e m kraak schreef op woensdag 1 oktober 2014, 22:44:


ik ook. Je moet bij bekappen de hele nagel knippen, dus ook kwartier, hiel, steunsel

-knip-


als de voet zou veranderen van plaats levert dat een verlies van energie op. Niet voor niks proberen atleten schoenen te gebruiken die veel grip hebben. Zodra de voet (hoef) van plaats zou veranderen als hij op de grond staat heb je risico blessures in pees of spier. De beweging kan alleen uit de spieren komen en niet uit de voet. Zet je de voet te vast, bv met voetbalschoenen of ijzers met doppen, loopt het risico van blessures ook weer te veel op. De natuur heeft er weer eens goed over nagedacht.

joop schreef op donderdag 2 oktober 2014, 11:40:


we zijn er net achter dat dit een kwestie van terminologie is.


En da's wel van belang nmm. Er zit dus op dat moment statische wrijving tussen hoef/voet en ondergrond, er rust gewicht op, dat nog eens maal de kracht van afzetten maar dat hoofdzakelijk wanneer er mutatie van vectoren gebeurt, dus bij snelheid en/of richting veranderen.
Voor de rest is dat verplaatsen van beesten bijzonder energiezuinig omdat de energie uit zwaartekracht betrokken wordt. Om een stap te maken hoef je je niet eens af te zetten - laat jezelf maar uit evenwicht vallen een of andere kant op waar je heen wil, til je poot op, zet die neer op de plek waar je ook alweer heen wou om vallen te voorkomen en klaar is Klara!
Daarom is "een paard gaat waar het hoofd heen wijst" ook zo'n goede volkswijsheid, hals/hoofd zijn het enige onderdeel van paarden die zich constant buiten hun steunvlak bevinden. Heel logisch dus ook om een paard via het hoofd te willen sturen.


Haha, weg met de natuur, die denkt helemaal niet na!
Zou je eens moeten zien wat ik kan bedenken als ik daar ettelijke miljoenen jaren tijd voor krijg en een oneindig aantal weggooi modellen om uit te proberen....

e m kraak schreef op donderdag 2 oktober 2014, 12:05:


nee, daar heb je gelijk in, de mensheid bewijst het elke dag

kingkong schreef op donderdag 2 oktober 2014, 10:54:


Ik meen dat Jantien erheen gaat.

Amaal prachtig en ongetwijfeld ook zeer interessant , maar laat ik het onderwerp zoals ik het zie, zonder vectoren, momenten van sleutels en andere verschillen van menig over of het nou wrijving of grip is (niet dat jullie er niet over door mogen argumenteren, want wie ben ik ) eens even terug trekken naar hoe het in mijn ogen begonnen is.
Er is iemand- ben haar naam kwijt- die beweert dat een paard op harde ondergrond rechtdoorlopend de teen harder afslijt dan de kwartieren en hiel en heeft daar blijkbaar een methode aan opgehangen.
Interessant? Nauwelijks, omdat een paard nooit anders dan gedwongen 150 km rechtdoor zal lopen en als het klopt van die teen idan moet je de rest gewoon wel even bekappen.
De voeten van Jackson laten heel mooi zien dat wanneer een paard vrij constant over een harde ondergrond loopt er zelfs een kwartierboog met lage hiel ontstaat.
De teen zal ook harder slijten als paard over een zachte ondergrond loopt en de hoefwand te lang is. De verkeerde plaats van het afwikkelpunt zorgt daar voor. De hoefwand in de kwartieren zal in het algemeen naar buiten weggedrukt worden (flare), en omhoog in de kroonrand, net zoals de steunsels in het bovenliggend weefsel, als ze niet plat over de zool groeien, daarmee de hiel meetrekkend. Vandaar dat de ringen in de hoefwand bij de kwartieren en in de steunsels (!)een bocht omhoog laten zien, terwijl dat niet zo is in de meer afgesleten teen.
(A) Waardoor het dan ook natuurkundig gezien komt , de teen zal in de veel gevallen een correctere hoefwand lengte laten zien dan de rest van de groeiende onderdelen van de hoefwand als de ondergrond niet in orde is en dus moet je aan de rest meer kunstmatige slijtage toepassen óf (B) je paard loopt over een perfecte ondergrond waardoor je niet hoeft te bekappen omdat de slijtage en groei van de hele hoefwand in evenwicht is.
Of ik begrijp het gigantisch verkeerd óf ik vind het redelijk overdreven om nou een Eureka! methode aan die teenslijtage (A) op te hangen......

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Piet schreef op donderdag 2 oktober 2014, 17:03:


Ja zeg, als het je boven de pet gaat studeer je maar ff wat harder hoor
Toch juist leuk dat er iemand nieuw hier is die er dieper op in wil gaan?


Dat vind ik ook, maar ik vind het wel de moeite waard te analyseren wat er nou precies gebeurt.

Piet schreef op donderdag 2 oktober 2014, 17:03:


Tja, dat hangt er wel vanaf hoe het paard belast wordt..
Paarden die voor de wagen worden gespannen en gewicht moeten trekken, die slijten de toon sneller dan de hiel.
En paarden die een ruiter dragen en dus gewicht moeten dragen, geven een ander slijtage patroon.
En dan speelt de bouw van het paard ook nog een rol:
Paarden met een steile schouder (die ook vaker als trekpaard worden gebruikt) slijten de teen sneller.
Paarden met een schuine schouder laten een heel ander slijtage patroon aan de hoeven zien..
Toch?

Hoi,
Ik moet een werkstuk over een huisdier maken.
Dus ik dacht de Rocky Mountain horse want die wil ik graag later.
Maar ik moet ook de wetenschappelijke naam weten.
Weet 1 van jullie die graag reactie.
Ik kan het zelf niet vinden.
M.V.G Annelieke
( ik ben tussen de 10 en 15 jaar oud)

Oei, weet je niet precies hou oud je bent? Kijk even op de fb pagina van Paardnatuurlijk, daar woont geloof ik iemand met zo'n paard. Dus óók je vraag even daar stellen?

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

e m kraak schreef op donderdag 2 oktober 2014, 18:33:


Ja, dat zeg ik toch ook?

Ik leer hoor, maar wou ff zeker weten dat we het nog over hetzelfde onderwerp hadden

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Coralie schreef op donderdag 2 oktober 2014, 18:59:


Ik geloof niet dat dat nu aan de orde is. Het gaat over het algemene feit van slijten zelf.

Piet

Elke dag één keer de rasp heen en weer halen

is óók bekappen

Het is niet dat de hele bekapmethode enkel over de teen gaat, maar ze wijt het aan de teen dat de andere structuren uit hun plaats getrokken worden.

Voor mij is het een nuttige methode om beginnelingen een startpunt te geven waar ze niets verkeerd kunnen doen en eigenlijk juist wel iets goed kunnen doen door het afwikkelpunt niet onnodig te belasten met lange teen.

Ik vind ze theoretisch niet onderlegd, maar het was me om de praktijk te doen. De theorie heb ik er zelf bij verzonnen, aan de hand van deze mooie illustratie die voorbijkwam op FB van een haflinger met teenslijtage waar het filmpje een goede hiellanding laat zien. Ik zal nu maar voor de volledigheid de link naar het filmpje posten, de teen schuift toch niet? de slijtage is enkel te wijten aan de statische wrijving volgens mij, dus dat de twee oppervlakken plakken om de grip te geven en de hoef verliest zo wat materie aan de grond.

Inderdaad trekpaarden slijten wel meer, en daarbij als ze van de ijzers komen en gewoon zijn om te draaien, kunnen ze dat niet laten om te blijven doen in sommige gevallen met toch wel veel slijtage ook van de zool, dat komt dan weer door de dynamische wrijving.

Emma Arblaster schreef op donderdag 2 oktober 2014, 22:33:


Wanneer de hoef om meer opzet vraagt "schuift" de toon wel degelijk nmm. Als je het op een filmpje niet kan zien (het is uiteraard ook subtiel) kun je het beredeneren: hoe anders verklaar je het grote verschil in (tijdelijke) slijt aan de toon vgl. met slijt aan de rest van de hoef? Een tweede beredeneerd argument is dat wanneer het anders zou zijn je zou verwachten dat de slijt alsmaar onevenredig door gaat (en dat is niet zo)