfde met trekkers, ik kan hem draaiende trekkers met een schudder/maaier erachter laten aanraken, wikkelaar idem, maar als we ze onderweg tegenkomen, liggen we in de sloot......... en die schrik zit er goed in: overbuurpaardje van de week door brandweer uit de sloot getakeld, ook achteruit erin gelopen, meisje in het ziekenhuis met 2 verbrijzelde knieën..... dus..... ik blijf voorlopig even met Morrie in een veilige omgeving....

Piet schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:40:


Hoi Piet, dit is zoals ik het ook altijd geleerd heb van Raf, onze voormalige Strasser hoofcare specialist : "Een paard waarbij het hoefbeen parallel aan de bodem is kan niet bevangen raken".

Maar zoals je ziet moet de hoef dan wel al de goede uitgegroeide vorm hebben, dus inderdaad minimaal een jaar op de natuurlijke manier bekapt zijn.

Ik heb inderdaad nog geen hoefbevangen paard gezien dat reeds goede hoeven had van te voren. Altijd wel was er iets en meestal had dat te maken met nog een slechte witte lijn of te hoge hielen.

Ik maak me bij mijn paarden eigenlijk nooit druk over een eventuele bevangenheid, wel bij paarden die nog niet door het eerste jaar heen zijn en plots pijn aangeven....

Groet, Pien
www.spirithorses.be

Morrie schreef op donderdag, 9 juni 2005, 8:46:
**************
Ja, het blijft lastig. Vooral dingen die bewegen en lawaai maken vind je niet?
Trekkers zijn ook wel erg groot en maken veel herrie.

Wij hadden net gisteren helaas ook pech met zoiets.
Torop is dus normaal niet bang meer voor vrachtwagens (wel voor tractors), maar gisteren kwam er eentje de hoek omscheuren, niet normaal. Als weldenkend mens weet ik natuurlijk, die draait wel bij en als paardje blijft staan gaat het goed. Maar Torop ziet alleen dat ding dat met veel kabaal recht op hem af komt. Tsja, dan is hij ook gek als hij niet gaat protesteren natuurlijk. Dus dat werd stijgeren en ik was net niet handig genoeg, dus het lukte hem om om te draaien en begon met grote bokkesprongen half zijwaarts achteruit te springen. Gelukkig stopt vrachtwagen (had ons inmiddels gezien) en zet motor uit (dank u). Na een paar sprongen had ik Torop wel weer onder controle, maar ik kreeg ´m er dus al niet meer langs, helaas. Gelukkig wel toen ik afstapte.

Dat wordt weer maanden werk voor dat weer goed gaat. Als die schrik er eenmaal weer goed in zit ...

Huertecilla schreef op donderdag, 9 juni 2005, 1:03:


Hoi.

Beide veulentjes zijn wat aan de kleine kant maar wel even groot (of klein).
De zorg is hier geen probleem. De eigenaars zijn zeer ruim bemiddeld zal ik maar zeggen en hebben er dag en nacht iemand bij zitten. De moeder zorgt goed voor ze en ze krijgen flesvoeding erbij.

De kleintjes laten het goed weten wanner ze honger hebben en vinden al die aandacht wel lekker krijg ik de indruk. Als ik stop met kroelen achter de oortjes komen gelijk de koppies omhoog van Hey ga 's door!

Ik zal wat foto's op mijn site zetten vandaag..geef wel even een seintje als ze erop staan.

Groetjes
Cindy

Hoi via een kennis van een kennis (je kent het wel) kan ik een mooi paard krijgen, maar dan op een soort leenbasis. het gaat alsvolgt.
Het paard een merrie komt bij mij te staan in het land,
ik mag er op rijden, en doen wat ik wil, maar paard blijft ten alle tijden van de eigenaar, ik mag haar niet verkopen, en hij mag haar niet zonder gegronde reden weer weghalen. Alles wordt schriftelijk bevestigd en er komen 3 handtekeningen op, 1 van hem, 1 van mij, en 1 van advokaat/notaris. Op zich zijn de voorstellingen die er op staan, wel mooi enzo, maar gebeurd dit wel vaker?
Het betreft hier een merrie van 11 jaar, die gebruikt is voor dressuur, maar er nu een beetje te (sloom) voor wordt, maar ze houden haar wel, omdat het de enige dochter is van hun hengst, en ze er met de tijd nog een veulen van willen hebben. Wat vinden jullie , moet ik er op in gaan of niet?

Mijn ouders vinden het wel een beetje vreemd, maar onze shet heb ik destijds ook gratis gehad, en dat is nu al weer 10 jaar terug, en die is nog nooit opgeeist, en vertoeft hier een lui lekker leven...

groetjes Karianne

Karianne schreef op donderdag, 9 juni 2005, 10:04:


Hoi

Soms kom je op vreemde manieren aan een paard. Ik heb nu bijna een jaar een Welsh A pony. Via kennisen van kennissen uit Belgie gekregen. Hij stond daar stijf van de zomereczeem. Niets hielp volgens hun en bij mij aan de kust zou het beter met hem moeten gaan. Ik heb hem een tijd bij mijn veulen gehad voor gezelschap. Zijn eczeem verdween als sneeuw voor de zon.

Nu is mijn veulen (nu jaarling) al een poosje naar Gelderland om groot te groeien en heb ik de pony nog steeds. De eigenaar heeft een paar maanden gevraagd hoe het met hem ging maar ik heb al heeeeeeeeeeel lang niets meer vernomen uit Belgie.

Wat nu te doen met de pony? Hij is nu net 4 geworden, mooie verschijning, zit super in zijn vacht. Heeft supergangen maar best wel moeilijk karakter.
Snel van slag. Je moet alles heel kalm 10 keer uitleggen en na maanden heeft hij door dat wat je van hem vraagt geen bedreiging voor hem is.

Het gaat goed en ik vind hem leuk. Ben hem nu dus voor de sulky aan het beleren. In mijn achterhoofd weet ik natuurlijk dat ik de eigenaar niet ben en dat ze hem zo kunnen meenemen natuurlijk. Maar ergens heb ik het vermoeden dat die mensen t wel best vinden..ze hebben nog een kudde van die Weshjes staan.

Nu weet ik alleen niet wat ik met hem ga doen als mijn paard groot is en ik met hem aan de slag ga.. maar daar heb ik nog een paar jaar om over na te denken.

Groetjes
C