Monique Meijer schreef op vrijdag 13 maart 2015, 15:26:


Begrazingsbeheer heb ik wel kijk op
Het gaat denk ik als volgt:
Jack/Camee worden naar ik aanneem een heel eind van de bestaande groep(en) losgelaten. Vervolgens kunnen er een aantal dingen gebeuren:
1) ze blijven op zichzelf en dan gebeurt er eigenlijk niets;
2a) ze ontmoeten een groep zonder hengst en sluiten zich daarbij probleemloos aan;
2b) ze ontmoeten een hengst die Camee probeert af te pakken, het ligt dan helemaal aan Camee of dat lukt, maar Jack zal zich doodvechten om het enige dat hij heeft.
2c) ze ontmoeten een groep met hengst en Jack (best een stevige) gaat proberen die groep van de hengst af te pakken - mogelijk een beter scenario dan 2b ook als dat niet lukt.
De fixatie op die enige hengst die daar loopt is ook nog eens niet terecht, want er kunnen (dat is nog niet verteld) ook andere ruinen lopen en dat levert een veel onvoorspelbaarder verhaal op, maar we weten toevallig wel van Jack dat hij niet leuk doet tegen hengsten.
Kortom, je weet het niet, er zijn risico's maar er loopt maar 1 hengst en 3000 ha is heel groot (de werkbare ruimte in de Oostvaardersplassen is maar iets van 2000 ha met heel veel pony's waarvan grofweg de helft hengsten!).
Het lijkt mij helemaal aanvaardbaar.

Monique Meijer schreef op vrijdag 13 maart 2015, 15:26:


Ze gaan naar 3000 hectare! Als ze "daar" niet kunnen aarden, dan zoeken ze zelf een ander plekje. 3000 hectare is groot hoor!


Die hengst is vriendelijk naar ruinen, dus dat wordt geen probleem. En dan nog, met 3000 hectare is er sowieso geen probleem. Als wij hier 3000 hectare zouden hebben gehad, dan zouden Khani en Jack ook geen last van elkaar hebben gehad. In de natuur achtervolgen ze elkaar ook geen 10 kilometer lang.


Er wordt wel zoveel mogelijk alles in de gaten gehouden, maar nogmaals, het is 3000 hectare. Dat is een bos van bijvoorbeeld 3 kilometer breed en 10 kilometer lang. Er zijn meestal meerdere kuddes die ook nogal eens van samenstelling wijzigen. Als een paard "langzaamaan" iets begint te mankeren dan valt dat wel op, maar als hij ineens ergens dood neervalt dan kan het wel eens een tijd duren voordat ze het ontdekken. Ik vind dat toch een prettiger gedachte dan dat er hier een clubje paarden staat dat nooit meer van die postzegel hier af komt, en waarbij er dan door sterfte uiteindelijk eentje overblijft die dan alsnog maar ergens anders heen moet. Dadelijk hebben ze 50 paarden om een maatje uit te kiezen, 3000 hectare om op rond te scharrelen, het hele jaar door gevarieerde groene vegetatie, als ik paard was dan zou ik daarvoor kiezen.


We blijven gewoon paarden houden, hoewel we ons nu wel wat egoistisch voelen dat we ze niet allemaal de vrijheid geven. Ik denk dat elk paard van ons graag naar die begrazing zou gaan!


Waar lijkt het op? Ik ben net de hele website aan het herschrijven!


We doen van alles, regelmatig wat anders, maar cursussen geven we al een poosje niet meer en we hebben vooralsnog geen plannen om hier verandering in te brengen. Cursus geven is best wel zwaar, vergt veel voorbereiding, gedoe met hoeven, etc. en wij vinden het prima dat anderen nu de cursus geven. Het is nooit onze droom geweest om bekapper te worden, ik ben er ooit mee begonnen om de hoeven van mijn eigen paard de bekappen, dat leverde veel vragen op, we hebben ons best gedaan om anderen uit te leggen over het hoe en waarom, en we zijn heel tevreden over hoe dit balletje nu verder rolt.


Wat "allemaal"? Er gaan twee paarden naar een begrazingsgebied.


Daar hebben we best zin in, maar dan zullen we toch eerst een geschikt land moeten zien te vinden. En dat is ons al die jaren nog niet gelukt.

Frans